Na het vertrek van Shona Tucker is het back to basics voor de Drive-By Truckers en dat uit zich in een kaler, directer geluid dan op de voorgaande albums. English Oceans werd dan ook op nauwelijks twee weken tijd ingeblikt en draait helemaal rond kernleden Patterson Hood en Mike Cooley, die elk de helft van de songs voor hun rekening namen.
Cooley mag met “Shit Shots Count” de aftrap geven en hij trapt er niet naast. Heerlijk venijnige southern rock in de beste truckerstraditie, hier nog wel geruggensteund door een blazerssectie die zorgt voor wat extra pit en een haast vrolijke stemming. Tot je naar de tekst begint te luisteren natuurlijk: “Put your cigarette out and get your hat back on / Don’t mix up which is which / They don’t pay you enough to work /
Well they don’t pay me enough to bitch”. Heerlijk toch, die droge no-nonsenseteksten die haast uitgespuwd worden. Al mag het ook al eens wat minder stoer natuurlijk, in “Primer coat”, bijvoorbeeld, waarin Cooley met enkele rake beelden de tol van de leeftijd en de drank schetst.
Het blijven meester-vertellers die als geen ander de kleine en grote dingen des levens weten te vatten in kleurrijke verhaaltjes over Jan met de pet (of Hank with the hat, zo u wil). Voor “Pauline Hawkins” vond Patterson Hood niet toevallig inspiratie bij een boek van collega-schrijver-muzikant Willy Vaultin. De teksten leunen sterk aan tegen literatuur en dat is altijd al een sterkte geweest van de Truckers. De thema’s blijven dezelfde, maar toch weten ze telkens weer te verrassen met spitsvondige oneliners en vertelsels die, ondanks hun dikwijls specifieke onderwerpen, toch altijd weer herkenbaar zijn.
De verpakking blijft eveneens heel herkenbaar. Aan de ene kant heb je Cooley die in zijn nummers doorgaans meer de extremen opzoekt (van stevige stampers tot lekker rollende country en terug),Aan de andere kant heb je Hood die dichter bij zijn typische melancholische stijl blijft, waarin zijn stem wat centraler staat en de muzikale omkadering eerder onopvallend in de achtergrond opgaat. Het is een wisselwerking die maakt dat de som meer is dan het geheel der delen.
Waar Jason Isbell stevig zijn stempel drukte op The Dirty South en Shona Tucker’s talent Brighter Than Creation’s Dark naar een hoger niveau tilde, grijpt English Oceans terug naar de oervorm van Drive-By Truckers en het is dan ook hun meest ‘typische’ plaat geworden. Echte uitschieters zitten er niet tussen, toch blijven ze de coolste rockers uit The South.
