Dylan en boeken: het is een combinatie die teruggaat tot het prille begin van de carrière van de zanger en sindsdien een stortvloed aan werkstukken met zich meebracht, variërend in prijs en kwaliteit, net zoals het werk van de man zelve, als het ware.
Dylan zelf deed als een van de eersten een duit in het zakje, door Tarantula op de wereld los te laten, een werkstukje dat perfect past in het muzikale universum dat Dylan in de periode rond 1966 tot stand bracht. Zij het dat het zonder muziek allemaal net dat tikje minder interessant wordt. De beste woordkunst spaarde Dylan hoe dan ook op voor zijn songs, leek het wel. Al is ook het ondertussen bijna tien jaar oude Chronicles lang niet slecht, integendeel. Wellicht is Chronicles het boeiendste boekwerk uit het Dylan-universum, maar het was misschien net iets te sardonisch van Dylan om het boek de ondertitel Volume 1 mee te geven.
Wanneer anderen zich over Dylan buigen, geldt hetzelfde als met het coveren van zijn nummers: de ene keer is het er knal op, maar net zo goed kan je als lezer oeverloos verveeld raken, zoals overigens met sommige originals van Dylan evengoed het geval is. Een tekenaar die een boek aan Dylan wijdt, dat is op z’n minst fascinerend te noemen.
Bogart, u ongetwijfeld welbekend dankzij de Sjef van Oekel-strips, selecteerde zes songs uit het oeuvre van Dylan en voorzag de tekst vervolgens van illustraties. Een poepsimpel concept, maar een gewaagde uitvoering. Songs kan je als luisteraar immers op twee manieren benaderen: als een vastomlijnd geheel, waarbij één waarheid geldt: liedje Zus gaat over Jan Lul die Dit en Dat meemaakt. Punt. Bij een vrije interpretatie hoort elke luisteraar in een song wat hij er zelf in wil horen.
Beide invalshoeken maken dit boek tot een risico. Plots blijken heel andere beelden op te doemen dan wat je al jaren in je hoofd had bij “I’ll Be Your Baby Tonight”. Op zich is dat niet erg, het is leuk om te zien hoe iemand anders, in dit geval een begenadigd tekenaar, kijkt naar iets waar je zo mee vertrouwd bent. Al valt het niet te ontkennen dat het wat raar is om door dit kijkboek te bladeren. Dylan en zijn muziek hebben in de loop der jaren een hoeveelheid aan visuele beelden opgeroepen, met hoezen (denk maar aan Coco Shinomiya, die de recente platen hun karakteristieke look gaf), maar net zo goed aan de hand van concertaffiches, films (van het contrastrijke zwart-wit van Don’t Look Back tot het veelzijdige kleurenpalet van I’m Not There) en de verkleed- en schminkpartijen tijdens de Rolling Thunder-periode. Daar een tekeningenboek aan toevoegen, is iets dat op z’n minst discussie oproept.
En daarmee sluit het eigenlijk, grappig genoeg, perfect aan bij de wereld die Dylan en de in zijn omgeving rondzwevende artistieke satellieten, sinds het begin van de jaren zestig scheppen. Bogart intrigeert, in het beste geval fascineert hij en ja, zo nu en dan ontgoochelt hij, wat van Dylan Illustrated een fascinerend kijkboek maakt, waaruit bovenal het tekentalent van zijn maker spreekt, maar jammer genoeg ook niet meer dan dat.
