Maandag 21 mei, erg vroeg in de ochtend. Onze eerste stappen, als Isbells en reizend mens tout court, op Chinese bodem. Het weer overvalt ons direct: net waarvoor Jef, onze immer sympathieke piepjonge tourmanager (amper 25 lentes) ons enkele dagen geleden al waarschuwde: erg warm en plakkerig. En dat om 8u. in de ochtend. Enkele bange blikken (“gaat dat hier zo de hele tijd zijn, ofwa’?”, maar geen tijd voor gemor: als de gesmeerde bliksem de minibus in (godzijdank: van airco voorzien). Welkom in Guangzhou, ook bekend als Canton, een stad van 16 miljoen inwoners. Indertijd dé poort naar China voor buitenlandse handelsmissies. Een stad van waanzinnige dimensies. Gecontroleerde chaos.
Dag 1 is eigenlijk een valse start. In positieve zin: het is al direct een rustdag: beetje aan jetlegverwerking doen, kennismaking met de on-waar-schijnlijk succulente Cantonese spijzen. Guangzhou heet dan ook dé Chinese culinaire hoofdstad te zijn. Mensen lijken hier wel geobsedeerd door eten. De kleine eettentjes en stalletjes zijn quasi 24/7 bevolkt. En gelijk hebben ze. Dit is de stad van de ‘Dim Sum’, wat letterlijk ‘recht naar het hart’ zou betekenen. Exact wat de mensen hier en hun eten met ons doen.
Nu, ja, het is een land van extremen, zegt men wel eens. Terwijl we ons tegoed doen aan onwaarschijnlijk smakelijke rijstnoedels, gesauteerde groenten en kippenbeignets in iets wat wij in België vruchteloos proberen te benaderen met onze ‘zoetzure saus’, kijken we uit op een gigantische affiche boven ons hoofd dat een zoveelste Cantonese specialiteit aanprijst: gefrituurde kippenpootjes. Inderdaad.
Een valse start, zei ik ook al. Jammer genoeg echter ook in negatieve zin. Om persoonlijke redenen moet Chantal de stad, het land, de tour verlaten. We zijn aangeslagen en bedroefd. ‘t Is even opperchaos: wat doen we nu? Het wordt moeilijk dit avontuur zonder haar te beleven. We missen haar, haar gouden stem en muzikaliteit nu al enorm, en kijken uit naar het moment dat ze onze gelederen terug zal vervoegen.
Nog half versuft van dit nogal surrealistisch voorval ontbijten we ‘s anderendaags met noodles en dim sum in een door Chinese moslims uitgebaat eethuisje, wat onze geluidsman Nick de boude uitspraak “Sorry Gianni, deze mensen weten hoe ze pasta moeten bereiden” ontlokt. No comment. Maar lekker is het wel, verdorie. Toch goed dat Marco Polo zo ‘t een en het ander in zijn knapzakje stak voordat hij zijn lange terugtocht ondernam.
Maar goed, een mens zou het bijna vergeten: we zijn hier om muziek te spelen. First stop: T-Union, een soort luxefeestzaal annex concertruimte midden in een idyllisch park, heraldische beelden, mistige vijvers en Tai-Chi’ende ouderen incluis. De gehuurde backline is mooi ter plaatse, en, kijk eens aan, werkt nog ook. Tourmanager Jef zet de puntjes even op de i: “Dit is de baas van de club. Als jullie een beetje vriendelijk zijn, krijgen jullie extra drank: drie in plaats van de twee afgesproken pintjes”. Neen, artiestencatering is een hoofdstuk in het grote boek der rock-‘n’-roll dat nog niet werd aangesneden hier, maar who cares: dit is werkelijk een prachtige zaal.
Amper één minuut na een veel te lange, chaotische soundcheck (wat wil je: we spelen met een vrouw minder, op grotendeels gehuurd materiaal), sijpelen de concergangers binnen. Ze kennen ons van haar nog pluim, en kijk, het zijn … Chinezen. We starten de set met een song die we al maanden niet meer gespeeld hebben, “BB Chevelle”. Een beleefd applaus, wat ongemakkelijk geschuifel, vooral van ons dan … Maar: de set lukt. Het publiek applaudisseert voorzichtig maar warmhartig, en, welaan, hier en daar is, net als bij ons, een “woohoo” te horen. Gaetan doet zijn best om de paar Chinese woordjes die hij sinds onze aankomst leerde bindtekstgewijs richtig publiek te keilen. Geen idee op het publiek ons toe- dan wel uitlacht, het maakt niet uit. We slagen in onze eerst proef.
Een jonge vrouw komt naar ons toe bij de merchandising stand: “Mijn man spreekt geen Engels, maar wou dat ik jullie vertelde dat hij, hoewel hij niet weet waarover jullie zingen, kan horen aan jullie dat jullie uit een prachtig land komen.” We worden even stil. Mevrouw, u heeft er geen idee van.
We hebben nu al heimwee.
