Cape Coast Radio :: ”Het was tijd voor iets nieuws”

Transit is niet meer, maar Nick Berkvens hing de gitaren daarom niet aan de wilgen. Geruggensteund door een keur aan muzikanten uit de Zeal Records-stal brengt hij volgende week als Cape Coast Radio een aangenaam titelloos popdebuut uit dat meer dan een zuchtje Afrika uitwasemt. “Die ritmes en dat opgewekte gevoel vind ik wel cool.”

enola: Hoe begint dat, zo’n Cape Coast Radio?
Berkvens: “Ik speelde al voor het einde van Transit mee tijdens de concerten van Sleepingdog. Toen Chantal Acda, de songschrijfster achter de groep, aan een nieuwe plaat begon en stopte met optredens, had ik plots heel wat tijd om handen. Ook mijn doctoraat was immers klaar; een hoofdstuk was af, en het was tijd voor iets nieuws. Dat werd Cape Coast Radio.”
“Ik had al wat schetsen van songs klaar, en sprak af met Wouter (Vlaeminck, mvs) van tomàn om samen eens een maand muziek te maken en mijn akoestische ideetjes uit te werken. Dat ging vrij goed: zijn broer Lode kwam erbij, en we bleven spelen. Drie of vier maanden later hadden we tien nummers waar we tevreden over waren: een plaat.”

enola: Hoe komt een mens van postrock volgens het boekje bij Afrikaans getinte pop?
Berkvens: “Ik ben opgegroeid in Zambia, in Afrika. Waarschijnlijk is daar nog iets van blijven hangen zeker? (lacht) Mijn vader werkte er voor het Antwerpse Tropisch Instituut. Hij deed onderzoek naar ziektes bij het rundvee. Toen ik tien jaar was, zijn we teruggekeerd. Echt moeilijk vond ik het niet om hier te aarden: ik was nog een klein ventje, voor mij was dat een nieuw avontuur. Ik had het er alleen moeilijk mee om plots Nederlands te gaan praten na tien jaar in het Engels te hebben geleefd. Voor de rest ging dat wel. Als kind wil je gewoon plezier maken. Ik ben voor mijn thesis rond teken bij rundvee nog eens terug geweest naar Zambia, maar dan het zuidwesten. Ik hou wel van Afrika. Dat rustige, wat meer relativerende bevalt me wel; het feit dat ze minder met oogkleppen op lopen. En dat is wel in mijn muziek geslopen. Sowieso heb ik Afrikaanse muziek ook altijd heel erg leuk gevonden. Die ritmes en dat opgewekte vind ik wel cool.”

enola: Cape Coast Radio voelt een beetje als een plaat die ook in 2003 had kunnen zijn uitgebracht.
Berkvens: “Wouter en Lode hebben dat Notwist- en Pinbackachtige — die elektronische elementen — binnengebracht in de muziek. Dat is echt wel het werk van de broertjes Vlaeminck. Cape Coast Radio is zowat de synthese van dat en mijn voorliefde voor Afrikaanse muziek. Zelf wilde ik ook echt die popvibe van Phoenix erin. Live hoor je dat beter, dan is het meer upbeat en energetisch. De plaat is meer een rustig, laidback luisterplaatje.”

enola: Was het meteen duidelijk dat Cape Coast Radio ook dat verhaal zou meekrijgen over de dieren Ed, Ned en Ted?
Berkvens: “Neen. Dat is er pas later in geslopen. Ik zat aanvankelijk meer in de Bon Iver- en Fleet Foxes-sfeer; gitaartjes en akoestische toestanden. Ook de filmmuziek van Nick Cave en Warren Ellis vond ik enorm mooi. Ik dacht dus meer die richting uit te gaan. Maar van dag één met Wouter kwamen er drumbeatjes bij, en werd het opgewekter. Dat concept met de drie dieren is er ook toen bij gekomen, toen we met drie waren. We zijn geen van allen erg happig op de spotlights, dus leek het ons wel leuk om met die dierenmaskers te werken. Het maakte het ook erg simpel, dat verhaal van drie figuren die naar het Noorden trekken en muziek maken. Het zit ook lichtjes verweven in de plaat, maar niet op de manier waarop de laatste tomànplaat een verhaal was. Al kun je een nummer als “Waling In Savanah” of “Fireflies” daar wel in plaatsen.”

