Joe Henry is niet meteen het type artiest dat regelmatig een uitgebreide concerttournee inplant. Het nieuws dat hij een – voor zijn doen – uitgebreide Europese tournee organiseerde (12 optredens van Sevilla in het zuiden van Spanje tot Bergen in Noorwegen) met daarbij een stop in de Gentse Handelsbeurs was dan ook groot nieuws voor zijn fans. Zijn laatste Belgische optreden dateert ondertussen alweer van 2007 (als we ons niet vergissen), aangezien zijn optreden in de AB twee jaar geleden geannuleerd werd, omwille van nog altijd niet opgehelderde redenen.
Voor dit optreden in de Handelsbeurs (het laatste van het concertseizoen aldaar trouwens) werden de stoelen rond tafeltjes voor het podium gezet. Hoewel dit waarschijnlijk gedaan werd omdat de zaal niet afgeladen vol zat, gaf dit aan de toeschouwers het gevoel alsof ze in een rokerige New Yorkse jazzclub in de jaren ’50 beland waren. Als er iemand een betere setting kent om Joe Henry te zien optreden mag die dat altijd laten weten.
Begin juni kwam het uitstekende Invisible Hour uit, ondertussen alweer het 13e soloalbum van Henry. Net zoals bij zijn vorige platen is dat ook weer een werkstuk dat z’n schoonheid pas na verschillende luisterbeurten volledig tentoon spreidt. Voeg daar veel-beter-dan-gemiddelde teksten aan toe en je hebt een plaat die hoog zal scoren op verschillende eindejaarslijstjes (enfin, toch op de onze). Zijn muziek bevindt zich ergens in het niemandsland tussen folk, blues en jazz en het gevolg daarvan is dat je als artiest dan niet al te veel op de radio gedraaid wordt. Hij mag dan één van de beste singer-songwriters van de laatste twee decennia zijn, het best bekende feit over Joe Henry is dat hij de schoonbroer van JeWeetWel is.
Hoewel het optreden vooraf aangekondigd werd als een solo optreden, werd Joe Henry vergezeld door zijn zoon Levon (genoemd naar Levon Helm trouwens) op saxofoon en klarinet voor ongeveer de helft van de songs. Ook op de plaat is de inbreng van Levon Henry erg bepalend. Een combinatie van gitaar (of piano) & saxofoon is niet meteen de meest evidente, maar het zorgde wel voor heel wat extra sfeer en bracht de songs naar nog een hoger niveau.
Hoewel de meeste aandacht uiteraard naar zijn nieuwste album ging, grasduinde hij tijdens het concert door heel z’n oeuvre (of tenminste toch door het tweede deel ervan, er was maar één nummer dat dateerde van voor Fuse uit 1999). Omdat het om een solo-optreden (of toch zo goed als solo) ging, werden de songs herleid tot hun naakte essentie, wat de zeer hoge kwaliteit ervan nog meer tot uiting bracht. Het is moeilijk om er één of enkele favoriete songs uit te pikken omdat het hele optreden op hoog niveau was. “Grave Angels”, sowieso al één van de betere songs op Invisible Hour, zorgde vroeg in de set al voor een hoogtepunt met een geweldige uitgebeende versie.
“Our Song” is een song over de VS, maar terwijl je in de Handelsbeurs zat te luisteren zou je zweren dat het ook over België ging (“This was my country / This was my song / Somewhere in the middle there / Though it started badly and it’s ending wrong”). Ook het liefdesliedje “God Only Knows” uit Civilians (nog altijd zijn beste plaat als u het ons vraagt) waarbij Joe Henry achter de piano kroop, zorgde voor ontroering in een erg breekbare versie. De titelsong “Invisible Hour” en “Swayed” kwamen in deze sobere versie nog beter tot hun recht dan op plaat. Geen moment miste je een volledige band achter Henry, zo goed wist hij de aandacht van het publiek vast te houden.
Zijn bindteksten zijn ook van een hoger niveau dan de gemiddelde bindteksten (Henry is evenveel poëet als muzikant). Geen “how nice to be in Belgium” en andere gemeenplaatsen bij hem, maar leuke quotes zoals de volgende die we jullie niet willen onthouden: “Would you mind stop doing that? You are not going to make it as a spy” (tegen een nogal opvallende taper), “I come from a strange and broken country. This is my anthem for it” (over “Our Song”), “A song I wrote with the protest folk-singer from Detroit, Madonna”. (over “Stop”).
Henry kwam nog terug voor twee bisnummers, waarvan vooral het oudje “Kindness of the World” (uit 1993) erg ontroerend was. In zijn inleiding vertelde hij hoe hij de song herontdekte tijdens een concerttournee door Japan 1,5 jaar geleden, waarbij hij vooral verbaasd was over de warme ontvangst die hij (als Amerikaan) kreeg tijdens een concert in Hiroshima.
Samenvattend: een uitstekend optreden, van een singer-songwriter die nogmaals bewijst dat hij tot de grote songschrijvers van zijn generatie behoort. Hopelijk moeten we deze keer niet opnieuw zeven jaar wachten op een volgende bezoek aan België.
