They have made it a desolation: desolate it mourns me. The whole land is made desolate; But no man lays it to heart. Upon all the bare heights in the desert, destroyers have come.
Het is een vers van profeet Jeremiah dat The Walkabouts in de liner notes citeren om het tweede deel van hun nieuwe plaat Travels In The Dustland te openen, en het past. Lieten we de groep zes jaar geleden nog stomend van woede om de Bushregering achter, dan staat de groep vandaag de schade op te meten van de economische crisis. De aasgieren van de ratingbureaus en de short sellers cirkelen boven onze hoofden, rondom is het krabben om nog iets over te houden van wat we hebben. En dan zijn vergelijkingen met de barre jaren dertig van de vorige eeuw snel gemaakt.
Terug naar “the dustland” dus, een imaginair land vol berooide en verloren gelopen figuren, dat niet toevallig wat weg heeft van de Dust Bowl, dat deel van de Verenigde Staten dat naast de gevolgen van de grote beurscrash van 1929 ook nog eens een onlesbare droogte over zich heen kreeg en zo voor een tijd naar de verdoemenis ging.
Dat dat landschap eigenlijk het echte hoofdpersonage op Travels In The Dustland is, kon u enige tijd terug al lezen in ons gesprek met frontman Chris Eckman. Natuurlijk, hij vertelt over mensen — bij voorkeur mensen zoals u en ik, in gevecht met de elementen en de omstandigheden, moedig ploeterend — maar ze zijn niet meer dan spatjes op het grotere canvas: “come when it will, the desert teaches cause it takes away”.
Op muzikaal vlak laten The Walkabouts het kwaaie, gruizige geluid van voorganger Acetylene voor wat het is. We krijgen opnieuw het rijke rootsgeluid van oudere platen als Setting The Woods On Fire en Devil’s Road. Van ingetogen mijmering als opener “My Diviner”, waarin Carla Torgerson nog eens warm mag zoemen, tot het rockende “No Rhyme, No Reason”; dit is bekend terrein.
Het wordt met vakmanschap geleverd. “Rainmaker Blues” is zo’n typische sluiper, broeierig en ingehouden: regen beloven maar niets afleveren; de leugens van het leven, quoi. In “Every River Will Burn” — een inleidende stemsample legt even expliciet een brugje met de thirties — mag Torgerson de voorzichtig ronkende gitaren zalvend counteren. “Wild Sky Revelry” doet het met een klaaglijke lapsteel, die de Dustlands van een gepaste cowboyhoed voorziet; “The Dustlands” krijgt een sfeervol trompetje mee.
Niets nieuws onder de zon dus. Wel weer een erg aangename plaat van dit gezelschap, dat onder de radar maar kwaliteit blijft afleveren. Travels In The Dustland is een nieuwe sterkhouder in het al indrukwekkende oeuvre van The Walkabouts. Weet dat als deze plaat ons eindejaarslijstje niet haalt, het maar nipt zal zijn.