Eén van de filmgenres die de laatste jaren de
sterkste opmars heeft meegemaakt, is ongetwijfeld de bromance
comedy. Komedies waarin de vriendschap tussen wat al te laat
puberende mannen centraal staat, meestal kort voordat die mannen
een kruispunt in hun leven bereiken, waarop ze alsnog verplicht
zijn om volwassen te worden. ‘The Hangover’, ‘Superbad’, ‘Pineapple
Express’ en ga zo maar door: het zijn allemaal gortige kluchten
waarin er nauwelijks een vrouw te bespeuren is. In tegendeel: als
er al vrouwen in meespelen, dan zijn zij meestal de spelbrekers, de
onwelkome stem van de rede en de volwassenheid. Ik veronderstel dat
het maar een kwestie van tijd was voordat er iemand op het snuggere
idee kwam om de formule om te draaien en een female bromance
comedy te maken. Het principe is exact hetzelfde: veel
“kijk-ons-eens-gewaagd-staan-wezen”-pipi-kaka-humor, maar dan
ingevuld met vrouwelijke personages, want hey, het is tenslotte
daarvoor dat de Sufragettes zo lang geleden de straat op trokken,
niet? Het resultaat heet ‘Bridesmaids’ en is irritant genoeg om je
spontaan te doen twijfelen of de introductie van de burqa in onze
samenleving echt wel zo’n slecht idee is.
Annie (Kristen Wiig) heeft het niet makkelijk: haar
bakkerij is failliet gegaan, waardoor ze nu tegen haar zin bij een
juwelier moet werken en bij de mannen krijgt ze alleen aandacht van
fuck buddy Ted (Jon Hamm), wellicht de meest egoïstische
en idiote man ter wereld. Ze is dan ook dolblij wanneer haar beste
vriendin Lillian (Maya Rudolph) haar vraagt om haar bruidsmeisje en
(dat volgt daar in Amerika blijkbaar op) wedding planner
te zijn. Probleem: een recentere vriendin van Lillian, Helen (Rose
Byrne), is vastbesloten om Annie bij alles wat ze doet de loef af
te steken. Een hilarisch bedoelde catfight volgt.
Wie de Amerikaanse kritieken er zo eens op naleest,
zal merken dat ‘Bridesmaids’ ginder zowaar beschouwd wordt als een
toetssteen van feminisme in de commerciële cinema. De dames van
‘Bridesmaids’ vloeken als matrozen, zuipen als Zwitsers en leuteren
‘Sex and the City’-gewijs over hun seksleven – kortom, ze doen
eigenlijk alles dat mannen doorgaans doen in dit soort raunchy
comedy. Bijgevolg werd de prent al snel op een voetstuk gezet
als de één of andere grote doorbraak in de manier waarop vrouwen
worden geportretteerd in de mainstream Amerikaanse film.
Jubel en juich, want in plaats van afgebeeld te worden als zeurende
huismoeders, lustobjecten of bazige matrones, zijn ze ditmaal
platvoerse wijven die even boertig kunnen doen als eender welke
vent. De vooruitgang, het is me wat.
Nog los van die twijfelachtige seksuele agenda,
werkt ‘Bridesmaids’ gewoon niet als film. Veel plot is er niet,
maar toch rekt regisseur Paul Feig de prent uit tot een gewetenloze
125 minuten. Het resultaat daarvan is dat we op den duur in feite
een opeenvolging van sketches krijgen, waarvan er niet één echt
grappig is, waarvan er veel oprecht pijnlijk zijn en die allemaal,
zonder uitzondering, te lang duren. Om geen enkele reden woont
Annie samen met een gesjeesd Brits broer-zus duo, dat sporadisch
wordt opgevoerd om de speelduur wat aan te dikken. De zus heeft een
tatoeage laten zetten, die nu vrolijk aan het etteren is – oh, de
hilariteit! Of nog beter: blijkt dat die twee het dagboek van Annie
hebben zitten lezen – zuurstof, snel! Die scènes zijn op zich niet
grappig, en zijn bovendien compleet, maar dan ook compleet
irrelevant voor de plot. Nog een voorbeeld? Voor de
vrijgezellenavond van Lillian trekken Annie, Helen en de rest van
de onderling inwisselbare bende naar Las Vegas. (Waarom Las Vegas?
