Sky Hits Ground; een nieuw plaat, een nieuwe start. Dat lijkt zowat de rode draad door de muzikale carrière van Mintzkov. Ondanks een hoop succesvolle projecten maakt de Antwerpse groep dit jaar voor de derde keer een heuse comeback.
Bassiste Lies Lorquet en gitarist/zanger Philip Bosschaerts, de twee drijvende krachten achter het vijfkoppige collectief, laten het hoe dan ook niet aan hun hart komen. Haast onvermoeibaar praat het duo een klein uurtje over de hoge pieken en de diepe dalen van de muziekindustrie, hun voorliefde voor all things poppy en de moeilijke relatie met Bert van den Roye, de gitarist waar het hele verhaal mee begon. De man stond ontegensprekelijk mee aan de wieg van het succes van Mintzkov, maar na 2009 ontbreekt ieder digitaal spoor. “Het blijft moeilijk om erover te spreken.”
Lorquet: “Bert heeft mee onze eerste plaat geschreven, dat weet iedereen wel. We hebben samen met hem ook de plaat opgenomen, maar samen touren lukte niet. Het blijft moeilijk, zeker omdat Bert de beste vriend was van onze drummer.”
Bosschaerts: “Zijn dood is ook helemaal niet in de media verschenen. Na die eerste plaat heeft hij beslist de band te verlaten. Of ja, verlaten… De situatie werd uiteindelijk zo onhoudbaar dat het voor iedereen beter was dat hij geen deel meer uitmaakte van de groep. Dat neemt niet weg dat Bert altijd heel dicht bij Mintzkov heeft gestaan. Hij is enorm belangrijk geweest.”
enola: Laten we het maar over wat beter nieuws hebben. Plaat nummer vier, ondertussen. Aangezien jullie het hele circus al een aantal keer hebben beleefd; maakt zo’n release je nog steeds nerveus?
Lorquet: “Ja, zeker. Maar we moeten ook eerlijk zijn. Het is niet de eerste keer dat we dit doen dus we weten waar we ons aan mogen verwachten. Een plaat opnemen, uitbrengen, touren,… We zijn onderhand wel vertrouwd met het stramien. Hoe de plaat onthaald wordt, die nervositeit is er wel nog steeds.”
enola: En jullie verwachtingen rond de release van Sky Hits Ground? Zijn die aangepast aan de ontvangst van de vorige albums?
Lorquet: ”Ik denk dat wij altijd wel de vrijheid hebben gekregen om onze nieuwe muziek op een degelijke manier te presenteren zonder afgerekend te worden op dat wat we vroeger gedaan hebben. We kunnen onze muziek gerust op de wereld loslaten zonder rekening te moeten houden met de verwachtingen van anderen. Dat was natuurlijk niet altijd zo, maar na vier platen… Dat is wel iets dat we zelf verworven hebben.”
Bosschaerts: “Hoe bedoel je? Was dat vroeger dan niet zo?”
Lorquet: “Na de release van de tweede plaat vond ik toch dat er heel wat mensen waren die het ons kwalijk namen dat de muziek niet meer zo onschuldig klonk. Of ja, mensen die het jammer vonden dat het geen popnummers meer waren. Dat werd ons zeker verweten.”
enola: Wil je daarmee aantonen dat jullie nu als band makkelijker kunnen doen en laten wat jullie willen? Als dat zo is; hoe belangrijk is die vierde plaat dan eigenlijk?
Bosschaerts: “Met deze plaat komen we thuis. De vierde plaat is het album waarmee je duidelijk maakt wat je als band nu juist doet. Nummer vijf wordt waarschijnlijk weer wat anders, maar het resultaat zal nog steeds een plaat van Mintzkov zijn. In dat opzicht zullen we weer verder geëvolueerd zijn. Het is ook belangrijk dat journalisten stilstaan bij die evolutie.”
enola: Zit er wel een duidelijke evolutie in jullie werk? Een van de kritiekpunten in oude recensies is dat jullie muziek vaak inwisselbaar is. Het nieuwe werk zou niet veel verschillen van oude nummers.
