Het fenomeen Fields. Meer dan 40 jaar nadat hij voor het eerst van zich liet horen, lijkt Lee Fields zijn carrière nu beter te lopen dan ooit. Platen zijn de laatste jaren steevast een schot in de roos en live weet de man zelfs muurbloempjes aan het dansen te krijgen. Een walgelijk hete avond in de Vooruit blijkt daarvoor zelfs prima geschikt.
Sinds hij enkele jaren geleden de handen in elkaar sloeg met The Expressions, zes rotgetalenteerde bleekscheten die de grooves schijnbaar achteloos in het rond strooien, gaat het Lee Fields voor de wind. De zestiger raakt stilaan onder de stempel Little J.B. vandaan, ironisch genoeg op een ogenblik dat hij zich laat gelden als een van de hardst werkende lui in de showbusiness.
Fields is immers een van die sterren in de soul- en R&B-wereld die voortgestuwd worden door een niet te stoppen verbetenheid en professionalisme. Wanneer “You’re the Kind of Girl” door technische troubles tot driemaal toe stilgelegd moet worden, lost Fields het akkefietje op zijn manier op: samen met gitarist Vincent John zet hij een hartverscheurend “Could Have Been” in, waardoor het mooiste moment van de avond zomaar onverwacht uit de lucht gevallen komt.
Niet dat er verder geen hoge toppen gescheerd werden, integendeel. Het pas verschenen “Emma Jean” blijkt een prima collectie songs om op het podium uit te plukken. Dat daarbij gebroken harten het centrale thema vormen, is geen bezwaar: de gedreven vertolker die hij is, weet Fields de zaal tot de verste hoeken te overtuigen, zelfs wanneer hij in “Don’t Leave Me This Way” zijn liefdesverdriet als een met een sadistisch traag kervend mes over het publiek uitstrooit.
Ook “It Still Gets Me Down” en het uptempo “Talk To Somebody” tonen een kant van de liefde waar je liever ver van wegblijft. “Magnolia”, dat sowieso de cover van het jaar is, zorgt voor kippenvel bij tropische temperaturen.
Toch is het niet allemaal hartzeer en treurnis vanavond. Hoe verder de set vordert, hoe vaker het weemoedig heupwiegen kan overgaan in een funky danspasje. Soms voorzichtig, zoals met het speelse “Don’t Walk”, andere momenten ongegeneerd in de rol van alfamannetje, tijdens “Ladies”. In de finale, wanneer Fields al zijn showmanship bovenhaalt — danspassen zoals de Grote J.B. en de oerschreeuw — tijdens “Money Is King” of het vurige einde van “Faithful Man”, bewijst de man dat hij een van de sterkhouders is van de hedendaagse soul. Fields mag weliswaar niet meer van de jongsten zijn noch de Daptone-promomachine achter zich hebben; hij staat er wel, met songs waar niets op af te dingen valt.
