In dezelfde week dat Sharon Jones met “Make America Dance Again” de beste slogan in tijden op de wereld loslaat, zet Lee Fields haar idee om in de praktijk. Zij het in Europa, waar de man, samen met zijn Expressions, een korte tournee onderneemt. De spits werd afgebeten in De Kreun, dat een oerdegelijke, maar nog niet helemaal bezeten band te zien kreeg.
Een echte aanleiding is er op het eerste zicht niet te ontdekken voor deze tournee. Emma Jean, de laatste plaat van Lee Fields, is ondertussen alweer twee jaar oud en nieuw werk lijkt nog niet onmiddellijk op weg naar de winkelrekken.
Niet dat dat een reden is om thuis te blijven wanneer de man opnieuw in de buurt is. Net zoals Jones, maar ook Charles Bradley, is dit een van die oude knarren die pas op latere leeftijd tot volle bloei gekomen zijn. Waar dat Bradley echter naar steeds vollere zalen brengt, lijkt een en ander bij Fields vreemd genoeg te stagneren. Een kleinere zaal van de Vooruit. De Rotonde. En nu een verkleinde Kreun: een echte publiekstrekker is Fields niet. En oké, in zijn discografie zijn enkele stevige stinkers te vinden, maar op de laatste drie platen valt nu werkelijk niets aan te merken en zijn concerten zijn niets minder dan goed.
Het is uit de meest recente albums dat vanavond geplukt wordt. “I Just Can’t Win” fungeert daarbij als teen in het water. Voorzichtig tasten Fields en zijn band af, een beetje ingehouden spelend, maar wanneer links een hand geklapt wordt en rechts een voet durft stampen, groeit het zelfvertrouwen op het podium en wordt, alsof het er om gedaan is, “I Still Got It” er tegenaan gegooid.
Het klinkt kig, maar de titel blijkt helemaal te kloppen, zoals niet veel later merkbaar is wanneer Fields er in slaagt het publiek in de maat te laten meeklappen met “Standing by Your Side”, een zwetende brok zwoele soulfunk, die op achteloze wijze overvloeit naar “Don’t Leave Me This Way”.
Het tempo wordt enigszins teruggeschroefd, het orgel treedt meer op het voorplan, dansen lijkt het doel, maar de melancholieke blazers die plots de hoofdrol opeisen, maken duidelijk dat ergens ooit toch weer iemands hart aan stukken gereten werd. Gelukkig weet Fields de song op te rekken tot een zinderende, ziel zuiverende sessie.
Dezelfde aanpak blijkt ook te werken in het afsluitende “Faithful Man”, het nummer dat gerust het visitekaartje van Lee Fields and the Expressions genoemd kan worden. De danspassen van James Brown, de meerstemmige backingvocals in één microfoon zoals The Beatles het ooit deden, de blazers die op exploderen staan: dit gezelschap weet hoe een kookpunt bereikt moet worden.
En toch. Helemaal doorleefd was deze doortocht niet. Daarvoor zat de schwung die andere concerten van deze band zo kenmerkte er nog niet helemaal in. Geef Lee Fields en zijn acolieten echter nog enkele avonden en de danspassen zullen tot achteraan de zaal waar te nemen zijn.
Lee Fields and the Expressions spelen vrijdag op het Reflector Jazz Festival in Luik, zaterdag in de Effenaar in Eindhoven en zondag in Tivoli in Utrecht.
