Wie de dagen aftelt naar de komst van The Expendables 2 (ja, we weten dat de eerste een tegenvaller was, laat ons met rust!) moet zeker eens binnenspringen bij The Raid, een kickass knokprent die met veel enthousiasme een plek tussen genreklassiekers Hard Boiled, Ong-bak en zelfs Die Hard probeert te veroveren. In deze Indonesische festivalrevelatie – in elkaar gebokst door een Welshe regisseur weliswaar – krijg je dik anderhalf uur de meest intense, meest inventieve en meest bottenbrekende actiescènes van het jaar voorgeschoteld. Niks meer, niks minder, maar het zal de actiejunkies gegarandeerd met een brede grijns naar huis sturen. Maar daarna terug aftellen naar die langverwachte comeback van Jean-Claude Van Damme. Wij geloven erin!
Het verhaal is mager, maar strak gespannen. Een SWAT-team, met onder meer groentje Rama (Iko Uwais) in de rangen, maakt zich klaar om een appartementsblok binnen te vallen. Ze doen een poging om de meedogenloze gangsterbaas Tama (Ray Sahetaphy) in te rekenen. Het team wordt echter betrapt en nog voor ze het goed en wel beseffen, worden ze opgejaagd door gangsterbendes. Sommige hebben automatische geweren, anderen doen het dan weer liever met een ouderwetse machete en de gevaarlijkste hebben enkel hun vuisten (en wat beenwerk) nodig om de hel te laten losbarsten.
En dat is het dus. Eén appartementsblok van vijftien verdiepingen, een georganiseerde politie-eenheid (de goei!) in de val en een bende criminelen (de slechte!) die er geweldig veel zin in hebben. Meer heeft The Raid niet nodig om zomaar even de uppercut van het jaar uit te delen. Niet bijster origineel, geen echte personages of verhaal en een wel zeer makkelijke manier om gewoon wat actiescènes aan elkaar te hangen. Maar die actiescènes zijn wel bijzonder indrukwekkend en met veel goesting en punch verkocht. Om maar te zeggen dat het van Shoot ‘em Up geleden is dat onze innerlijke vijftienjarige nog eens zo hard kon meejoelen met schaamteloos visceraal geweld.
Om de zoveel tijd waait er wel eens een succesvol dondersteentje over uit het Oosten om Hollywood te laten zien hoe het écht moet. De Zuid-Koreanen blijven onze favorieten – hoewel die wel dringend nog eens een cinefiel bommetje mogen droppen – maar ook de rest van het continent staat ervoor garant om te innoveren, te choqueren of gewoon puur filmplezier af te leveren. The Raid doet dat laatste en dan nog iets meer. Met de Welshe regisseur Gareth Evans – ongetwijfeld klaar om door Tinseltown ingelijfd te worden voor zielloze blockbusters – krijg je bovendien een aangename kruisbestuiving van Oosterse en Westerse cinema. Evans is duidelijk een grote fan van martial-artsklassiekers (Bruce Lee knokt enthousiast mee op z’n wolkje), maar heeft ook goed naar actieklassiekers uit Hollywood gekeken (Die Hard op kop) en die clever geïntegreerd in zijn actie-bonanza. Een beetje zoals Tarantino dus, maar dan zonder nadrukkelijk en constant naar de kijker te knipogen.
Terwijl Hollywood z’n actiefilms volpropt met gladde CGI, flashy montages en schuddende camera’s, zorgt Evans voor een welkome verademing met The Raid. De rauwe actie is adembenemend en heerlijk over de top (die frigo!), maar ook knap in beeld gezet en met veel vinnigheid vertolkt door de stuntmannen. We zijn dan ook zeer benieuwd naar de outtakes, want ons maak je niet wijs dat er niet af en toe een echte muilpeer is uitgedeeld op de set. Evans bewaart steeds het overzicht in de nooit aflatende chaos en kiest voor lekker lange takes die het allemaal iets intenser maken. De door John Woo goedgekeurde slowmotions zorgen dan weer voor aangename rustpunten tussen de drukke choreografieën. Ook straf dat er effectief suspense en spanning te vinden is tussen het eindeloze knallen en strottenhoofden intrappen. Let maar eens op de scène waarin een slechterik zijn machete door de muur laat glijden, terwijl onze held Iko Uwais erachter schuilt met een zwaar gewonde collega in zijn armen. Billen knijpen!
Toegegeven, na een dik uur begint de aandacht een klein beetje te verslappen. De actie dendert gezellig verder en tussen de Indonesische koppen herkennen we toch al een paar mannen waar we voor kunnen juichen, maar het begint ook wat vermoeiend te worden. Dat is eigen aan het beestje. The Raid werkt lekker omdat het een eerlijk balls to the wallsactiespektakel is, maar stiekem mis je toch een beter ontwikkeld hoofdpersonage (John McClane, we zien u zo graag!) en iets meer vlees aan de plot. De film is opwindend en ze steken ook een paar narratieve twists in het verhaal, maar eenmaal de adrenaline is uitgewerkt, blijf je met weinig achter. The Raid is dus toch vooral voer voor de fans van het genre. Ze zullen smullen, gegarandeerd, maar wie niet de behoefte heeft om van de ene overtreffende actiescène na de andere te hollen, kan maar beter gewoon thuisblijven en Eat Pray Love opzetten. Bijvoorbeeld.
Wie dus beweert dat The Raid niks meer is dan anderhalf uur kloppen en smijten heeft misschien wel een punt (proficiat!), maar die zageventen gaan we toch even zonder pardon door het venster zwieren, met een ijskast er achterna. Wie echter op zoek is naar een opgefokte adrenalinestoot die je meermaals op het puntje van je stoel laat genieten van de vetste knokscènes van het jaar mag de hype gerust geloven. De mannen van Stallone gaan in ieder geval serieus uit hun kot mogen komen als ze The Raid willen overtreffen.