Zoals één van de vrouwen het uitdrukt: “I want balls in my
face! BALLS!” Charmant.) Op het vliegtuig daar naartoe wordt
Annie dronken, wat leidt tot een sequens van ruim tien minuten (!)
aan lollig bedoelde zatlapperij. Conclusie van dat alles? Ze worden
van het vliegtuig gesmeten en raken niet eens tot in Vegas. Beeld
het je in: je spendeert als filmmaker tien minuten om je personages
van punt a naar punt b te krijgen, en dan blijkt dat ze niet eens
op punt b geraken. Op dat moment ben je geen verhaal meer aan het
vertellen, maar gewoon scènes achter elkaar aan het zetten.
Scènes die dus niet bepaald uitblinken door hun
komisch vernuft. We krijgen een komiek dikkerdje (Melissa
McCarthy), die wordt opgevoerd als een fysiek en seksueel enorm
agressieve tante. Wat grappig is, want hey, dikke mensen die seks
hebben? That’s some funny shit right there. En wanneer al
de rest faalt, gaan de filmmakers gewoon volop voor de
lichaamsvloeistoffen. Onze heldinnen gaan samen eten in een
Mexicaans restaurant, waarna ze jurken gaan passen. Het spreekt
voor zich dat de dames in het midden van de (no pun
intended) poepsjieke winkel plotseling last krijgen van
rommelende darmen en kerende magen. Resultaat: één van de
bruidsmeisjes kotst op het hoofd van een ander, het dikkerdje laat
heur pruttelende diarree in een wasbak lopen, en de bruid zelve
vlucht in een hagelwitte jurk de straat op, om daar de controle
over haar sluitspier definitief te verliezen. Gelàchen, mensen.
Maar gelàchen! En een overwinning voor het feminisme dat die scène
is, niet te geloven!
Kristen Wiig, die trouwens mee verantwoordelijk was
voor het scenario, speelt de nominale heldin van heel het gebeuren,
maar wist bij mij alvast maar weinig sympathie uit te lokken.
Tijdens de hele film heeft ze immers perfect de kans om al haar
problemen op te lossen, als ze maar niet vast zat in een scenario
dat van haar vereist dat ze verder blijft klungelen. Eén goed
gesprek met Lilian, één goed gesprek met haar boekhouder en één
goed gesprek met de lieve, slungelachtige flik die haar wel ziet
zitten (gespeeld door Chris O’Dowd) en alles zou uit de voeten
zijn. Maar dan zouden we natuurlijk geen film hebben, en dus mag
Wiig ergerlijk over en weer blijven lopen, met haar armen zwaaien
en hysterische dialogen afsteken. Rose Byrne is beter als Helen –
van haar is het tenminste de bedoeling dat ze irritant is – en
Melissa McCarthy is relatief oké als de obligate fat girl
waarmee we allemaal eens mogen lachen. (Want girl power of
niet, het blijft Hollywood, en in Hollywood heeft men een vrouw
graag aan 50 kilo of minder. Alles daarboven en je wordt herleid
tot een schertsfiguur.) Jon Hamm wordt totaal verspeeld aan een
betekenisloos bijrolletje, maar toont aan dat hij wel degelijk
komische timing heeft.
Voeg daar nog een onverschillige beeldregie aan toe
(“richt de camera gewoon op de mensen die aan het praten zijn en
zie dat er niemand over struikelt”) en zo heb je dan ‘Bridesmaids’,
een pijnlijke, gênante vertoning, die bewijst dat vrouwen de
standaard van scatologische humor nog lager kunnen leggen dan
mannen. Wanneer gaan French & Saunders eens een film draaien?
Kwestie van die Yanks eens te tonen wat dat nu zijn, grappige
vrouwen.
