Twee jaar na datum komt de getroebleerde singer-songwriter uit Seattle op de proppen met een vervolg op het gelauwerde Maraqopa en zet de teller daarmee op elf. Brothers And Sisters Of The Eternal Son is een fantastisch maar ondoorgrondelijk opus en bevestigt slechts na ettelijke luisterbeurten het cliché dat Jurado nooit ofte nimmer teleurstelt.
Voorgaande Maraqopa verhaalt over een knul die plotsklaps op een introspectieve tocht vertrekt en, ver weg van de begane Amerikaanse grond, terechtkomt in een metaforisch dorpje dat ergens tussen de wolken zweeft en luistert naar de naam Maraqopa. Het blijkt daar aangenaam vertoeven, want wat Jurado betreft is de vertelling allesbehalve ten einde; op Brothers And Sisters Of The Eternal Son pikt hij vol enthousiasme de draad weer op. Doorheen de mensen en emoties van de lokale “Silvergemeenschap” die Maraqopa bevolken (voorgesteld door de songtitels en zilveren geodetische koepel op de albumcover), ontmoet het hoofdpersonage – hij blijkt Timothy te heten – ook ditmaal vooral zichzelf.
Diverse aspecten van de Amerikaanse samenleving vormen wel vaker een rode draad in het werk van Damien Jurado, maar Brothers And Sisters Of The Eternal Sun gaat een stap verder. De plaat is niets minder dan een religieus statement, waarbij Jurado het door middel van een allegorisch verhaal heeft over een persoonlijke mystieke gewaarwording van de vluchtigheid van de dingen waaraan een mens doorgaans te veel waarde hecht.
Muzikaal klinkt ze net zo, wat van deze conceptplaat pas echt een universum op zich maakt. Maraqopa vormde in zekere zin al een voorbode van het feit dat de ingetogen songsmid van weleer een nieuwe richting was ingeslagen (luister nog eens naar “Nothing Is the News”), hoewel de klemtoon toen wel nog op melodieuze indiefolk lag.
Ditmaal weinig tot niets daarvan. Opener “Magic Number” is een muzikale verbeelding van de vervreemding die het hoofdpersonage doormaakt ten opzichte van zijn vertrouwde omgeving. En van Jurado ten opzichte van zijn vertrouwde folkmuziek. “Metallic Cloud” klinkt hooguit als folk vanop een wolk, vergezeld van een flinke dosis galm, achtergrondkoortjes en etherische synthesizergeluiden.
In eerste instantie laat Jurado zich echter beïnvloeden door allerhande sixties psychedelica (“Return To Maroqapa” roept bijvoorbeeld herinneringen op aan Jefferson Airplane) en naar verluidt waren ook dub en reggae een inspiratiebron. De man doet er allemaal zijn hoogsteigen ding mee. De groovende bas en oerwoudpercussie leveren in “Silver Timothy” of “Silver Donna” zelfs dansbare muziek op. De invloed van Richard Swift, sinds enkele jaren een trouwe studiobondgenoot van Jurado, is onmiskenbaar aanwezig in de uitgebreide orkestratie. De joints die hij doorheen de albumtrailer voortdurend aanblaast, waren ongetwijfeld een prominent attribuut.
Damiens elfde klinkt door dit alles heftiger (topper van de plaat “Jericho Road’ neemt epische proporties aan) maar ook afstandelijker en minder intiem dan ooit tevoren en is allesbehalve licht verteerbare kost. Naarmate het einde van de plaat nadert, komt de singer-songwriter in Jurado dan toch even aan de oppervlakte en vindt Timothy eeuwige rust in Maraqopa. In “Silver Joy” maakt hij zich op voor een hedonistisch dutje (“be sure and wake me when eternity begins”) en jawel, in de prachtige afsluiter “Suns In Our Minds” die daarop volgt, hoor je hem luidop snurken.
Brothers And Sisters Of The Eternal Son laat zich beluisteren als sfeerschepping ter begeleiding van een dooltocht doorheen de wonderlijke wereld van Jurado’s zielenroerselen. Easy listening levert het beslist niet op, een bijzonder intrigerende evolutie in zijn oeuvre des te meer. Father John Misty is alvast bekeerd: “Yeah, as if Jesus got born again. That’s what this album sounds like.”
