Einaudi goes electronic, zo blijkt bij het horen van zijn nieuwste album. Weliswaar niet meer dan een schuchtere stap want de Italiaan laat zich nog steeds door een grandioos orkest ruggensteunen. Niettemin zorgt het bij In A Time Lapse voor een opgefrist gevoel, zonder de band met het vorige album te doorbreken.
Zij die op 19 januari op het Youtube-kanaal van Ludovico Einaudi afstemden, kregen kosteloos een stevige brok van In A Time Lapse, het nieuwste album, te horen. Zo’n duizendtal volgelingen doken uiteindelijk op om het nogal aparte liveconcert achter het computerscherm bij te wonen. In normale omstandigheden (lees: in een concertzaal) een behoorlijk aantal, ware het niet dat het een uur lang durende optreden rechtstreeks in Einaudi’s werkkamer in Milaan plaatsvond en daarmee een beklijvend intieme ervaring bleek te zijn.
Het toont nogmaals dat Ludovico Einaudi niet enkel een groots muzikant is, maar ook perfect weet in te schatten hoe hij met zijn composities het publiek moet raken. Bij hem thuis, spelend achter de piano. Niet met overambitieuze en hoogdravende werken. Niet met de complexe structuren waar musicologen doorgaans op geilen. Enkel met een ondraagbare lichtheid in het notenweefsel, in de vorm van melodieën die sierlijk in het orkestrale geheel voortbewegen. Einaudi hunkert naar transparantie in zijn muziek.
Einaudi is een man die ondanks zijn passie voor orkestrale opsmuk, in het diepst van zijn hart altijd een vorm van enkelvoudige muziek wilt brengen. Eén melodielijn domineert de composities van In A Time Lapse en veelal tijdens het spelen maakt Einaudi de linker- aan de rechterhand ondergeschikt. De uitkomst is allesbehalve een eendimensionale structuur: telkens vloeit al het leven vanuit die ene, zo innemende melodie. Titelnummer “Time Lapse” is helemaal opgehangen aan een reeks van kleine melodische intervallen die op papier voor weinig verrassingen lijkt te zorgen maar in de uitvoering weet te overtuigen. In “Underwood” primeert de intimiteit iets nadrukkelijker, hoewel het in se om krak dezelfde aanpak gaat.
In A Time Lapse is nochtans geen vrolijk zomerritje door de Italiaanse bergen. Het probeert zowel duisternis als licht met elkaar te verbinden. Het zeven minuten durende “Newton’s Cradle”, gekarakteriseerd door flarden van elektronische beats en een dreunend gevoel, is in meerdere opzichten de tegenpool van “Life”, dat slechts vrolijkheid en onschuld lijkt uit te stralen. Toch staan ze op een en hetzelfde album, zonder elkaar in de weg te lopen. Waar de extremen elkaar raken, is in het gegeven dat ze het concept van dynamiek allemaal perfect onder de knie hebben: van de zachtste pianotintelingen tot de grootse strijdtonelen, het loopt telkens vloeiend in elkaar over.
Zoiets laat zich uitstekend bij “Run” voelen, dat aanvankelijk uit louter een handvol noten lijkt te bestaan, tot uitvoering gebracht in een omgeving waar stilte overheerst. Echter, Einaudi heeft in de compositie tegelijk een zwierig schouwspel verwerkt, gedomineerd door de gehele strijkfamilie. “Experience” doet hetzelfde, weliswaar in een iets elegantere stijl, waarbij de snelheid van het uitvoeren het hart in de keel doet bonzen.
In elke compositie op In A Time Lapse zijn de thematische krijtlijnen van de componist zichtbaar. Einaudi draagt een boodschap van verwevenheid uit. “Brother” speelt zich niet in een vacuüm af, het refereert op een dieper niveau naar titelnummer “Time Lapse” zonder de oppervlakkige gelijkenissen te delen. En hier en daar hoort daar nu eenmaal een streepje elektronische muziek bij, als een minuscule angel in een aandoenlijk geheel.
De kleine intervallen, de vederlichte melodieën in een perfecte dynamiek ingebed: over de gehele lijn is er een geijkte structuur, de succesformule waar Einaudi mee werkt, die telkens komt bovendrijven. In A Time Lapse heeft het betere werk van de Italiaan in veertien nummers bijeengebracht.
Ludovico Einaudi is op 12 maart in de BOZAR in Brussel te horen en komt daags nadien zijn nieuwe album in De Roma in Antwerpen voorstellen.