Eén van de besprekingen waar ik zelf met de meest gemengde gevoelens op terugkijk, is zonder twijfel die van ‘The Notebook’. Voor wie het niet mocht weten: ‘The Notebook’ is een onvoorstelbaar melodramatische weepie met Rachel McAdams en Ryan Gosling before he was famous, gebaseerd op een boek van Nicholas Sparks, de ongekroonde koning van de onuitstaanbare Bouquet-roman (meestal voorzien van een irritante conservatieve politieke laag, zie bv. ‘Dear John’). Die recensie was venijniger geschreven dan ik nu zou doen. Maar los daarvan blijf ik wel staan achter hetgeen ik schreef: màn, dat was slechte cinema! Anyway, er volgden tientallen boze reacties, inclusief mensen die me eenzaam en liefdeloos zagen sterven omdat ik de inherente romantiek van de prent niet kon bevatten. Polariserend filmpje dus? Nee, niet echt. Waar het echt over ging, denk ik, is het feit dat mensen zich in fictie nu eenmaal graag vastklampen aan een geïdealiseerde versie van wat liefde en een relatie betekenen. ‘Blue Valentine’, met diezelfde Gosling, is een liefdesfilm. ‘The Notebook’ was emotionele pornografie.
Wat allemaal een lang uitgerekte manier is om ‘The Vow’ te introduceren, een film die zichzelf profileert als ‘The Notebook 2.0’ (zelfs Rachel McAdams doet opnieuw mee!). Regisseur Michael Sucsy weet de stroperigheid van zijn geestelijke voorganger nét te vermijden, maar het scheelt niet veel. Om het in mannentermen te zeggen: als ‘The Notebook’ de ‘Goodfellas’ is van de Libelle-cinema, dan is ‘The Vow’ de ‘Casino’ ervan. Dus dames, als u hebt gehuild bij ‘The Notebook’: u zult opnieuw huilen. Als u ‘The Notebook’ tegenwoordig al drie keer hebt moeten vervangen op dvd omdat hij effenaf kapot gedraaid was: gaat gezwind ginds naartoe en kijk niet om. En u kunt dan ook best ophouden met lezen. Voor alle anderen: oppassen geblazen.
De plot draait rond Leo (Channing Tatum) en Paige (McAdams), een jong koppel dat stilaan begint te denken aan kinderen. Na een auto-ongeluk belandt Paige echter in coma, en wanneer ze weer wakker wordt, is ze de laatste jaren van haar leven kwijt. Haar ouders, van wie ze totaal vervreemd was, kan ze zich nog herinneren, maar haar man niet meer. Niet grappig, en al helemaal niet wanneer blijkt dat de ouders van Paige typische arrogante film-rijkelui zijn, die de working class Leo met een goed glas whisky en wat centen willen aanmoedigen om zo snel mogelijk uit het leven van hun dochter op te rotten. (Sam Neill en Jessica Lange moeten blijkbaar ook leven, en staan zichzelf zichtbaar te haten omdat ze hierin opdraven.) Aan Leo om zijn eigen vrouw opnieuw te veroveren.
Dat alles pretendeert gebaseerd te zijn op een waargebeurd verhaal, maar onze goede vriend Google bevestigt snel wat we al aan onze eksterogen voelden. Krickitt Carpenter (de echte Paige, hoewel de naamsverandering allicht geen slecht idee was) moest meer dan een jaar lang fysiek revalideren voordat er van enige romance weer sprake kon zijn. Ik vermoed dat ze er iets minder glamoureus uitzag dan Rachel McAdams, die ook na een bijna-fataal ongeval perfect gemaquilleerd in coma weet te liggen. De gemene ouders? Geen sprake van. En ik vermoed dat er ook wat minder momenten waren waarop Krickitts man in perfect belichte regen of sneeuw zijn liefde stond te verklaren.
‘The Vow’ is, tot de grote verbazing van absoluut niemand, immers een ouderwetse Hollywoodfantasie, die als puntje bij paaltje komt liefst zo weinig mogelijk met de werkelijkheid te maken heeft. Sommige scènes zijn zodanig clichématig, dat ze bijna, op een perverse manier, weer briljant worden. Sam Neill die met een fles Laphroaig (ongeveer 35 euro in elke supermarkt, maar in deze film ultiem bewijs van upper class arrogantie) op Channing Tatum afstapt voor een babbel van man tot man: “Waarom scheid je niet gewoon van haar?” En dan Tatum, plechtig (“plechtig” is overigens een sleutelwoord voor zijn vertolking): “U bent een hypocriet! U geeft helemaal niets om uw dochter!” Dat soort dialogen zijn ongelooflijk crap, maar ze fungeren ook als een soort archetype. Alle romantische melodrama’s hebben namelijk zo’n scène, en in ‘The Vow’ krijgen we ze in zijn puurste vorm (het is de whisky die het plaatje afmaakt). De makers proberen het geknars en gepiep van hun roestige plotmechanismen niet eens te verbergen. Ze gaan prat op de simplistische uitwerking van hun personages en op de schaamteloze emotionele manipulatie die ze plegen. Dat moet je ‘The Vow’ nageven: de film probeert zich niet anders voor te doen dan wat hij is. Soms is een film gewoon zo flagrant, ongegeneerd slecht, dat je moeilijk anders kan dan er bewondering voor op te brengen. Ze gààn er voor. Compleet in de verkeerde richting, misschien, maar ze gààn er wel voor.
Maar laat dat geen aanbeveling zijn om te gaan kijken, want laten we wel wezen: hebt u behoefte aan regels tekst als “How do you look at the woman you love, and tell yourself that it’s time to walk away?” Aan van die zedige PG-13-seks, die zich voltrekt met ondergoed aan, in het gloed van kaarsen die zichzelf miraculeus hebben aangestoken? Aan een semi-schattige proloog waarin we het leven van Leo en Paige voor het ongeluk zien (een aaneenschakeling van cutesy momentjes die het filmische equivalent van Me-to-You-beertjes zijn)? Of aan een einde dat ik niet ga verraden, omdat dat ook totaal overbodig is?
Rachel McAdams is een degelijke actrice, die echter voortdurend rollen blijft uitkiezen die ze al lang ontgroeid is. Tweede viool spelen in ‘Sherlock Holmes 2’, of opdraven in slappe kost als ‘Morning Glory’ – wat meer gedurfde keuzes zouden haar talent veel beter tot zijn recht doen komen. En talent heeft ze. Over Channing Tatum twijfel ik om uitspraken te doen. Tot nu toe was hij vooral te zien in verwaarloosbare films zoals ‘Dear John’ en – God help ons – ‘Step Up 2’. Maar de laatste tijd maakt hij meer interessante keuzes, inclusief samenwerkingen met Steven Soderbergh in ‘Haywire’ en binnenkort ‘Magic Mike’. Hij is ook te zien in de filmversie van ’21 Jump Street’, die goed ontvangen wordt in de VS. Dus nog even het voordeel van de twijfel geven. (In mijn bespreking van ‘The Notebook’ heb ik destijds Ryan Gosling ook onderschat, het zal me geen tweede keer gebeuren.) Hier krijgt Tatum vooral de taak om er hunky uit te zien en mistroostig voor zich uit te kijken, een duotaak die hij op bewonderenswaardige wijze vervult.
Nu goed, u weet of u tot het doelpubliek van ‘The Vow’ behoort. Als dat het geval is: have a ball! Maar laat mij er buiten. Oh ja, en steek het goed in je oren: als je een nummertje wil maken in de auto, doe dat dan niet in het midden van de straat. Voor je het weet, maken ze melige films over je.
