De hele maand januari blikt enola.be vooruit op het jaar dat komt. In Tips voor 2015 laten we enkele van de meest belovende artiesten aan het woord. Hou ze in de gaten en onthoud waar u voor het eerst over hen las.
Na een indrukwekkende set op Glimps, die meer weghad van een duiveluitdrijving, is het Deense powertrio Get Your Gun klaar om vrijdag Eurosonic in Groningen volledig in te palmen. Zanger-gitarist Andreas Westmark legt uit waarom. “Een band moet controle over zijn publiek nemen.”
Met de intrigerende nummers van debuut The Worrying Kind, die akelig deden denken aan de postpunk en Americana van respectievelijk The Birthday Party en 16 Horsepower, maakte Get Your Gun halfweg december in de volgestouwde zaal van de Charlatan indruk, veel indruk. En zelfs dat is nog een understatement. Get Your Gun was als een vulkaanuitbarsting die verwoestend ontplofte. We spreken de ochtend nadien in een café vlakbij Sint-Jacobs, waar de rust na een wilde feestnacht is teruggekeerd, met de twee broers Simon (drummer) en Andreas (zang en gitaar) Westmark. De rust die de serieuze heren uitstralen, contrasteert fel met de wervelwind die ze zijn op een podium. Bassist Kühn past, want hij heeft een verschrikkelijke kater. “Altijd hetzelfde met hem”, lacht Simon. We hebben geen zeeën van tijd, dus we steken meteen van wal met het optreden van de avond voordien, waar we nog altijd niet goed van zijn.
“Het is altijd ons doel om een zo sterk mogelijk concert neer te zetten. Uiteraard hebben we ook slechte dagen, maar we spelen elk optreden alsof het ons laatste is”, legt Andreas meteen uit, maar daarna moet de bonkige Deen meteen naar zijn woorden zoeken. “Onze muziek is heel donker … of ik zal het anders zeggen: bij ons heeft de luisteraar maar twee opties: ofwel blijf je, ofwel vertrek je. Ik denk dat we veeleisende muziek maken. Je moet volledig mee zijn. Het is op de een of andere manier heel expressief. Het neemt je in de greep. We proberen dan ook live iets anders te brengen dan op cd.”
enola: Met welke muziek zijn jullie gestart als band? Welke artiesten waren jullie grootste voorbeelden?
Andreas: “Zo werkte het niet bij ons. We zijn afkomstig van Noord-Jutland, de meest noordelijke regio van Denemarken. Op het platteland is er niet veel te beleven, dus startte ik op 14-jarige leeftijd een band met Søren (Nørgaard, de eerste bassist van Get Your Gun). We begonnen met instrumentale surfmuziek, niet de happy westcoast, Beach Boys-achtige rock, eerder een mix van surf noir en garage uit de jaren zestig. Op een gegeven moment begon dat tegen te steken — in het genre gelden er te veel stijlregeltjes. Ik had dat nooit durven te voorspellen, maar ik ben beginnen te zingen en ondertussen evolueerde onze sound ook. Het klinkt misschien wel raar, maar de vibe die onze muziek nu uitstraalt, was er wel vanaf het begin. Na ons eerste optreden zei de organisator dat we klonken zoals The Birthday Party en 16 Horsepower, maar we hadden die muziek nog nooit beluisterd!”
enola: Dat zijn net de twee artiesten die ik gisteren tijdens jullie optreden voortdurend hoorde vallen.
Simon: “We lezen die referenties voortdurend in recensies, maar die artiesten hebben ons nooit gestimuleerd om muziek te beginnen maken. We zijn nooit geïnspireerd door een bepaald geluid, gitaarriff of whatever.
Andreas: “In ons dorp was er gewoon niets te doen, daarom wilden we iets bijzonder creëren.”
enola: De luisteraar wordt bij Get Your Gun opgeslokt door een soort opdoemende duisternis. Jullie zijn wel duidelijk aangetrokken door de donkere kant van het leven?
Andreas: “Kunst die reflecteert over de donkere kant van het leven, spreekt mij sowieso meer aan. In Denemarken kijk ik bijvoorbeeld op naar schilder Michael Kvium, maar ook Lars Von Trier. Die dicteert ook zijn verhaal. Ik ben geen fanboy, maar hij is ook een artiest waar je moeilijk géén mening over kan hebben. Je kan zijn films niet gewoon bekijken en dan loslaten. De slechtste muziek is mijn ogen de ‘oké-muziek’. Ik heb ook liever dat mensen onze muziek haten dan het gewoon oké vinden.”
