De vergrijzing van de samenleving slaat toe en dat hoeft allerminst
als een verrassing aan te komen. Toch wordt het enigszins
hallucinant wanneer een 63-jarige zanger in 2011 zijn debuutalbum
uitbrengt en daarmee nog succes oogst ook. We moeten allemaal
langer werken, het pensioen is van hogerhand met een aantal jaren
uitgesteld en toch spartelt Charles Bradley gezwind met zijn
jongere kompanen mee. Al is het bij hem ongetwijfeld niet het
gevolg van de vergrijzing, maar eerder te wijten aan een bitterhard
leven en een slechte sociaal-economische situatie.
Bradley beleefde zijn jeugd voor een groot deel op straat als
gevolg van weinig hoopgevende familiale situatie, en kwam in zijn
latere actieve loopbaan enkel aan de bak in verscheidene
laagbetaalde jobs. Geen vast inkomen, al zeker geen hoopvolle
uitzichten; een succesvolle muziekcarrière was helemaal uit den
boze. Hoe komt die omslag dan? Bradley raakte op jonge leeftijd
begeesterd door de soulmuziek van James Brown en was in zijn vrije
tijd actief als muzikant, met name als huurling bij concerten en
opnamesessies. Slechts geleidelijk door optredens in kleine clubs,
onder het pseudoniem Black Velvet, raakte hij bekend bij een groter
en muziekminnend publiek. Daptone Records pikte hem uiteindelijk op
uit het clubcircuit en gaf Bradley de kans om te floreren in een
nieuwe soulrevival. ‘No Time for Dreaming’ is
geboren.
Het is een bewogen parcours, dat ongetwijfeld tot inspiratie dient
voor een aantal songs, maar ook niet onmiddellijk garant staat voor
een uitstekend album. De voorbije jaren passeerden al een aantal
artiesten die floreerden op de soul revival maar even snel
als hun plotse opgang weer van het podium verdwenen. Bradley heeft
alvast de tijd niet mee en poogt onmiddellijk de vruchten plukken
van deze kans.
Een groot aantal van de nummers zijn politiek geïnspireerd en
bevatten een glasheldere boodschap voor het establishment
in Washington. Bradley hekelt de erbarmelijke leefomstandigheden
van een grote groep Amerikanen – hij kan er van meespreken – en
vraagt vol onbegrip hoe het zo ver is kunnen komen. ‘Golden Rule’
verraadt een nostalgisch verlangen naar tijden waar het ging. “How
can we stop the changes going in America today? / Go back to the
golden rule!,” Bradley proclameert met veel passie en overgave hoe
uit hedendaagse crisis te komen.
De politieke boodschap niet meegerekend, is ‘No Time for Dreaming’
oertraditionele soulmuziek. Bradley kreunt, kermt, schreeuwt en
doet er alles aan om zijn muziek net dat tikkeltje meer passie te
geven. Soms gaat het zo ver dat er mag getwijfeld worden of Bradley
eigenlijk wel aan het zingen is. Geen twijfel dat hij het
showgehalte ontleent aan de grootmeester Brown.
Op een aantal momenten zit het wel strak met de muziek. ‘The World
(Is Going Up In Flames)’ heeft een funky ritme en dat typische
stoffige geluid van een aantal decennia terug. Muzikaal is het een
aardige poging om de glorietijden van de soul te laten herleven.
Ook ‘I Believe in Your Love’ draagt onze voorkeur weg: dat strakke
gitaarriffje maakt het net wat spannender. Alleen gaat het refrein
over the top wanneer Bradley zich niet lijkt in te tomen
en de titel van het nummer gewoon voortdurend schrééuwt.
Het grootste gebrek bij ‘No Time for Dreaming’ is dat het allemaal
niet zo heel diep snijdt. Alle respect voor het vertolken van de
politieke boodschap, maar op artistiek vlak doet Bradley er weinig
mee. Zijn songteksten zijn veelal rechtlijnig, ze zijn puur op
feiten gebaseerd en verraden weinig verbeelding. Het blijft
allemaal iets te vaak hangen bij makkelijke meezingers. Opgewekte,
maar brave feelgoodmuziek.
‘How Long’ is verderop het album eigenlijk het enige nummer dat
erin slaagt om ons even van de luie stoel te doen opwippen. Bradley
schreeuwt hier opnieuw, maar deze keer met net iets meer gevoel en
overtuiging. De blazerssectie klinkt goedgeolied, de riedels op de
orgel prikkelen des te meer en even maakt Bradley muziek om wild
van te worden. Dat weigert hij te herhalen: ‘In You (I Found A
Love)’ start nog origineel, maar Bradley toont zich toch vooral
als performer in plaats van als rasmuzikant. ‘Why Is It So Hard’
herneemt iets te hard een melodisch motiefje dat we al eerder
hoorden.
‘No Time for Dreaming’ verdient vooral een dikke pluim voor de
begeleiding: gedurende het volledige album blijven zij in staat om
muziek van een aantrekkelijk genre voor te schotelen. Bradley
schreeuwt, sputtert, gooit er hier en daar een zinsnede tussen maar
overtuigt niet als tekstschrijver en muzikant. Te weinig zanger, te
veel performer. Dat zorgt ervoor dat ‘No Time for Dreaming’ niet
meer is dan het zoveelste soul album in de rij, met zowel
opvallende sterktes als zwaktes. Enkel voor de liefhebbers.
http://thecharlesbradley.com/
