Have You In My Wilderness, van een ironische plaattitel gesproken. De dromerige schemerzone tussen ambientpop en jazz van Julia Holter is allesbehalve een wildernis, veeleer een weids landschap waarin het heerlijk hinkstapspringen is. Des te meer op dit vierde album, waarop de Californische nimf directer en songgerichter klinkt dan ooit.
Het kind moet altijd een naam hebben. Aangezien de mysterieuze, intrigerende muziek van Julia Holter zich moeilijk in een hokje laat wringen, krijgt de singer-songwriter uit Los Angeles dan maar overvloedig de prefixen ‘art’ en ‘avant-garde’ naar haar hoofd geslingerd. Laten we het er eerder op houden dat Holter met elementen uit ambient, jazz en neo-klassiek haar volstrekt eigen muzikale weefsel borduurt. Daar mag vanaf nu ook pop bij als prominent ingrediënt. Waren Ekstasis en Loud City Song nog ijle koortsdromen van platen, dan helt de balans tussen song en soundscape nu veel meer over naar het eerste. Have You In My Wilderness is een plaat vol eigenzinnige, maar sprankelende ballades. Meer Feist dan Julianna Barwick…
Eerst en vooral is er de stem van Holter die, in tegenstelling tot vroeger, heel vooraan in de mix zit. Op Ekstasis hield ze zich nog volop schuil in mistbanken van ambient en reverb, maar nu deinst ze er niet meer voor terug om recht in je oor te fluisteren. “Sea Calls Me Home” is zo’n nummer waarin elke laatste nevelsliert is weggetrokken. “I can’t swim, its lucidity, so clear”, zingt ze in het refrein met een stem die meer glinstert dan de Stille Oceaan. De Beach Boys knikken goedkeurend, terwijl een weergaloze saxofoonsolo de song uitgeleide doet. Ook de onweerstaanbare opener “Feel You” is geen vrije vertelling à la Joanna Newsom of Grouper, maar een onvervalste single met een kop en een staart.
Toch blijven de songs van Holter iets te unheimlich en ongrijpbaar om haar plots als popprinses te klasseren. Of ziet u Taylor Swift uitpakken met “Lucette Stranded On The Island”, een track van 7 minuten die middels onbestemde percussie, weelderige strijkers en op elkaar gestapelde zanglijnen toewerkt naar een majestueuze climax? Ook het lang uitgesponnen “Vasquez” teert op een uitgekiende sfeerschepping, met Holter die al fluisterend struint door een landschap van blazers, strijkers en subtiele cimbaaltikken. “Silhouette” is dan weer gebalder, maar ook hier haken strijkersarrangementen, ijl sirenengezang en een sierlijke klavecimbel perfect in elkaar.
Kortom, net als op haar vorige platen zijn de arrangementen ook nu weer om duimen en vingers bij af te likken. Het verschil zit ‘m vooral in de sound. Producer Cole M. Greif-Neill zorgt voor een beter evenwicht tussen Holters stem en de instrumentatie en hij laat de songs vooral helder en zuiver klinken. Zo ook in het uitgepuurde afsluitende titelnummer, waarin Holter aan de vleugelpiano het doek laat vallen over deze wonderlijke plaat.
Als Dame Justitia een beetje meewerkt, moet Have You in My Wilderness de doorbraak betekenen voor Julia Holter. Of toch op z’n minst de poort openen naar een iets breder publiek. Het album balanceert namelijk meesterlijk op de slappe koord tussen toegankelijkheid en eigenzinnigheid. Zonnig en helder, maar met een mysterieus, bevreemdend randje. Zo hebben we het graag!