Simon: “Ik denk wel: als we in de stad zouden zijn opgegroeid, zouden we ook anders klinken. En het weer in Denemarken zal ons ook beïnvloed hebben. (lacht) Maar het is niet dat een bepaalde artiest de grootste invloed op ons uitoefende. Onze ouders, die geen artiesten zijn maar wel geïnteresseerd zijn in cultuur, kunnen ook een onrechtstreekse invloed uitgeoefend hebben.”
enola: Verklaar jullie nader.
Andreas: “Onze vader is psycholoog, onze moeder is een sociaal werker. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar thuis babbelden ze altijd over wat er zich in mensen afspeelt, hoe mensen zich voelen … We hebben de psyche van mensen altijd goed begrepen. Misschien is het te vergezocht, maar wij willen ook muziek maken die de ziel raakt, je volledig inpakt en zelfs verleidt. Als ik een band zie, wil ik ook volledig opgeslorpt worden. Ik wil in hun wereld meegesleurd worden. Nu klink ik misschien wel hard, maar wij willen als band ook dicteren, wij beslissen wat er gaat gebeuren. Een band moet controle over je nemen.”
Simon: “We willen iemands vrijheid afnemen.” (lacht)
Andreas: Freedom sucks! (lacht luider) Nee, zo moet kunst echt zijn.
Simon: “We zijn bijvoorbeeld in Kopenhagen naar Swans gaan kijken. Er was bijna geen licht en het lijken allemaal kwade, oude artiesten die haast stoïcijns stonden te spelen, maar toch werden we volledig ingepakt door hun muziek. Dat was een heel intense ervaring.”
enola: Op Glimps is Denemarken — volkomen terecht trouwens — vertegenwoordigd door maar liefst zes acts: Get Your Gun, Sebastian Lind, Bottled In England, Blaue Blume, 3K en The Wands. Daarnaast ben ik ook een grote fan van Iceage. Wat zit daar in het water?
Andreas: “Die vraag is moeilijk te beantwoorden. We hebben een traditie met goede muziek, maar we hebben ook verschillende waters. (lacht) Het is ook goed om in Denemarken muzikant te zijn, in vergelijking met andere Europese landen. Het is te zeggen: wij mogen alvast niet klagen.”
“Ik merk de laatste tijd dat er nogal vaak gefocust wordt op Scandinavië wat cultuur in het algemeen betreft. Ik las onlangs dat Deense indiemuziek het moeilijkst te vinden is in Japan. Maar Scandinavië is nog altijd niets in vergelijking met Engeland of de Verenigde Staten.”
Simon: Zelfs in de stad waar wij nu wonen — Aalborg is de vierde grootste stad — heb je veel deftige clubs. Maar wij hebben ons nooit als een deel van dé Deense scene beschouwd. Van in het begin hebben we ons op het buitenland gericht. Opnieuw: ik denk dat dat komt doordat we van het platteland komen. Rond Iceage daarentegen ontstond een grote gemeenschap met muzikanten, die in elkaars bandjes spelen. Wij willen spelen het liefst in de landen waar onze muziek aanslaat, zoals in België en Frankrijk. Of in Moskou: bij ons eerste optreden zong het publiek meteen alle nummers mee.”
Andreas: “Ons werk laat ons toe om veel te touren. Simon werkt als leerkracht, ik als invaller in een psychiatrische instelling. We zijn dus geen dokters die een nieroperatie zouden moeten uitstellen voor een optreden.” (lacht)
Dan is de tijd bijna om, want de (heel punctuele) manager geeft aan dat de band moet vertrekken naar het laatste optreden van 2014, in Utrecht. Toch wil ik per se nog te weten komen waar de bandnaam, die eerder aan een hardcoreband doet denken, vandaan komt. “Nu heb heb ik er nog altijd een dubbel gevoel bij, want de naam zorgt inderdaad soms voor verwarring. Ze heeft zijn oorsprong in onze periode als surfband. Onze bandnaam heeft een dubbele betekenis: ofwel geef je het op, ofwel pak je je wapen. Lafheid en sterkte: die constante dualiteit vonden we wel interessant.”
