Het waren drie publiekstrekkers die ervoor zorgden dat mensen vol
verwachtingen tot aan de Martelaarslaan stonden aan te schuiven om hun
polsbandje omgespt te krijgen. De donderdag van Gent Jazz was dan ook
de dag van het grote publiek waarin het beschaafde festival tot de
limieten werd getest maar niets aan waardigheid inboette.
De eerste minuten van Amatorski bereikten ons door de
vermelde mensenmassa slechts van op een verre afstand, zodat we het
erg fijne “Soldier” slechts met moeite konden ontwaren. De trui van
Inne Eysermans zag er even warm uit als de gloed die de band over de
festivaltent verspreidde. Het was dan ook met de glimlach dat het
publiek genoot van het lieflijke “22 Februar”, het bijna dansbare
“Peaceful” en het knappe “8 November”, waarin de Gentenaars zich even
als het Belgische Sigur Rós profileerden. “Geen Spa-nummer?” hoorden
we na afloop licht teleurgesteld rondom ons. Maar goed ook, want als
het zo wordt genoemd, moet je bewijzen dat je meer in je mars hebt.
Amatorski toonde zich een mooie opwarmer voor een zachte zomeravond,
al blijft hun wat onbeholpen houding op het podium beslist een
werkpunt.
Tijd voor de heren van stand van Tindersticks, een band waar
de meerderheid niet voor was naar Gent gekomen, getuige de steeds
aanwezige golf van geroezemoes tijdens de stillere momenten. Bij
Tindersticks staan (zelf)beheersing en controle centraal: geen noot
wordt verkeerd gespeeld, geen woord te veel gezegd. De kern van de set
kwam uiteraard uit het recente The Something Rain, maar beginnen deed Staples in
alle kalmte met het oude “Blood”, waarin het orgeldeken van Boulter
een eerste keer mocht zegevieren. “If You’re Looking for a Way Out”
ging op datzelfde elan verder, zonder achtergrondkoortje jammer
genoeg, maar miste de nodige portie schwung. Daarop was het
wachten tot het duo “Show Me Everything”, met een bijzonder intense
finale en “This Fire of Autumn”, dat voor het meest swingende moment
van de avond zorgde, al bleef het publiek er eerder statisch bij.
Verder was het ook nog smullen van “I Know That Loving”, vooral dan
het drukke slot, en het experiment van “Frozen”, misschien wel het
hoogtepunt van de set. Heerlijk hoe de sax zich gekweld een weg
schuurde door de plooien van het uptempo nummer.
De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we nooit een hoge dunk van
Damien Rice hebben gehad, die ons altijd veel meer overkwam als
een janker dan als een songsmid. En toch, en toch. Wat hij in Gent
liet zien, zal het publiek niet snel vergeten. De tent lag al aan zijn
voeten nog voor hij een noot had uitgesproken, wat onze scepsis niet
ten goede kwam, maar vanaf het eerste nummer, “The Professor * La
Fille Danse” waren we helemaal mee. De bravoure waarmee de man het
bracht, de naturel waarmee hij op het podium stond, het maakte zijn
perfect verstaanbare lyrics plots erg reëel en eerlijk. Zeker wanneer
hij ze inleidde met minutenlange, sterke en openhartige anekdotes die
de daaropvolgende songs (“Amie” en “Cheers Darlin'”) veel echter
maakten.
Op een enkele song na koos Damien Rice voor bekend materiaal, dat
dan ook regelmatig werd meegezongen. Hij beperkte zich hoofdzakelijk
tot zijn eenvoudige, akoestische gitaar, met hier en daar wat
distortion, waarop hij geen spectaculaire toeren hoefde uit te halen
om zijn songs gepast te begeleiden. Rice moet het niet hebben van de
technische skills, maar van de overtuiging, de passie en de humor.
Wanneer hij dan toch aan zijn piano ging zitten, zoals bij zijn meest
geliefde song “9 Crimes”, hoorde je dat het publiek zichzelf ging
corrigeren en een aantal decibels stiller werd.
Je kan je afvragen wat er allemaal echt was aan zijn oprechtheid en
of hij dit toneeltje niet elke avond herhaalt, maar de grote
meerderheid had beslist het gevoel hier naar iets bijzonders gekeken
te hebben. Hoe hij het publiek veranderde in een zingende massa bij
“Volcano”, hoe hij “Cold Water” bracht in totale duisternis, of
“Cannonball” zonder versterking, het is allemaal niet uniek maar zo
voelde het wel even aan. En zeker de act die hij opvoerde bij het
ontstaansverhaal van “Cheers Darlin'”, waarin drie glazen wijn ad
fundum werden leeggedronken, met uitingen van ontsteltenis en respect
tot gevolg. Twee bisrondes, een schijnbaar halfdronken Damien Rice op
het einde van de show, huilende jongedames en een publiek dat – – met
hier en daar een kritische noot – – opleefde alsof het een van de
meest magische momenten van hun leven was. Om maar lukrake woorden van
rondom ons te citeren. Damien Rice bewees zich een topentertainer en
Gent Jazz werd een topavond rijker.