Lorquet: “We worden losser. Uiteindelijk blijven we individuele muzikanten, maar als ik even voor mezelf mag spreken; ik durf nu veel meer. Niet alleen wanneer ik muziek speel, maar ook wanneer de nummers samengesteld moeten worden. Dat lijkt me ergens ook een vrij logische evolutie. We vinden het warm water niet opnieuw uit, maar het is nu eenmaal wat het is. Het is nu heel wat makkelijker voor me om dingen toe te voegen, of om dingen weg te laten. Vroeger was dat ondenkbaar. Je kan het ook niet afdwingen, dat losser worden. Of het gebeurt vanzelf, of het gebeurt niet.”
enola: Hebben jullie ooit het gevoel gehad na de release van een bepaalde plaat dat de grote doorbraak voor de deur stond?
Lorquet: “Daar mag je zo niet over nadenken. Neem nu vandaag. Ik snap wat we hier zitten te doen; uitleg geven over het album, vragen beantwoorden.,… In principe proberen we de plaat nu te verkopen, maar dit alles staat mijlenver af van wat ik in het dagelijkse leven doe. Ik wil gewoon muziek maken. Ik ben niet bezig met te hopen op iets dat misschien nooit komt.”
Bosschaerts: “Daar ga ik niet helemaal mee akkoord. Succes en de grote doorbraak, je bent daar toch wel mee bezig. Kijk; die plaat, die moet singles hebben. Singles zorgen voor naamsbekendheid. Is een single daarom slecht? Nee, helemaal niet; maar wij denken daar nu eenmaal anders over. Hoe kunnen we een single tof maken? Hoe kunnen we met dat concept spelen zodat het voor ons toch interessant blijft om singles uit te brengen? We zeggen ook wel vaak dat er op onze platen alleen maar singles staan.”
Lorquet: “Dit is wel onze realiteit. Om dit te kunnen blijven doen moeten we een publiek kunnen blijven aanspreken. Als het even kan, willen we ook meer landen bereiken met onze muziek. Anders is het financieel gewoon niet haalbaar.”
enola: Daar zeg je zowat. Kunnen jullie ondertussen al van de muziek leven?
Lorquet: “Nee, onmogelijk. Alles dat we verdienen, gaat terug naar de groep. Hebben we veel optredens, dan kunnen we onszelf een loon uitbetalen. We nemen de plaat ook zelf op, dus een deel van wat we verdienen met optreden, gaat ook naar de plaat. Gewoon voor alle duidelijk, dat is allemaal koosjer. Dat mag je letterlijk overnemen. We maken nu eenmaal keuzes. Je kan niet een plaat opnemen in eigen beheer én met vijf mensen rijkelijk leven.”
Philip Bosschaerts: “Het blijft een avontuur op lange termijn. Om als band te kunnen groeien, moet je Vlaanderen ook verlaten. Ook niet goedkoop, daar mag je zeker van zijn. We zijn onze eigen platenfirma, dat wist je vast al. We kunnen dus niet terugvallen op een voorschot of wat dan ook. De keerzijde van de medaille is dan wel dat we eigenaar zijn van alles dat we maken.”
enola: Dit begint meer en meer te klinken als een erg duur hobbyproject.
Lorquet: “Dat heb ik nog niet eerder gehoord. Mensen schrikken wel wanneer we vertellen wat er financieel allemaal aan te pas komt om Mintzkov draaiende te houden. Ik snap ergens wel wat je bedoelt. In mijn omgeving wordt er wel eens gevraagd waar ik van ga leven wanneer ik op pensioen ben. Ik besef dat ik heel wat opoffer, maar dan wel alleen ten opzichte van mezelf.”
