Israël mag zich qua identiteit dan wel meer Westers dan Midden-Oosters voelen, toch denken wij bij Israëlische muziek niet meteen aan tokkelende gitaristen in typisch Angelsaksische stijl. Gelukkig zijn nationale en etnische muzikale vooroordelen sowieso zever, en bewijst Yair Yona met zijn tweede plaat dat er geen Amerikaanse cowboy nodig is om boeiende akoestische instrumentale gitaarmuziek te maken.
Dat deed hij eigenlijk ook al met zijn debuut Remember (origineel uit 2009, maar heruitgebracht in 2011), een plaat die barstte van de composities in opperbeste John Fahey-stijl. Of misschien nog accurater: in Glenn Jones-stijl, want die laatste kan zowat worden beschouwd als Yona’s mentor, een invloed die dan ook rijkelijk doorsijpelt in sommige van zijn nummers. Op tweede plaat World Behind Curtains ligt dat er zelfs bijzonder dik op met het nummer “This One’s For You Glenn”, waarin de gelatenheid van de gitaarmuziek uit de weidse Noord-Amerikaanse landbouwvlaktes doorschijnt, ondanks dat het nummer gecomponeerd werd in grootstad Tel Aviv.
In tegenstelling tot veel van zijn voorbeelden kiest Yona er haast nooit voor om zijn gitaar (zes- en twaalfsnarig) volledig solo te bespelen. Is dat in het begin van het al vermelde “This One’s For You Glenn” wel het geval, dan duiken even later alweer een hoorn, een klokkenspel en een elektrische gitaar op om het nummer even een moderne tint te geven. Het enige nummer waarin de toevoegingen zo subtiel zijn dat het nummer toch zo goed als sologitaar is, is “Kottke And The Orchids” (nog zo’n hoofdknikje naar een groot voorbeeld), waar in het afsluitende deel weliswaar een mandoline, een bouzouki en een dobro opduiken en het nummer even naar Griekse eilanden katapulteren, maar waar de twaalfsnarige gitaar wel grotendeels blijft domineren.
Maar elders dus behoorlijk rijke arrangementen van de hand van producer Erez Kariel, die ervoor zorgen dat Yona zo ergens te situeren valt tussen de Amerikaanse primitieven, Britse folkepigonen genre Bert Jansch (en het betere imitatiewerk van Led Zeppelins Jimmy Page) en de recentere golf van gitaristen die niet vies zijn van een stevig arrangement hier en daar. Zo klinkt “Mad About You” als iets dat James Blackshaw had kunnen maken, met de strijker- en blazergolven die bij momenten opduiken om het nummer een ijle sfeer mee te geven. In “Poetry Nights In Valhalla” zitten er zelfs delen die door de arrangementen met basgitaar en klarinet als een op hol geslagen hippiecowboyfestijn klinken, een trucje gelijkaardig aan wat hij op zijn debuut met het behoorlijk geschifte “Russian Dance” presteerde. Lieflijk is dan weer hoe in de verstilde afsluiter “Bella” Yona’s moeder enkele verdwaalde pianonoten komt inspelen.
De grote variatie aan arrangementen en semi-onverwachte, maar nooit onaangename klankverschuivingen, is wellicht de grote sterkte van World Behind Curtains. Dat deed hij ook al met Remember, en het is dan ook moeilijk te zeggen welke van de twee nu de betere is. Wel is het zo dat World Behind Curtains ietwat eenvormiger is van klank (maar tegelijkertijd rijker in arrangementen) en ook bondiger in lengte met slechts 35 minuten speeltijd.
Niettemin is World Behind Curtains best de moeite om uit te proberen, zeker voor wie zich een adept van de hele Takoma- en American Primitivism-school waant. Dat het niet gemaakt is door een Amerikaan of Brit is dan ook totaal irrelevant, en toont juist aan dat we met onze doorgaans enorm op het Westen gerichte culturele blik eigenlijk veel goede muziek missen die op onverwachte plaatsen wordt gemaakt.
