Iedereen heeft wel eens van die dagen dat het allemaal een beetje te veel wordt en de drang om te ontsnappen niet meer te houden is. Maserati heeft met Rehumanizer de ideale soundtrack gemaakt voor zo’n gelukzalige, nachtelijke autorit op weg naar nergens met de blik op oneindig. Jammer genoeg verloopt deze roadtrip niet geheel vlekkeloos.
De motor warmt zich langzaam op met spacey synths en vult de ruimte met een verwachtingsvol gesnor. Het duurt niet lang vooraleer de gitaren de poort wijd open zwaaien en de felgekleurde patserbak uit de startblokken schiet. We zijn vertrokken. De nacht is van ons en het ziet ernaar uit dat alles op ons pad zal moeten wijken voor de epische spacerock van dit Amerikaanse viertal. De motor loopt lekker, neonlichten schieten in gestaag tempo als meteoren langs de zijramen en verdwijnen in de achtergelaten leegte. Het hoofd gaat ongewild mee in de melodie tot er abrupt een einde aan wordt gemaakt door iets dat klinkt als een technisch mankement.
Geen nood, het vinnige basslijntje van “Living Cell” houdt de moed erin en buigt zich over de dampende motorkap. De muziek wordt echter overstemd door een toevallige passant die zich – met de beste bedoelingen – komt moeien maar met zijn oninteressante, monotome stem het zwakste punt van de band pijnlijk blootlegt; de zang. Bij gebrek aan beter wordt de stakker mee op sleeptouw genomen en zijn aanwezigheid laat zich onmogelijk negeren.
Maserati wordt meestal in een adem genoemd met collega’s Zombi – wiens drummer A.E. Pattera in het verleden voor de groep gespeeld heeft – en in “Montes Jura” wordt onmiddellijk duidelijk waarom. Met de oh zo herkenbare horrorfilmsynths uit de jaren 80 wordt even van het traject afgeweken in de hoop de lifter af te schudden of op zijn minst het zwijgen op te leggen. Dit manoeuvre werkt, totdat hij in “End of Man” weer opduikt met een uiterst irritante robotachtige stemvervormer. Dit zijn de momenten waarop het niet echt duidelijk is of Maserati nu een rock- of elektroproject wil zijn. Begrijp ons niet verkeerd, wij zijn een en al voor vernieuwing en experimenteren. Maar in deze uitvoering raakt het kant noch wal en is het resultaat eerder teleurstellend te noemen.
Nog steeds geen reden tot paniek, want Maserati herpakt zich en rondt de plaat meesterlijk af met het tweeluik “Rehumanizer I” en “Rehumanizer II”. Genoeg getalmd, tijd voor het echte werk. De weg ligt vrij, geen tegenliggers of zondagsrijders die hinderen. Enkel een kaarsrechte baan die dwars door het hart van de horizon loopt. De motor wordt opgedreven tot kruissnelheid en de futuristisch ogende bolide komt zowaar los van het asfalt. De wielen kantelen zich onder het koetswerk en aan weerszijden schuiven metalen platen naar buiten die verdacht veel op vleugels lijken. Het stof langs de weg wordt meters hoog opgeworpen. Het enige dat er in het kielzog achterblijft is een kilometerslange wolk en het naflitsen van de achterlichten op het netvlies. Dan wordt het stil. De rit is voorbij. Het is nog steeds donker. En bij het openen van de ogen blijkt dat de poort dicht is en de wagen niet van plaats is geweest. Maar de sleutels steken nog in het contactslot en de motorkap straalt een aangenaam warme gloed uit.
