Unday, 2011
N.E.W.S.
Weinigen die bij de naam Yuko nog fronsend richting Japan
kijken, want Yuko wist zich moeiteloos op de (Vlaamse) kaart te
zetten na het grotendeels bejubelde debuutalbum ‘For Times When Ears Are
Sore‘. Het Gents-Brussels collectief met als as songwriter
Kristof Deneijs en drumster Karen Willems onderging enkele
personeelswissels en mag zich na drie jaar van zijprojecten en
ander oponthoud eigenaar noemen van een tweede album, het eveneens
raak betitelde ‘As If We Were Dancing.’
De nieuwe telg is een dansplaat geworden, maar dan wel één voor
thuis in de woonkamer, vatte Deneijs het zelf samen. Waar het
grillige drumwerk van Karen Willems en de aanstekelijke melodieën
en falset van Kristof Deneijs nog steeds basisingrediënten vormen,
is de focus duidelijk verschoven van sfeerscheppend, voorzichtig
experiment naar grillige, zomerse indiepop.
Dat wordt meteen duidelijk in de ideale opener ‘The View Was Bad
(That’s Why)’. Het nummer ruikt naar lentegras en dartelt in een
onschuldige, ontluikende sfeer. “Are you ready to follow now”,
neemt de band de luisteraar op sleeptouw na een uitheems, gedempt
geschreeuw. ‘Undiscovered’ gaat met een gelijkaardige zachtheid
verder, maar toont snel meer grinta dankzij een origineel
percussiepatroon en grijpt voorzichtig bij de haren eenmaal het
tempo de lucht in gaat en de complexiteit stijgt in een knappe
finale.
Met single ‘Dolly Parton’ laat Yuko de druk wat van de ketel en
gaat het verder op de zomerse en speelse rode draad die door dit
album krioelt. Toch blijft het nummer nog iets te veel op de vlakte
om er echt bovenuit te schieten. Dan is tweede single ‘When You Go
Blind’ wel helemaal raak. Deneijs bewijst zich vocaal met een
sterke zanglijn in een nummer dat in alle opzichten echt af klinkt,
zonder daarbij onverwachte dingen te doen. Ook hier slaagt Yuko
erin de kers op de taart er achteraan in te stoppen. ‘When I’m
Awake I’ll Handle it’ heeft het eveneens tot een van de favorieten
geschopt. Niet alleen heb je het hun eigen gemaakte zomerse
riedeltje, ook straalt de song echt warmte uit, met opvallende
baspartijen en ditto drumpatronen.
Een beetje apart tussen het vrolijk geweld staan ‘The Day I Met
Laura Palmer’ en ‘You’re Better Off’, om het ons makkelijk te maken
na elkaar geprogrammeerd. Beiden zorgen voor een rustmoment, en in
het eerste geval best bevreemdend, wat de Twin Peaks-titel al
probeerde te verraden. Al van bij de intro merk je met iets
helemaal anders te maken te hebben, iets wat je misschien als
vreemd aan deze plaat kan beschouwen en beter passend bij hun
debuut. Yuko slaagt erin de beklijvende Lynch-sfeer in de song te
stoppen, zonder te vergezocht of goedkoop te klinken. Een tweede
thema bevestigt een belangrijk patroon in hun songwriting. Eveneens
een ‘winternummer’ is de mooie ballad ‘You’re Better off’, het
kippenvel- en knuffelmoment – in goede zin – van deze plaat. Enkel
de weinig voorspelbare synths vormen een struikelblok, en dit niet
in goede zin.
‘Northorn’, met de leuke lyrics “Let’s lift each other from the
groud”, is een vluchtig lentenummer dat plots in het meest
dreigende moment van de plaat uitmondt. ‘Singalongsong’ is erg
aanstekelijk, maar neigt ook naar het irritante. ‘Hole in the
Ground’ sluit de plaat op een kinderlijke, maar overtuigende manier
af. Met de glimlach, zoals het op dit album hoort.
Yuko heeft zich de voorbije jaren herbrond en schoof de donkere
postrock weg voor zonnestralen, zonder hun eigenheid te verliezen.
Ideaal om de festivalpodia van warmte en vreugde te voorzien, lijkt
ons. U weze voorbereid!
Yuko speelt deze zomer op heel wat festivals waaronder
Pukkelpop.
