Ze zijn hip en alomtegenwoordig in Oost-Vlaanderen en mixen live op een overtuigende wijze “dansbaar”, “scheurend” en “meezingbaar” in de blender. Wij vroegen ons af wat Jack London Show geeft op plaat.
Van een rockmachine naar een popmachine: na het ter ziele gaan van Rockefeller zette Koenraad De Pauw volledig zijn zinnen op een meer dansbaar soloproject. Jack London Show omvormen tot een rockend trio moet de beste beslissing uit zijn muzikaal leven geweest zijn, getuige de kracht dat een aanstekelijk nummertje als “Ten Years”, een van de oudste composities van De Pauw en de derde song op de e.p., live meteen uitstraalde. Dat Jack London Show Thijs De Clus (Wallace Vanborn, Team William) en Maarten Heynderickx (Millionaire, Intergalactic Lovers) konden strikken om het plaatje in te blikken, bewijst dat de band overtuigd is van zijn potentieel. De volgende stap is rockminnend België.
Hoewel “Ten Years” net als de drie andere nummers op de e.p. softer en lichter uitvalt dan tijdens concerten, blijft het naar meer smaken. Het blijft een dijk van een single, tegelijk meebrulbaar (hoor dat lekkere refrein!) en dansbaar — stamp maar mee met het licht ophitsende ritme.
Ondertussen werd de band versterkt met een extra gitarist (Francis Penninck) en toetsenist (Brecht de Moor), aanwinsten waardoor prikkelende nummers als “Annie Moore” en “Halfway” live alleen maar voller kunnen klinken in de nabije toekomst. Als er één kunst is dat de band al onder de knie heeft, dan is het wel het schrijven van catchy refreintjes en herkenbare hooks. Noem het harde rock met een funky touch, noem het dansbare pop met pit, het maakt niet uit. Een eigen sound lijkt de band al gevonden te hebben.
Het meest opvallende nummer is dan ook het meer sobere “London, Bring It On” waarin een subtiel en pingelend gitaartje met nerveuze akkoorden worden afgewisseld. Drummer Karel-Willem Delrue mept er voor een keer niet op los, maar lijkt bij momenten zijn drumvellen te strelen. En De Pauw, die doet iets Thom Yorke-achtig met zijn echoënde stem. Een mooi einde, een al even subtiele hint voor de volgende plaat?
Wie Jack London al aan de levende lijve ondervonden heeft, weet dat de meer stevige nummers allemaal nog luider, rauwer en opzwepender kunnen klinken. Een volumineuzere sound is dan ook een gebrek op deze e.p. Het blijft ook snakken naar een vurig, gitaargedreven nummer, zoals als de vette oldie “Human Race”, waarin het recentelijk aangeworven gitaargeweld ongetwijfeld volledig tot zijn recht zal komen. Maar hey, dit is nog maar het tweede e.p.’tje van de band. Live staat Jack London Show er al, en nummers schrijven, daarin zijn de jonge Oost-Vlamingen ook alweer in geslaagd. De volgende stap is misschien een hitje scoren in De Afrekening.