Dat het hard gaat voor de nieuwe school r&b-zangeressen, heeft de Botanique al een poos in de smiezen. Nog geen half jaar nadat Jillian Banks de Rotonde liet vollopen, mag FKA Twigs haar vanavond hetzelfde nadoen. Teveel van het goede, of beschikt deze jonge lichting werkelijk over een hoop creativiteit?
Over FKA Twigs, echte naam Tahliah Barnett, is weinig geweten. De zesentwintigjarige zangeres heeft zowel Jamaicaanse als Spaanse roots, groeide op in het rurale Gloucestershire en trok op haar zeventiende naar London om te studeren en carrière te maken. Ze ging aan de slag als achtergronddanseres bij Jessie J, maar begon al snel eigen nummers te schrijven. Net als Banks moet haar debuutplaat nog verschijnen. Tijdens deze eerste Europese (mini)tour, met amper drie haltes in Parijs, Amsterdam en Brussel, brengt Barnett dan ook vooral nummers uit haar twee reeds verschenen ep’s, simpelweg getiteld EP1 en EP2. Vooral met die laatste maakte FKA Twigs indruk, de productie ervan was in handen van de Venezolaan Arca, die ook meewerkte aan Kanye West zijn meest recente plaat Yeezus.
Vanavond besteedt FKA Twigs een bijzondere aandacht aan het visuele. Dat is geen verrassing voor wie de gewaagde clips en de Arty platenhoezen kent. Met haar scharlakenrode lippen, het haar gevlochten in de emblematische dotjes, en een weinig verhullende bikini waarover een gouden gewaad gedrapeerd wordt, ziet Barnett er even exotisch uit als een langstaartparadigalla. Voor een propvolle, broeihete Rotonde zet ze fluisterend “Weak Spot” in, over een kurkdroge drum. Je voelt dat er iets speciaals gebeurt. Tijdens “Ache” gaat haar stem meteen de hoogte in. Barnett sluipt als een bloeddorstige panter over de scène, op zoek naar een prooi.
Wat FKA Twigs onderscheidt van haar collega’s, is een verregaande vorm van puurheid en oprechtheid. Mijlenver — zeg maar haaks tegenover — de plastic r&b uit de jaren negentig is dit etherische soul die niet zelden refereert aan Portishead en Lamb. De eerlijkheid vertaalt zich ook naar het podium waar zo goed als alles live gebracht wordt. Barnett laat zich ruggensteunen door een gitarist, en flankeren door twee man achter elektronische drumpads. Toch is het Barnett die alle aandacht opeist en heeft de zangeres vaak niet verder dan een enkel ritme nodig dat ze bezweert met haar angelieke stem, zoals in het uitgebeende, haast spartaanse “Hide”. Fascinerend.
FKA Twigs komt met veel vertrouwen in eigen kunnen voor de dag. Terecht. De dreigende tonen van “Water Me” oogsten herkenningsapplaus en tegen dat de gitarist de eerste tonen van de Torch song “Papi Pacify” inzet, heeft de band het publiek helemaal voor zich gewonnen. “Papi Pacify” klinkt koeler dan op plaat. Authentieker ook, meer tastbaar. Een broeierig “How’s That” sluit het optreden na nog geen veertig minuten af. De lichten flinkeren nog even rond in de zaal, maar FKA Twigs keert niet meer terug.
Door de korte duur had deze doortocht meer weg van een showcase dan van een volwaardig optreden. Al moeten we bij het verlaten van de Rotonde denken aan de woorden die sterrenchef Axel Colonna-Cesari eerder deze week liet optekenen: “Als je er bij een eerste kennismaking in slaagt om de honger aan te wakkeren naar een volgende keer, dan is je opzet geslaagd”. Missie volbracht.
Wie er vanavond niet bij was, krijgt een herkansing op Pukkelpop. FKA Twigs treedt er aan op donderdag 14 augustus.
