Transfixiation, de vierde plaat van A Place To Bury Strangers, kon niet volledig overtuigen, maar in De Kreun bevestigde het verschroeiende trio uit Brooklyn wel zijn status als een van de luidste bands van deze aardkloot.
Duisternis. Chaos. En vooral véél decibels. Dat lijken de constanten bij de band uit New York. Frontman Oliver Ackermann, bassist Dion Lunadon en drummer Robi Gonzalez sleuren je meteen mee in een hypnotiserende ervaring. Hun band werd in 2008 plots een ware Pitchforkhype toen hun debuutalbum — eigenlijk niet meer dan een verzameling oude demo’s — verscheen. Misschien kwam dat door de shock van het moment, want tweede Exploding Head klonk als meer van hetzelfde: A Place To Bury Strangers klonk uiteraard weer luid en genadeloos, maar straffe songs leverde deze tweede plaat nog niet op. Het meer gepolijste Worship was al een veel betere plaat, louter en alleen omdat het betere nummers liet horen.
Transfixiation werd opnieuw op gemengde reacties onthaald. Maar waarom programmeert de AB de band dan in De Kreun naar aanleiding van zijn 35ste verjaardag die het een heel concertseizoen lang viert met bevriende concertclubs? Omdat A Place To Bury Strangers nog altijd een ijzersterke liveband is en als geen ander een duister, militant jaren tachtig sfeertje kan neerzetten. Met “You Are The One”, te vinden op Worship, neemt de band dan ook een verschroeiende start. We horen een bijna dansbare baslijn, maar toch is dit nummer meteen veel te stevig om een mainstream publiek aan te spreken. Dat is ook de reden waarom De Kreun niet volledig gevuld is.
Wie denkt tussen de duisternis geen variatie te vinden, slaat de bal mis. “Fill The Void” staat vooral voor kakofonische noise, “Drill It Up” is even verzengende als hypnotiserende new wave en “Fear” is een angstaanjagende mix van Joy Division en splijtende shoegaze. Ondertussen doen de decibels werkelijk pijn aan de oren, de flitsende stroboscopen en lasers zijn niet bepaald gezond voor de ogen. Daarna wordt ook nog uitgepakt met een niets ontziend up-tempo post-punknummer (“I’m So Clean”).
Hoogtepunt is “Deeper”, dat bijna als een doom- of drone nummer overkomt. ”If you ride with me, you’re gonna burn / If you talk to me, you’re gonna burn / If you fuck with me, you’re gonna burn”, gromt Ackermann met zijn diepe stem. Wanneer je de teksten van de frontman-zanger tussen het helse kabaal kan ontcijferen, sta je nog meer aan de grond genageld. Als tegengewicht voor de donkere euforie komen er ook wat mindere nummers van de nieuwste plaat aan bod. Sorry, maar “Straight” en “Keep Slipping Away” zijn te veel lawaai voor te weinig inhoud.
Tijdens of na (?) “I Lived My Life To Stand In The Shadow Of Your Heart”, waarbij zowel Slowdive, Ride, Lush als The Jesus And Mary Chain de revue passeren, zet Ackermann doodleuk een extra backline middenin het publiek om de show als een wervelwind af te sluiten. De heerlijk sinistere new wave van “Now It’s Over”, een van de betere nummers van Transfixiation, is om die reden een onverwacht verrassende afsluiter.
Maar als A Place To Bury Strangers het ultraduistere minimalisme nog meer had laten liggen voor meer dynamische shoegaze, had de show misschien wel vier sterren verdiend. Met het eerste balanceert A Place To Bury Strangers soms op het randje van overkill terwijl de band voldoende sterke nummers heeft. Het was hoe dan ook een optreden dat het trommelvlies verbrijzelt en je bij het nekvel grijpt. De band heeft zojuist zijn komst naar Dour Festival bevestigd. Wij zijn er alvast weer bij zonder verrast te willen worden, u toch ook?
Morgen, zaterdag, wordt de omgekeerde beweging gemaakt en presenteert De Kreun in de AB Club het Italiaanse Ufomammut en het Britse Conan.
