Mick Harvey gaat terug naar het prille begin van zijn solocarrière. De voormalige Bad Seed brengt zijn Gainsbourg-coverplaten opnieuw uit en viert de reissues met een handvol Europese concerten. Hoewel het een risicovolle onderneming is, komt hij ongeschonden door een avond met andermans werk.
Jarenlang leek het wel of concerten bestaande uit covers een vervloeking waren. Bierbuikige ooms en tantes gooiden zich met angstaanjagend enthousiasme en een omgekeerd evenredige toonvastheid op hetzelfde rijtje songs van CCR, Kings of Leon en Deep Purple. Daarmee werd niet zelden een cafépubliek verveeld met de midlifecrisis van de betrokkenen en in een moeite door het ambacht der vertolking grondig besmeurend.
Want ooit — in de fifties en sixties, nog niet zo heel erg lang geleden, kleurentelevisie bestond al — was het de normaalste zaak van de wereld om andermans songs te brengen. Vraag maar aan Sam Cooke, The Beatles, The Rolling Stones, Bob Dylan en ga zo maar door. Nu die laatste, net zoals Neil Young, opnieuw zo nu en dan het werk van anderen verkiest boven eigen materiaal, lijkt het tij opnieuw te keren.
Met een concert louter opgehangen aan het werk van Serge Gainsbourg laat Mick Harvey zien wat hij op dat vlak in zijn mars heeft. Echt onbeslagen verschijnt de voormalige Bad Seed niet aan de start: de aanleiding voor de kleine tournee rond het werk van Gainsbourg is de heruitgave van Intoxicated Man en Pink Elephants, twee platen die Harvey in de jaren negentig reeds ophing aan het enfant terrible van de Franse pop.
Een hele avond muziek van een van de groten van de voorbije eeuw brengen, houdt een behoorlijk risico in, maar Harvey kent de valkuilen en heeft zich terdege voorbereid. Het is te zeggen: hij heeft een kransje sterke muzikanten rond zich verzameld en laat voor de rest de avond zo’n beetje op zich afkomen. Valse starten, technologie die hardnekkig ongehoorzaam is, Harvey die wel eens in een foute toonaard zit, een wel heel losse sfeer op het podium: het is duidelijk voor alle aanwezigen vrijdagavond.
En daar zit de kracht van dit concert. Hier worden de songs van Gainsbourg gebracht, niet labogewijs gereconstrueerd, en dat blijkt de juiste aanpak. Met wat vrouwelijke hulp op de vocalen lukt het bovendien om dat zwoele Franse sfeertje uit de hoogdagen van Gainsbourg te benaderen. Daarbij is een glansrol weggelegd voor Xanthie Waite van Hunter Dienna. De jonge Australische weet niet alleen perfect hoe ze vocaal moet schitteren in “69 Erotic Year” en hoe ze betovering kan opwekken in “Overseas Telegram”, haar blik straalt het soort zelfvertrouwen uit die je doet geloven dat ze erbij was toen deze nummers hun eerste leven meemaakten.
Special guest Jo Lemaire blijkt nog steeds de meest geschikte dame om “Je Suis Venue Te Dire Que Je M’En Vais” tot een goed einde te brengen en met zijn swingende ritme roept “The Barrel of My 45” beelden op van het romantische Parijs zoals dat vandaag voornamelijk in films bestaat.
Al is het niet altijd raak. “New York USA” voelt net iets te luchtig aan, net als “The Javanaise”, waarmee een poging gedaan wordt om het lentegevoel in een lied te vatten, maar waarbij vooral duidelijk wordt dat niet al het materiaal van Gainsbourg overeind blijft in eender welke handen.
Dan liever “Bonnie & Clyde”, waarbij Waite, samen met de wervelende strijkers, voor een bezwerende geladenheid weet te zorgen. Wanneer met een dramatische intro “Initials B.B.” wordt ingezet, niet toevallig het prijsbeest van de avond, straalt de magie van Gainsbourg eventjes helemaal af op het gezelschap op het podium.
Dat heeft zich een avond lang prima staande gehouden met andermans materiaal. De perfectie mag daarbij geregeld zoek geweest zijn, de geest zat juist. Harvey en de zijnen wisten op hun best de illusie te wekken dat een repetitie van Gainbourg himself aan de gang was, waarbij, doordat de man nalaat tijdig op het apel te verschijnen, de band maar wat dolt met de songs en de vocalen ter harte neemt. Een beetje los uit de pols misschien, maar bij momenten verrassend raak.
