Toen The Van Jets in 2004 Humo’s Rock Rally wonnen, hadden de gasten nog flink wat groen achter de oren zitten. Acht jaar en drie platen verder kan geen kat er nog omheen: kleine jongens worden groot, en grote jongens weten wat ze willen.
Halo laat, bij wijze van opener en titelsong, een opstootje van 46 seconden op u los, bol van synthesizers en geluidseffectjes; denk de begingeneriek van een Steven Spielbergfilm uit de jaren tachtig. We horen u al denken: “Heb ik wel de juiste plaat opgelegd?”. Edoch, dit zijn wel degelijk The Van Jets, versie 2012. De nieuwe koers is gezet.
Zonder pauze vliegen de mannen in de eerste single, “Here Comes The Light” — en die gaat vooruit. Het verschil met vroeger werk is onmiskenbaar: hier spelen ritme, synths en elektronica een prominente rol. Maar! — en dit is belangrijk: het klinkt nog altijd als The Van Jets. Toegegeven, het is misschien even wennen aan de ietwat synthetische sound, maar deze song legt een volwassenheid aan de dag die menig kwatong acht jaar geleden nooit had durven voorspellen.
Dit bedoeld kunstmatig geluid roept onvermijdbaar de jaren tachtig op, met icoon David Bowie als boegbeeld. Niet voor niks is zanger/gitarist Johannes Verschaeve een mega-fan, en wil hij zich op live-optredens nogal eens uitdossen als zijn favoriete hermafrodiet. “Broken bones” heeft wel dat Bowie-achtige: een beetje donker, een beetje bevreemdend, veel synths en zelfs de zang past in de nieuwe stijl. “How can I ever understand it/ how can I ever heal?/ how can I ever understand it/ I never want to heal my broken bones”. Dit is geen kinderspel meer.
Die volwassenheid in de teksten valt op doorheen de hele plaat. Wat dacht u van de heerlijke openingszin “Looking like Jesus/ calling a taxi” in “Danger Zone”, of deze: “If I was your man/ I’d do it to you everyday/ wear my pink lingerie” in “If I Was Your Man”? Bowie en Parijs (waar de plaat grotendeels werd opgenomen) — we kunnen ons geen betere combinatie voorstellen.
Wat nog opvalt, als men de moeite neemt om de kleine lettertjes te lezen, is dat gitarist Wolfgang Vanwymeersch ook drie songs op zijn naam mag schrijven voor deze plaat: “Mystify”, het boze “Bankers” en “Waited Long Enough”, dat méér dan een beetje hitpotentieel in huis heeft. Een bijdrage die mee helpt dit album te maken wat het is, en alles geheel in de lijn van de nieuwe, min of meer steriele klanken die Halo zo kenmerken.
Is het dan echt gedaan met die goeie, oude gitaarsound die The Van Jets maakte wat ze zijn? Ach, neen, zo’n vaart loopt het ook niet. Wie goed luistert, hoort meer gitaren dan men op het eerste gezicht zou denken, en er staan ook enkele serieus vette, van fuzz doordrenkte solo’s op dit schijfje. Het valt echter niet te ontkennen dat het keyboard zijn intrede heeft gedaan. Aan enigszins misnoegde gitaarfreaks en garagerockers natiewijd willen we toch nog dit zeggen: beluister deze plaat. Meer dan één keer. Ook ú kan van koers wijzigen. En vindt u er toch niks aan, ga dan tenminste eens in een donker kamertje zitten met de CD-hoes in de hand. U ziet zelf wel waarom.
