Hier laat de naam niet al te veel bellen rinkelen, maar aan de overkant van het Kanaal mag Paloma Faith zich één van de meest opvallende sterren du jour noemen. De ex-goochelassistente scoorde er al enkele retropophits, maar vult voornamelijk de boekskes met haar opvallende burleske look. Spijtig genoeg leek er tot nu toe meer karakter te zitten in haar styling dan in haar muziek.
Laat er nochtans geen misverstand over bestaan: Paloma Faith heeft alle troeven in handen om een wereldhit te scoren. Haar jongste single “Can’t Rely On You” kreeg ze cadeau van de alomtegenwoordige Pharell Williams, die alweer een funky oorwurm uit zijn mouw schudde: een uptempo sixties getint soulnummer met een vurige blazerssectie en een ritmesectie die naar The Roots knipoogt. De wervelende vintage floor fillers “Take Me” en “Trouble With My Baby” — Motown met een flink stel cojones — gaan eveneens meteen voor de heupen.
Ook in lagere vitesse valt er best wat te bikken. Faith herinterpreteert Sister Loves “The Bigger You Love (The Harder You Fall)” met respect voor het origineel, zij het met hier en daar iets te veel force op de stembanden. Nog een stuk memorabeler is “Only Love Can Hurt Like This”, dat zich met wat goede wil kan meten met de bitterzoete genialiteit van Amy Winehouses “Tears Dry On My Own”. Spijtig genoeg draagt Faiths stem minder littekens en dus ook minder karakter, waardoor het doorleefde kantje van het nummer net iets theatraler aandoet.
In vergelijking met de twee voorgangers herbergt A Perfect Contradiction opmerkelijk meer blikvangers, maar nog steeds kan Faith geen volledig album lang boeien. Elk nummer blikt steevast enkele tijdsvakken terug, maar belandt niet altijd in de juiste referentieperiode. “Mouth To Mouth” poogt een nieuwe “Ring My Bell” te zijn, maar deelt in zijn goedkope arrangement meer met de jarentachtigkitsch van Lisa Stansfield. In het laatste kwart van de plaat belandt Faith volop in deze kleurloosheid. Het fletse “Impossible Heart” verzinkt in de banaliteit en leunt zelfs huiveringwekkend dicht aan bij Q-musicfunk à la Anastacia. Ook afsluiter “It’s The Not Knowing”, een vreselijke midtempo met nutteloze gospelinvloeden, veegt zichzelf noot per noot uit het collectieve geheugen.
Op haar best kan Paloma Faith zich meten met het debuut van Duffy — waarop het walgelijk aanstekelijke “Taste My Own Tears” zeker niet op had misstaan — of Nikka Costa, maar terwijl deze dames hun materiaal opwaarderen met respectievelijk een kwetsbare korrel of een op uitbarsten staande vulkaan in hun stem, moet Faith het karakter van haar songs nog steeds grotendeels bij haar producersteam sprokkelen. Deze flamboyante persoonlijkheid blijft muzikaal dus een inwisselbaar product dat op haar derde plaat met wat grotere vissen uit de vijver heeft mogen spelen. Die tegenstelling valt allesbehalve perfect te noemen.