Bosschaerts: “Het gevoel is erg dubbel. We gaan er echt keihard voor. En ja, het steekt tegen dat mensen dat niet altijd zien. Het publiek denkt dat je overdag wat muziek speelt en dat je nadien het geld dan wel ziet binnenstromen, maar zo werkt het niet. We verdienen er zelf misschien geen fortuinen aan, maar we zorgen er wel voor dat andere mensen een inkomen hebben. We worden geboekt, we huren busjes, onze platen worden verkocht in winkels,… Grof gezegd, wat er overblijft aan het einde van de rit is voor ons.”
enola: Een succesvolle tour kan voor jullie het verschil betekenen tussen leven en dood?
Lorquet: “Niet noodzakelijk, maar we gaan wel een heel goede festivalzomer nodig hebben. We hadden afgelopen zomer een exclusiviteitcontract met Pukkelpop en dat staat heel mooi, maar uiteindelijk hebben we de voorbije zomer amper iets verdiend. Er komt een clubtour in België met heel wat shows, maar daarvan kan je spijtig genoeg niet leven. Hopelijk staan er binnen ook wat optredens in het buitenland op het programma.”
enola: Om even terug te komen op die singles, je moet toegeven dat de plaat wel erg radiovriendelijk is.
Lorquet: “Ja? Vind je dat? Leuk om te horen. Om eerlijk te zijn, ik heb de plaat al even niet meer volledig gehoord, dus ik heb ook geen idee hoe radiovriendelijk het album juist is. Maar wat bedoel jij juist wanneer het over een radiovriendelijke plaat hebt?”
enola: Een plaat waar je makkelijk een ruim publiek mee kan aanspreken. Of ja, iets dat goed zou verkopen.
Bosschaerts: “Ik heb het moeilijk met je woordkeuze. Verkoopbaar… Zo bekijk ik het album niet. Voor mij is dit een bijzonder divers album. Dat is trouwens iets waar we erg sterk op hebben gelet. Elk nummer moest een eigen sfeer uitademen. Een popnummer mocht dan ook bijzonder poppy zijn, de harde nummers mochten genadeloos hard zijn. In dat opzicht snap ik wel dat je zegt dat het album een ruim publiek kan aanspreken, maar toch. Verkoopbaar, dat klopt voor mij niet. De vorige plaat maakten we samen met producer Jagz Kooner en die ging heel anders te werk. Hij wilde dat ieder nummer het publiek kon aanspreken. Wij waren daar niet altijd mee akkoord, maar tegelijkertijd hebben we erg veel van hem geleerd. Dat kunnen we nu dan wel toepassen op onze eigen stijl.”
enola: Wordt het hele creatieve proces dan ook omgegooid? Er zat weer heel wat tijd tussen het nieuwe album en de voorloper.
Lorquet: “We touren voornamelijk, en een tour kan lang duren. Het heeft dan ook weinig zin om onderweg nieuwe nummers te schrijven. Je hebt er de tijd niet voor. We hebben tussendoor wel heel wat andere dingen gedaan. Een wedstrijd voor de Boekenbeurs of het Turalura-project bijvoorbeeld. Dat zijn dingen die we tijdens de vorige periodes tussen platen absoluut niet hadden kunnen doen. We hebben niet altijd nieuwe muziek gemaakt, maar we waren wel constant bezig.”
enola: Je bent met allerlei projecten bezig en toch verliest het grote publiek jullie keer op keer uit het oog. Hoe verklaar je dat dan?
Lorquet: “Dat is het gevolg hé.”