enola: Normaal gezien zou de plaat al een jaar eerder verschenen zijn, maar toen trokken Wouter en Lode zich terug?
Berkvens: “Klopt. Ze wilden zich verder toeleggen op eigen projecten. Ongeveer vorig jaar deze tijd hebben ze me laten weten dat ik beter uitkeek naar een andere band. Toen heb ik Chantal en Christophe gevraagd of zij niet bij mij wilden spelen. Waren we al met drie. Ter gelegenheid van Tien Jaar Zeal records in STUK had onze platenbaas Geert Mets ook gevraagd of we niet wilden spelen, en toen vroegen we Gaëtan — de broer van Christophe — van Isbells er bij op drums, en vond Chantal via Anton Walgrave Tom, onze zanger. Moesten we enkel nog een toetsenist vinden, en dat werd alweer via Christophe Pieter van Marble Sounds. Plots hadden we dus een echte Zeal Records All Star Band.” (lacht)
“Dat was niet de bedoeling, maar iedereen vond het zo tof dat we besloten verder te spelen in deze formatie. Ik blij natuurlijk: ik had muzikanten en de sfeer zat goed. Het loopt lekker. Natuurlijk weet ik dat het altijd kan gebeuren dat er iemand afvalt omdat hij zich opnieuw toelegt op zijn eigen project, maar dat lossen we dan wel op. Dat is niet het einde van de wereld: we zoeken wel een evenwaardig of beter alternatief.”

enola: Was het frustrerend, dat jaar uitstel?
Berkvens: “Vanzelfsprekend was het niet leuk, maar het had ook zijn voordelen. Zo konden we het hele verhaal langzaamaan opbouwen. Geert kon al her en der eens horen hoe het werd onthaald, we werden vi.be van de week op Studio Brussel, ik kon de dierenmaskers maken, we deden wat blitzoptredens … Er was tijd, en dat was goed: zo konden we kijken of niet met het WWF konden samenwerken en werden we ook artist in residence in STUK in Leuven.”
enola: Wat houdt dat in?
Berkvens: “We hebben met hen afgesproken dat we in januari een kindervoorstelling gaan geven. Maar liever dan gewoon maar te spelen voor zittende kinderen, zullen we samen met een klas optreden: een savanne bouwen op het podium en ons verkleden als dieren, en de kinderen laten meespelen. We hebben geen ambitie de nieuwe Kapitein Winokio te worden, maar het lijkt ons wel leuk. De helft van de groep heeft kinderen, dus we zagen dat wel zitten. Ik wil het wel gescheiden houden van Cape Coast Radio, dus we zullen in het Nederlands spelen als Kaap Kust Radio, en het is niet de bedoeling dat het iets regelmatigs wordt. Live kunnen we nogal hard gaan, en het is daarin dat we ons ook goed voelen, dus daar willen we niet te hard op beknibbelen.

enola: Tot slot: hoever reikt je ambitie met Cape Coast Radio?
Berkvens: “Ik wil nog eens in de Botanique spelen. (lachje) Ach, gewoon zien hoe ver we kunnen geraken, eigenlijk. Ik heb er zin in, de rest van de groep ook, en onze platenbaas ook. Dus we zien wel. Als we zo ver geraken dat er een tweede plaat van kan komen, dan graag. En als we er van kunnen leven, evengoed. Ik wil er heel hard voor gaan, maar ik ben ook realistisch. De kans dat het mij zal onderhouden is klein, dus ik zal mijn boterham nog altijd elders moeten verdienen. Maar ik wil het wél honderd procent proberen.”