Het moet ondertussen een kleine twintig jaar zijn dat Mogwai in het vak zit, en we hebben de groep in die tijd veel goeie, maar ook veel slechte, flauwe concerten zien geven. Met een zoveelste generische nieuwe plaat in de achterzak was de vrees voor een toevoeging aan die laatste categorie groot, maar de groep reageerde zoals echte Schotten dat horen te doen: met een stevige revanche die veel goed maakte.
(bvp) merkte het eind vorige maand al accuraat op bij zijn bespreking van het gloednieuwe Rave Tapes: Mogwai kan al eens een frustrerende band zijn. Breken ze door met de verwoestend uithalende post-rock van Young Team, vervolgen ze met platen waarop ingetogen soundscapes het hoge woord voeren. Blijken ze daarin aanvankelijk best wel goed, weten ze daar drie platen verder niet veel meer aan toe te voegen. Plaat na plaat sjokte de laatste zes jaar in hetzelfde cirkeltje rond, elke keer iets dieper dezelfde uitgesleten voetsporen drukkend tot je alleen nog maar kan zuchten “we kénnen het nu wel, jongens”.
Gelukkig weet het vijftal daar live soms een antwoord op te vinden. Af en toe gebeurt dat door nog maar eens hard te leunen op het materiaal van dat verbluffende debuut, maar er zijn keren dat het ook met nieuw materiaal lukt. Zondagavond in de Ancienne Belgique was zo’n moment. Met een setlist die voornamelijk uit dat pas verschenen achtste album putte, wist de groep toch een uur en veertig minuten lang te boeien.
Het hielp ook dat de groep de wat makke nummers hier wel van stevig wat dynamiek en tanden had voorzien. Niettemin was het geen goed teken dat wij bij het ene door gitarist Stuart Braithwaite gezongen nummer al aan het twijfelen gingen of het nu “Blues Hour” of toch maar het oudere “Acid Food” was (het bleek het eerste). Veel te veel van het recent werk van de groep vervalt in dezelfde stramienen, en dat is nooit een goed idee. Jammer dus dat de groep op Rave Tapes niet meer deed met het soort elektronica dat “Remurdered” zo hypnotisch deed pulseren. Live kreeg het nummer nog wat extra percussie mee. Aan dit soort experimenten heeft de groep nood, en afgaand op de publieksreactie lust de luisteraar hier ook wel pap van.
Ouder werk werd ook niet geschuwd. “San Pedro”, van op het verder ontgoochelende Hardcore Will Never Die, But You Will uit 2011, knalde zonder schroom uit de startblokken en liet een groep horen, die nog altijd weet hoe ze moet rocken. “Hunted By A Freak” — met zijn tien jaar ondertussen echt een oudje — gloeide rood op. “Auto Rock” begon met een simpele piano maar bouwde almaar meer op, als een langzaam oplichtende spaarlamp die uiteindelijk feller scheen dan je had kunnen inbeelden.
Toch waren het de twee nummers die de groep uit Young Team opviste die het hardst aan de ribben bleven kleven. “Yes, I Am A Long Way From Home” was een machtige opener, waarin een oprecht emotioneel hart brandde, waar de groep ander vaak al eens wat onderkoeld kan overkomen. Het oorverdovende gejoel waarmee afsluiter “Mogwai Fear Satan” werd onthaald liet dan weer horen hoe hard dit nummer tot de absolute post-rockcanon is gaan behoren. Twaalf minuten lang ontbond het vijftal op het podium al zijn duivels, in een storm van almaar af- en aanzwellende gitaargolven die op het publiek inbeukten als supertij op een gewillige kust. Game, set, match; Mogwai heeft het nog in de vingers. Nu nog eens wat meer durven op plaat, misschien een kunstje of twee bij leren, en alles komt weer goed.