Bosschaerts: “Met de vorige plaat hebben we negen landen aangedaan, dus dat is best wel wat. Maar toch, je zit een week hier, twee weken daar, dan weer een optreden op een of andere festival… Je zit zowat overal en nergens. Er blijft weinig tijd over voor nieuw materiaal. De tijd die je hebt, steek je in repeteren voor al die optredens of de nevenprojecten. Maar nieuwe nummers komen altijd wel bovendrijven. Blijkbaar duurt het voorlopig altijd gewoon ongeveer drie jaar. We zeggen ook wel altijd dat we sneller moeten werken. Ook voor de volgende plaat; ik zou volgende zomer graag al weer de studio in kruipen, maar we weten dat er waarschijnlijk weer een heel pak optredens in binnen- en buitenland gepland staan. Ergens maakt dat ons bestaan er ook wat spannender op. Gaan het publiek nog willen komen luisteren. Zijn ze ons nog niet vergeten?”
enola: Vergeten niet; maar ik merkte wel dat wanneer de nieuwe single op Studio Brussel werd gedraaid, het hen precies maar weinig kon schelen.
Lorquet: “Studio Brussel? Ja… We hebben gewoon pech gehad dat ze onze eerste single niet hebben gedraaid. Waarom niet? Dat gaan we nooit weten. In dat opzicht ligt het lot van Mintzkov wel in een erg beperkt aantal handen. Eerlijk gezegd, dat is niet fijn. Maar we twijfelen er absoluut niet aan dat het aan de kwaliteit van de muziek zou liggen. We weten dat we wel een ruim publiek kunnen bereiken.”
enola: Is het dan niet frustrerend om in deze band te zitten? Je brengt uitstekende albums uit, je speelt je avond na avond leeg op het podium en toch negeert de grootste alternatieve radiozender van Vlaanderen je volledig.
Bosschaerts: “Dat verhaal heeft twee kanten, vergeet dat niet. We zijn afhankelijk van dingen zoals Studio Brussel, dat kan je niet ontkennen. Hebben we pech gehad in het begin? Ja, zeker. We zitten nu ook al aan plaat vier, het nieuwe is er ook wel af. Goed, Studio Brussel is de laatste jaren erg veranderd, maar heeft het zin om daarover te klagen? Volgens mij niet. Er zijn zoveel bands die helemaal niet gedraaid worden. Er zijn andere dingen in de media waar we wel van kunnen profiteren. Ergens zitten we in een soort van vagevuur, denk ik. Het kan beter, maar al bij al; we mogen écht niet klagen. Vlaanderen is zo klein en we vechten allemaal voor een deel van dezelfde koek. Eigen muzikale niches, die hebben we hier niet. Iedereen moet hier in de Afrekening staan. Dat is heel frustrerend. Groepen zijn per definitie verschillend, en het feit dat je absoluut in die alternatieve hitparade moet staan, is pure nefast voor de eigenheid van een band.”
enola: Dat kan je nu allemaal wel beweren, maar op jullie Facebookpagina staan ook wel smeekbedes om die lijst in te worden gestemd.
Bosschaerts: “Ja, absoluut. En het is juist zo frustrerend omdat je dat allemaal nodig hebt. Je kan niet anders dan meedraaien in dat circuit. We zijn blij dat we in de Afrekening geraken, maar die lijst vergelijkt constant appelen met peren. Ik speel erg graag in Vlaanderen en toch ga ik blij zijn om weer in het buitenland te kunnen optreden. Het is misschien een stom beeld, maar in Duitsland of in Frankrijk is de vijver nu eenmaal groter. Je zal er minder snel worden op afgerekend als je je eigen ding doet.”
enola: Het is ondertussen al even geleden, maar kunnen jullie in dat opzicht nog steeds terugvallen op de Rock Rally?
Bosschaerts: “Amai, meer dan je zou denken. Zeker in het buitenland. De Rock Rally is nog steeds de keizer onder de talentenjachten in Vlaanderen. Voor buitenlandse journalisten blijft het een spannend verhaal.”
Lorquet: “De Rock Rally heeft ons heel wat kansen gegeven. We hebben er hard voor gewerkt, maar ik ben er zeker van dat we zonder die wedstrijd niet zouden staan waar we nu staan. We zouden niet twijfelen om ons opnieuw in te schrijven.”
Minzkov begint op 9 oktober aan een nieuwe trektocht doorheen Vlaanderen en omstreken. Tickets zijn verkrijgbaar via de website van de band.
