Superhelden met kleine kantjes. Sinds Watchmen zijn er al heel wat op het toneel verschenen. Het blijft wel dansen op een slappe koord om het niveau van het verhaal hoog te houden. Hier alvast een topper!
Met John Arcudi zitten we bij de top van Amerikaanse scenaristen die superhelden met een hoek af creƫren. Zijn creaties The Mask, Barb Wire en Major Bummerdoen waarschijnlijk een belletje rinkelen. Daarnaast werkte hij mee aan adaptaties van Alien, The Thing, Robocop en Terminator. Geen kleine garnaal dus. Toch waagt hij zich nu aan nog meer diepmenselijk drama. De kans dat ook hierop een verfilming of HBO-serie volgt, is wel heel groot. Waar Arcudi vooral lid van de Marvelstal is, hebben we met Peter Snejberg een DC-klepper. Deze Deense tekenaar verdiende zijn sporen in het genre, met Starman als een van zijn bekendste titels. Zijn landgenoot en vriend Bjarne Hansen is dan weer een gevierd schilder, inkleurder en achtergrondontwerper voor films, waaronder Quest for Camelot en The Illusionist. Duidelijk dat we met een A-team te maken hebben. Maar dat verhoogt natuurlijk de verwachtingen.
Zoals het een goede pilootaflevering betaamt, wordt de tijd genomen om de hoofdpersonages te introduceren. Arcudi doet dit echter op zoān verhalende manier dat hij je meteen weet mee te sleuren in het verhaal. Centraal staat de relatie tussen de broers Hugh en Eric en in mindere mate die met hun vriend Sam en Alme, de vrouw van Hugh. Eric is de typische all-American goede gozer. Enorm christelijk, hulpvaardig en sociaal. Door een ongeval blijken Eric zijn tot dan toe verborgen superkrachten naar de oppervlakte te komen. Gelukkig is het net deze voorbeeldmens die dit te beurt valt. Hij gebruikt zān krachten dan ook om de mensheid te helpen. Hierdoor stijgt zijn aanzien bij de bevolking en ontpopt hij zich tot een waar idool.
Gauw begint het tij te keren en stijgt het succes naar zijn hoofd. Wat volgt is een razende neerwaartse spiraal waarbij de relatie met zijn broer, zijn vrienden en ten slotte alle mensen op de helling komt. Dit leidt ertoe dat Eric een ware psychotische moordenaar wordt en van superheld evolueert naar supermisdadiger. De opdracht wordt nu hem te stoppen.
De sterkte van het creatieve team werpt in dit album zijn vruchten af. Het scenario rammelt nergens. Er is duidelijk geschrapt in het verhaal. Gelukkig komt dit het leesplezier enkel ten goede en vergroot het de spanningsboog. Snejberg tekent heel gestileerd en vertrekt vanuit schaduw en zwarte vlakken, net zoals Frank Miller. Samen met het inkleurwerk van Hansen ontstaat er een mooie symbiose.
Volgens een interview met Arcudi zit een volgende samenwerking met Snejberg en Hansen er zeker aan te komen. En daar kunnen we alleen blij om zijn. Ergens een god is zeker een blijver in de lijstjes van de komende jaren.