In de collectie Kaliber worden misdaadromans in een stripjasje gestopt. Met De Zwarte Dahlia waagt men zich nu aan een grote klassieker van James Ellroy. Hier is duidelijk sprake van een adaptatie die met argusogen gevolgd wordt.
Matz (pseudoniem van Alexis Nolent) mag zeker als een van de grote scenaristen van de laatste jaren beschouwd worden. Hij brak door met de fijnzinnige thriller De Killer en voegde in de jaren nadien verschillende reeksen aan zijn palmares toe. Meestal gaat het daarbij om misdaadverhalen, zodat zijn aanstelling tot hoofd van de collectie Kaliber bij uitgeverij Casterman niet als een verrassing kwam. In deze collectie verschenen al verscheidene geslaagde stripadaptaties van misdaadromans. Matz zelf werkte voor Bloednacht (een bewerking van een roman van Jim Thompson) al samen met de Amerikaanse illustrator Miles Hyman. In De Zwarte Dahlia herhalen ze nu die samenwerking. Tegelijk halen ze er nog een derde betrokkene bij, niemand minder dan David Fincher. Deze Amerikaanse topregisseur van kaskrakers als Seven en Fight Club stond mee in voor de bewerking van James Ellroys klassieke roman. Ellroy is echt een buitenbeentje in de misdaadliteratuur. Zijn werk wordt door pers, publiek en collega-schrijvers unaniem gewaardeerd. Het wordt gezien als oprechte fictie en een realistische representatie van de zelfkant van de VS. Bovendien is Ellroy een meester van de stijl en gebruikt hij vaak historische gegevens in zijn fictie. Ook in De Zwarte Dahlia is dat het geval.
In 1947 werd Elisabeth Short in Los Angeles vermoord in duistere omstandigheden, die tot vandaag niet opgehelderd konden worden. Ellroy greep in zijn roman deze onopgeloste moord aan om een fictief verhaal van twee agenten te vertellen die meewerken aan het onderzoek. Tegelijk raken beiden in conflict met hun eigen achtergrond en met elkaar. De roman uit 1987 blijft een van de mijlpalen van de recente Amerikaanse literatuur. Matz en Fincher hebben de sfeer en de stijl van het oorspronkelijke verhaal opvallend goed weten te imiteren. De typische dialogen van Ellroy werden zonder veel aanpassingen overgenomen en ook het stokkende ritme van de scènes blijft overeind in de strip.
De grafische kant van een stripverhaal bepaalt natuurlijk nog meer dan het verhaal hoe een adaptatie van een gekend en geliefd werk ontvangen zal worden. Met de Amerikaanse illustrator Miles Hyman werd zeker op veilig gespeeld. Hyman slaagt er goed in om de sfeer van de jaren 40 te doen herleven in zijn tekeningen. Ook de kleuren spelen daarbij een belangrijke rol. Toch blijft het in zijn werk wat opvallen dat hij in de eerste plaats een illustrator is. Alles blijft wel erg statisch, echte beweging ontbreekt in het verhaal. Bloednacht leed hier eerder al onder.
Al bij al is De Zwarte Dahlia een bewerking met respect. De pagina’s zien er prachtig uit en de stijl van de oorspronkelijke roman werd behouden. Toch gaat ook deze strip gebukt onder het probleem van bijna alle bewerkingen. Door het respecteren van het origineel kan de strip zelf nooit echt helemaal overtuigen. Ondanks de talenten van de auteurs blijft De Zwarte Dahlia dan ook “maar” een bewerking van een oorspronkelijk werk.
