Met het Young-EP’tje verklaarde Summer Camp vorig jaar al behoorlijk adept te zijn van de jaren tachtig. Met eerste langspeler Welcome To Condale wordt de nostalgische troef volledig uitgespeeld, zowel in feel als in klank.
Onweerstaanbaar, dat waren “Ghost Train” en vooral “Round The Moon”, de twee eerste singles waarmee Summer Camp vorig jaar uit de anonimiteit trad. Jeremy Warmsley, die solo al een niet onaardige carrière wist op te bouwen, maakte met Elizabeth Sankey een even geinige als gesmaakte retrotrip onder de noemer Summer Camp.
Het is een beetje zoals na een lange, uitputtende trektocht in een toeristenoord belanden. In eerste instantie laat je je alle plotse luxe dankbaar welgevallen, maar na een tijdje nemen schuldgevoel en verveling de bovenhand, waar op de kitscherige bar opgezocht kan worden. En het is daar dat Welcome To Condale te situeren valt.
De beelden die een song als “Brian Krakow” oproepen, zijn dermate horror dat het bijna komisch wordt. En omgekeerd. Wafelijzerkapsels voorzien van een zweetband (een felblauwe) en daaronder een afzichtelijk trainingspak, dat gedragen wordt om ronduit lachwekkende, maar in die dagen oh zo nuttige sportieve bewegingen te maken.
Jep, de jaren tachtig zijn nog springlevend bij dit duo. Meer zelfs, ze worden zo schaamteloos uitgebuit dat je er als luisteraar aanvankelijk wat ongemakkelijk van wordt. Zo geeft “I Want You” een idee hoe M83 zou klinken als ongeremd de 80’s kaart getrokken zou worden.
Laat u daardoor echter niet afschrikken. Ondanks het hoge kitschgehalte staan er wel degelijk –tussen de samples uit oude films door — knallers van tracks op dit album. Zo is het geüpdatete “Ghost Train” meer dan één luisterbeurt waard en zorgt de titeltrack voor menig glimlach. Met “Last American Virgin” heeft het duo zelfs een potentiële klassieker in de aanbieding.
Welcome To Condale is daarmee een zeer beluisterenswaardige plaat geworden. Maar toch schort er iets aan dit debuut. Het komt namelijk, bij momenten, iets te gemaakt over, als een gimmick, een beetje nostalgisch doen louter omwille van de nostalgie, niet om een waanzinnig stuk muziekgeschiedenis naar vandaag te transformeren. Gelukkig weet Summer Camp net sterk genoeg uit de hoek te komen om dat gevoel voor het grootste deel van het debuut te onderdrukken. Al is het bij momenten kantje boordje. Vraag is dan ook hoe lang dit duo zijn nostalgische spel vol zal kunnen houden.
