Halleluja! The Rott Childs hebben een nieuwe plaat op de wereld gezet en het is weer een splinterbom geworden.
Is het metal? Neen. Hardcore? Neen. Noise? Neen. Het is gewoon The Rott Childs, bijna uniek in de Belgische rockscene. Alsof je de drummer van Converge, de zanger van The Mars Volta en gitaristen van The Jesus Lizard bij elkaar zet in een repetitiekot, en er af en toe eens iemand van Mr. Bungle komt piepen: zo klinkt dit stelletje hyperkineten. De bandnaam werd gepikt van de steenrijke Duits/Joodse bankiersfamilie Rothschild en research leert ons dat de albumtitel een samentrekking is van de ‘briet mila’, de rituele besnijdenis bij de joden, en een of andere toonsoort. Verwacht u nu al aan een mindfuck van een plaat.
Net als op hun debuut Riches Will Come Thy Way, A Musical springen Jethro Volders en Christophe Dexters (van het uitgedoofde El Guapo Stuntteam), Wim Coppers (Rise And Fall) en Florent Pevee (Kabul Golf Club) muzikaal van de hak op de hak. In één nummer klinkt de ook technisch sterke band nu eens melodisch, een minuut later schuimbekkend woest en vervolgens extreem chaotisch — openingsnummer “Caloric” is daarvan meteen een goed voorbeeld –, en dat gedurende tien krankzinnige nummers.
Alleluia: A Brit Milah In G Melodic Minor is zeker geen plaat om rustig in de zetel te beluisteren. Muzikaal gezien zullen The Rott Childs voor sommigen zelfs afstotelijk blijven, uitgezonderd de cleane zang die Pevee afwisselt met schreeuwpartijen. De vocalen blijven soms (bewust?) toegankelijk en zorgen er samen met de melodische passages voor dat de band fris blijft klinken. Ondanks die vocalen is niets, maar dan ook niets, mainstream aan The Rott Childs. Dat zal u meteen merken aan “Caloric”, dat na een wel bijzonder misleidende intro aan een moordend tempo in je gehoorgang geramd wordt.
Ondanks de vuile brij van overstuurde gitaren, onnavolgbare drums en schizofrene vocalen heeft elke song wel zijn eigen karakteristieken. Zo is “Pass Out The Charm” naar Rott Childs-normen een relatief braaf nummer, zelfs met razendsnelle en soms verrassend hoekige gitaarstructuren en tempowisselingen. Maar let vooral op het slot van het nummer, opgesmukt met Hebreeuwse woorden. The Rott Childs kiest opnieuw voor een heerlijk absurd concept — zo zat de vorige plaat boordevol van verwijzingen naar geld, kapitaal en hebzucht.
De rust is van korte duur want in “Pretty Diamond” en “Suitcase Full Of Stupid” wordt melodie opnieuw afgewisseld met barbarij. Hetzelfde geldt voor “Stutter” waarin de hyperkinetische trekjes gevaarlijke hoogtepunten bereiken. De piepende, knarsende en krijsende gitaren doen zelfs denken aan The Locust, genoeg dus om hartlijders een bijna-doodervaring te bezorgen. En als een punknummer (“Stumble”) een van de meest conventionele nummers op een plaat is, weet je met welk kaliber band je te maken hebt.
De hoogtepunten worden voor het einde gehouden. “Children’s Life Size Gorgeous Luxury Play House” is kort samengevat genadeloos dankzij verwoestende breakdowns en loeiharde vocalen; bijna hardcore dus. Wanneer Coppers halverwege een jazzy drumsolo tevoorschijn tovert, is het what-the-fuck-moment van de plaat ook genoteerd.
En het wordt nóg beter. Met het duizelingwekkende “Gold Crumbs” wordt de boel nog eens finaal kort en klein geslagen. We horen gefluit, joodse gezangen en geklap — de gastmuzikanten moeten in feeststemming verkeerd hebben. Als elk individu op de wereld tegendraads zou zijn, vulden The Rott Childs vandaag wellicht stadions. Niettemin: ga de rotkinderen toch maar zien in een zaaltje in de buurt.
En kijk: The Rott Childs zijn onder meer op 7 november te bewonderen in de Charlatan in Gent, op 16 november in de Hasseltse Muziekodroom.
