Ze zijn met niet veel, maar er zijn zo van die bands die bijna onopgemerkt komen bovendrijven. Yob is er zo eentje. Jaren enkel bekend onder diehard doomfanaten, maar dankzij een aantal topplaten en een status als huisorkest van het Roadburn-festival, groeide het trio rond Mike Scheidt uit tot een van de meest toonaangevende bands uit het genre. Mocht u nog niet mee zijn: dit is intussen plaat nummer zeven.
Yob ontstond eind jaren negentig in Eugene, Oregon, zowat de hoofdstad van de tegencultuur aan de Amerikaanse Westkust. De stad puilt als het ware uit van hippies, anarchisten, eco-fundamentalisten en ander kleurrijk volk. Scheidt, gepokt en gemazeld in de hardcore-scene, vond er de mogelijkheid om zijn fascinatie voor Oosterse spiritualiteit en monsterlijke gitaarriffs te combineren tot een eigen geluid. Yob heeft in zijn vijftienjarige, turbulente bestaan een patent genomen op ellenlange, loodzware doom die er op de een of andere manier in slaagt om de zwartgalligheid van veel genregenoten te ontmantelen, en te kiezen voor intensiteit en catharsis. Het legde de groep alvast nog geen windeieren. Albumtitels als The Great Cessation, The Illusion Of Motion, The Unreal Never Lived en, uiteraard, Catharsis doen al zoveel vermoeden, maar ook de muziek spreekt tot de verbeelding.
Met kolossen van nummers tussen de tien en de twintig (!) minuten kan je gerust zeggen dat Yob veel vraagt van de luisteraar. Een album doorploeteren (gelukkig met meestal maar een nummer of drie, vier) is een werk van lange adem en meerdere luisterbeurten. In 2011 was er echter Atma: met vijf nummers waarvan drie onder de tienminutengrens, was dit bijna een punkplaat naar Yob-normen, maar muzikaal bleek Atma de meest gevarieerde en gefocuste Yob-plaat tot dusver. Een kentering leek aangebroken, maar dat was buiten Scheidt en co. gerekend.
Clearing The Path To Ascend laat de luisteraar wederom de tanden stukbijten op vier giganten van nummers, variërend tussen elfenhalf en negentien minuten. Maar vanaf minuut één kan je er al honderd procent zeker van zijn dat dit een Yob-plaat pur sang zal worden. Vanaf de echoënde sample “Time To Wake Up”, over de op valse rust voortmeanderende intro, tot de eerste mokerslag van opener In Our Blood hoor je “vintage” Yob, en dat gaat zo nog een dik kwartier verder. Mike Scheidt omzwachtelt zijn stem weer met dikke lagen overdubs en effecten, die nog maar net genoeg van zijn eigen, vrij knappe zangstem laten doorschemeren om een menselijk kantje te vertonen. Maar dat kantje verdwijnt snel wanneer Scheidts monumentale leeuwengebrul uit de speakers dendert. Halverwege krijgt de luisteraar een korte adempauze cadeau, maar daarna is het weer meedogenloos beuken tot de finish. “In Our Blood” is Yob zoals we ze kennen, en misschien is dat net daar waar het schoentje wat wringt. Hoewel nog steeds indrukwekkend, hebben we dit al vaker gehoord van deze band. Twijfels? Ja, misschien wel.
Maar die worden stante pede weggeblazen door de woeste razernij van “Nothing To Win”, dat als een pyroclastische stroom volgt op de logge uitbarsting van “In Our Blood”. Yob is niet bepaald vies van een dikke, vettige lap sludge, en toont hier dat er ook oerhard gebeukt kan worden. Donderende drums en razende gitaren trekken dit monster als een helse machine op gang, om dan onbarmhartig door het middenrif te denderen. Scheidt brult als een gewonde grizzlybeer de razernij uit zijn longen, terwijl de ene na de andere uppercut uit de gitaar wordt gewrongen tot het tot een manische climax komt. Maar dan is het nog niet gedaan: nadat de zoemende bas van Aaron Riesenberg het puin geruimd heeft, wordt er nog een laatste, fantastische moordriff uitgehaald die het nummer naar een allesvernietigend slot sleurt. Een masterclass Neurosis gedoceerd door Yob: veel beter wordt het niet.Gott im Himmel, wat een nummer!
”Unmask The Spectre” nestelt zich weer in het stramien van “In Our Blood”, met een rustig-dreigende intro die ontaardt in een nietsontziend doomfestijn, maar hier wordt de overgang tussen de twee contrasterende delen wat dikker in de verf gezet (dat gehijg!), en haalt Scheidt meteen zijn grof stembandgeschut boven. Al bij al is dit nummer wat evenwichtiger gedoseerd dan het openingskwartier, waardoor ”Unmask The Spectre” wat meer, nuja, behapbaar is. Want vergis u niet: dit blijft weer een loodzware brok die behoorlijk op de maag kan liggen. Maar plots keert halverwege het tij, en worden de gitaren bijna ongemerkt naar een meer open register gestuurd, en krijgt het hele nummer een welverdiende zuurstofkuur. De heavyness blijft als een molensteen rond de nek hangen, maar oogt iets draaglijker.
Het blijkt een voorbode van het sluitstuk van deze plaat. “Marrow” moet zowaar het rustigste nummer zijn dat Yob heeft voortgebracht, maar slaagt er met brio in om de gekende intensiteit te behouden. “Marrow” valt op door zijn open, weidse geluid, die de luisteraar door een klotsende bergrivier wegvoert. Vooral het laatste deel van het nummer (enfin, de laatste zeven minuten) zijn gekenmerkt door een intense schoonheid. Het begint met een windstil stuk in het oog van de storm, dat zijn tijd neemt om stukje bij beetje aan kracht te winnen (dat Hammond-orgel) om zo tot een prachtige, zalvende uitbarsting te komen. Een mooier einde van dit nummer hadden we ons niet kunnen voorstellen.
Het is een ongelofelijke doorbijter geworden, deze Clearing The Path To Ascend, en het heeft een luisterbeurt of zes geduurd vooraleer de hele plaat volledig is ingedrongen, maar de beloning op het einde is het meer dan waard. De basis blijft overbekend: die giganteske sound die davert, voortgestuwd door het intense, maar weidse gitaarwerk dat meer dan solide ondersteund wordt door het bas- en drumwerk van Aaron Riesenberg en Travis Foster. Maar daarbinnen slaagt Yob erin om twee extremen van zijn sound binnen het spectrum van deze ene plaat perfect met elkaar te verzoenen. Daar waar voorganger Atma wat meer op variatie speelde, is Clearing The Path To Ascend een allesomvattend titanenwerk. Maar bovenal — wanneer je hem eenmaal volledig tot je hebt kunnen nemen — een absolute prachtplaat.
