Zelden met zo weinig verwachtingen naar de AB vertrokken als vandaag. De songs van Rodriguez mogen dan tot de meer aangename muzikale ontdekkingen van de voorbije jaren behoren, de jongeman die de platen in kwestie uitbracht begin jaren zeventig is ondertussen een zeventiger die vooruitgesneld wordt door allesbehalve geruststellende geruchten.
Concerten zouden steevast een alcoholische mist in gaan, klinkt het in her en der opdoemende berichten. Wanneer Rodriguez na het uitdoven van de zaallichten zowat het podium opgedragen wordt en een afgeleefd gezicht voor de microfoon opduikt, lijkt het kalf dan ook bij voorbaat verdronken. Dit wordt niks: een oud mannetje dat twee assistenten nodig heeft om zijn gitaar ingeplugd te krijgen en dat schaapachtig de zaal in blikt alsof hij zelf niet het flauwste vermoeden heeft van wat hij daar eigenlijk verondersteld wordt te doen.
Geen anderhalve minuut later duikt een andere gedachte op: Rodriguez heeft van Cobain afgekeken, die zich ooit, tot grote consternatie van het publiek, het podium van Reading liet oprijden in een rolstoel, om vervolgens zijn band door een verschroeiende set te loodsen.
Niet dat Rodriguez een wereldveranderend concert neerzet, maar geruggensteund door een trio muzikale vakmensen, transformeert de wankele muzikant van luttele momenten geleden in een bevlogen song- en danceman die moeiteloos een uitverkochte AB anderhalf uur uit zijn hand laat eten.
Goed, er zijn wankele momenten, zowel letterlijk als figuurlijk. Zo kunnen vragen gesteld worden bij de covers. “Blues Suede Shoes” vormde niet noodzakelijk een meerwaarde en “Lucille” werd — hoewel zeer enthousiast — vooral niet toonvast gebracht, maar daar staat tegenover dat over sommige van Rodriguez’ eigen nummers nogmaals afgevraagd kan worden waarom ze geen klassiekers zijn. Het visitekaartje “Sugar Man” wordt, niet geheel onverwacht, door zowat elke aanwezige meegezongen en wanneer het pareltje “Crucify Your Mind” weerklinkt, zijn rillingen niet te vermijden.
Hoewel hij niet bepaald een podiumbeest genoemd kan worden, straalt Rodriguez een ontwapenende naturel uit, alsof hij wat in zijn achtertuin zit te spelen, waar zich toevallig heel erg veel voorbijgangers verzameld hebben om naar zijn liedjes te luisteren. Een oud geworden recensent mag in een weekendkrant onlangs heel erg onfraaie dingen over Rodriguez geschreven hebben, de man zelve toont dat hij verre van tot de middelmaat behoort, maar het hem hoogstens ontbreekt aan de ervaring om als een volleerd troubadour in de hogere regionen van het muziekgild mee te draaien.
Op de songs en de bij momenten wel heel ongedwongen manier waarop ze gebracht worden, valt immers niks af te dingen. Of het het verstilde “I Think of You” is of het funky “I Wonder”, Rodriguez vat de sfeer die de frivoliteit en veelbelovendheid van een prille zomer met zich meebrengen perfect tijdens zijn passage in de AB. Niet slecht voor iemand voor wie muziek uiteindelijk maar een kleine rol gespeeld heeft in zijn leven en die ondertussen, ondanks zijn behoorlijk normaal leven en gevorderde leeftijd, omgeven is door de meest wilde geruchten.
