Als de berg niet naar Mohammed komt, dan moet Mohammed naar de berg. En als die verdomde terreurdreiging ons een voorprogramma van Get Your Gun ontzegt bij Flying Horseman, dan trekken wij een dag later wel naar Breda om Het Deense trio zijn tour te zien afsluiten. En te botsen op die typisch Nederlandse onhebbelijkheden.
“Fuck this shit!” Met een woeste uithaal knalt Andreas Westmark zijn microfoon tegen het podium. Get Your Gun is aan zijn voorlaatste nummer toe, en heeft het nu wel helemaal gehad. Het weinige publiek in dit prachtige laatachttiende-eeuwse feestzaaltje tatert er nog steeds onbeschoft luid op los, en het geluid is ook al dat niet. Het is een modderige klankbrij waar de band bij aanvang mee moet worstelen. Het helpt ook niet dat de groep als opener kiest voor een slepend, nieuw nummer dat duidelijk nog niet helemaal op punt staat, maar ook het explosieve “Black Book” dat volgt moet zich nog een weg uit de soep stommelen. Toch is de impact ook nu voelbaar; elke keer Westmark een stap achteruit gaat vooraleer hij zijn microfoon attaqueert met dat “BLACK! Book.” gaan de haartjes op onze rug rechtstaan.
Dit is dan ook niet zomaar een bandje. Dit is Get Your Gun, dat straks wel eens de eerste plek in ons eindejaarslijstje zou kunnen halen met hun al in 2014 (we verzinnen wel een kunstgreep om dat uit te leggen) verschenen debuut The Worrying Kind. Het moet immers al van de erg jonge en fucked up Nick Cave geleden zijn dat we zoveel intensiteit en bezwering hoorden, en zoveel duisternis hadden we ook al niet meer gehad sinds de eerste Madrugadaplaten.
Ook vandaag is Westmark een impostante frontman, hoe hij dreigend boven het kleine podium uittorent, niet bang voor een groot gebaar dat de bezeten priesteract van David Eugene Edwards in herinnering brengt. Past ook: deze groep moet niet onderdoen voor diens Sixteen Horsepower waar het gaat om spanning, doem en schuldbesef. In de slepende titelsong van hun debuut kreunt Westmark “I tried to talk so loud / just to hide my doubt / now I realize I am the worrying kind”, het nog dramatischere “Sea Of Sorrow” gaat het van “Try to be my father’s son / And sometimes he’s all I see”, terwijl zijn drummende broer Simon een doods ritme klopt; een begrafenismars die zich een weg naar het centrum van de aarde graaft.
Neen, het leven is geen pretje, en in deze omstandigheden – onthoud: dit alles gebeurt op een bedje van immer overstemmende Nederlanders – nog iets minder. We hebben de band dus al eens met meer focus aan het werk gezien, en ook de weinig toerende violist Asger Christensen (“Hij is een huisman”) die de groep op Eurosonic nog bij zich had, wordt gemist om de songs van reliëf te voorzien. Maar laat dat vooral detailkritiek zijn, en begrijpelijk: na anderhalf jaar toeren met The Worrying Kind is de band zo moe dat die onverwachte dag vrij door het terreuralarm vrijdag erg welkom was.
Het maakt niet uit. Ook halfdood is Get Your Gun op zijn best nog altijd heel erg straf. “Stay For A While” krijgt een knappe woestijnbluesintro mee, in “Call Me Rage” wekken Westmark en bassist Mark Kühn razende gitaartornado’s op. De frontman laat zich meedrijven in de waanzin, naait zich op, keelt op het hoogtepunt dat donderende “So look me in the eye and use my goddamn fucking name”, en stampt de microfoonstandaard gefrustreerd het publiek in. “Fuck this shit”, dus.
Even mokken, maar dan toch professioneel afsluiten, met dat tien minuten durende “Worrying Kind”. Nog een laatste keer indruk maken, en laat dan maar zitten dat karig applaus. Get Your Gun is het moe, is moe tout court. “Ik wil maar één ding na anderhalf jaar met deze plaat, en dat is nu nieuwe songs schrijven”, zucht Westmark op het einde van de avond in de sofa van het rokerskot. “En dan kan het me niet schelen hoe lang het duurt voor we een tweede plaat hebben.” Dat hij het toch maar niet té lang laat duren. Want Get Your Gun verdient meer dan zo’n schaars en ongeïnteresseerd hoopje toeschouwers in een Brabants provincienest. Wereldband in wording.
