Het Deense Mew is lang weg geweest. Te lang, zo bleek op Les Nuits Botanique. Met de nochtans puike nieuwe plaat +- onder de arm, toonde de groep zich op zijn eerste stop van een uitgebreide Europese tour nog niet helemaal ingespeeld.
Zes jaar is het geleden dat Mew nog eens een plaat uitbracht. Dat is lang, maar nog ouder is Frengers uit 2003, een compilatie van zijn twee eerste, enkel in Denemarken uitgebrachte platen. Het zou met zijn intrigerende mix van jaren negentig-Radiohead, Musebombast en het etherische van Sigur Rós een hit worden waarop de band jarenlang teerde. De groep kon zich meteen permitteren om nadien duchtig het experiment op te zoeken. Eerst met het erg aan progrock schatplichtige … And The Glass Handed Kites en uiteindelijk met dat erg meanderende No More Stories Are Told Today, I’m Sorry They Washed Away / No More Stories, The World Is Grey, I’m Tired, Let’s Wash Away in 2009.
“Meer een wolk van ideeën dan songs”, geeft frontman Jonas Bjerre daar nu over toe, en dat is geen woord gelogen. Mew’s laatste plaat was een lange trip waarin het bij momenten aangenaam verdwalen was, maar die je ook wat confuus en onbevredigd achterliet. Nu bassist Johan Wohlert, die de band even verliet wegens verregaand vaderschap, opnieuw aan boord is, wil de groep opnieuw aanknopen met de toegankelijke dagen van weleer, en het nieuwe +- is sinds enkele weken het bewijs dat ook ‘pop’ deze groep nog steeds goed afgaat.
Het is ook die teruggekeerde verloren zoon die na een korte intro drummer Silas Utke Graae Jørgensen in de spotlights mag vervoegen, en meteen valt op hoe heavy die ritmesectie speelt. Het gedreven baswerk stuwt het roffelende slagwerk vooruit, en het is de botsing met de zweverige falset van Bjerre die opener “Witness” meteen zo’n archetypische Mewsong maakt: gedreven en krachtig, maar ook zo bevreemdend dat het bijna als buitenaardse popmuziek aanvoelt. Een sterrenhemel zou hen in elk geval niet slecht staan, maar dat moeten we in de Chapiteau missen.
Dramatisch is het dan wel niet, maar het zit toch niet zo goed vanavond. We hebben Mew in het verleden briljante optredens zien geven, maar op dit eerste concert van hun eerste tour in jaren lijkt de band nog zoekend. De geluidsmix zit niet goed, met een Bjerre die te schel vooraan zit en de gitaar van Bo Madsen die irritant domineert, en zonder projecties krijgt de band het publiek moeilijk meegezogen in zijn universum. Het helpt ook niet dat de groep in deze festivalsetting slechts vijftig minuten kreeg toebedeeld. In single “Satellites” draait de band al iets beter, maar het is pas wanneer daarna “Am I Wry No?” en “156”, beide van dat Frengers, in één onscheidbare suite worden gebracht, dat de groep op kruissnelheid komt. Het is Mew zoals het moet zijn: tastbare sfeer die song wordt, melodieën die rinkelen in je oren.
Je vloekt dat je deze groep nu al moet zien, en dat ze niet pas binnen een paar weken Brussel aandoen. Dan zouden ze niet alleen meer tijd toebedeeld krijgen, maar ook beter ingespeeld zijn. Want je hoort dat het nieuwe “Water Slides” een goed nummer is, en dat “My Complications” één van de mooiste gitaarlijnen heeft die dit jaar is geschreven. Nergens komt het ruimteschip echter helemaal van de grond; alsof de groep lood in de schoenen heeft. “Clinging To A Bad Dream” probeert het nog met een dansend discoritme, maar het blijft bij onbeholpen schuifelen.
Het duurt uiteindelijk tot traditionele afsluiter “Comforting Sounds” vooraleer de magie dan toch doorbreekt. Op zich is het een zwaktebod dat Mew twaalf jaar na datum nog altijd steunt op die ene song, maar hé, dat doet Sigur Rós met “Popplagid” ook nog altijd. En die vergelijking is niet vergezocht; net als dat ene nummer van de IJslandse post-rockgiganten, is ook “Comforting Sounds” een nummer dat groter is geworden dan zijn uitvoerders. Wanneer de even van het podium verdwenen drummer en bassist terugkomen, en over het ingetogen begin invallen om de strijkersfinale van vlees te voorzien, is er dan toch de grandeur waar Mew heel dit optreden lang om verlegen zat. Woordeloos zingt de falset van Bjerre, terwijl drums hameren, en violen almaar hoger en ijler opbouwen.
Heel even kregen we toch de epiek en de emotionele impact die we van Mew verwachten. In de auto terug laten we dus onverwacht de stilte regeren, iets wat normaal enkel voor de strafste concerten is gereserveerd. Laat het een stille vraag zijn: volgende keer verwachten we van onze Deense vrienden opnieuw een regelrechte overrompeling.
Mew speelt op 21 juni op het Best Kept Secret Festival en op 20 augustus op Pukkelpop.
