Filmmaker David Lynch is overleden, nieuws dat bij heel wat mensen iets losmaakt. Uiteraard gaat dat in de eerste plaats over klassiekers als Twin Peaks en Mulholland Drive. Lynch was echter niet enkel een briljant filmmaker die de realiteit op losse schroeven zetten. Er waren weinig regisseurs die zo goed de kracht van muziek en soundtracks snapten als dit cinema-icoon.
De industriële soundtrack maakte Eraserhead nog meer unheimlich dan de film zo al was. En er zijn weinig scènes zo iconisch als de vrijscène in de woestijn uit Lost Highway, vooral door het tedere “Song To The Siren” in de versie van This Mortal Coil op de achtergrond. Lynch maakte ook zelf muziek maar zijn soloplaten zijn, buiten aan een paar totale freaks en geeks, niet per se aan te raden. Toch is er minstens één nummer van de regisseur waar wij niet zonder kunnen.
Aan het einde van de noughties werkte Lynch samen met Danger Mouse en de betreurde – maar bij enola nog steeds erg gekoesterde – Sparklehorse aan het project Dark Night of the Soul. Het proces was een organisatorische nachtmerrie door een dispuut met platenfirma EMI en het uiteindelijke album verzamelde wel heel wat mooie artiestennamen maar was te onevenwichtig om echt impact te hebben.
Enkel slot- en titelnummer “Dark Night of the Soul” toonde het absolute potentieel van de samenwerking tussen deze drie unieke artiesten. Het is een prachtig nummer, misschien wel Lynch’ beste muzikale werk. Enge muziekdoosgeluidjes, static noise op de achtergrond, een piano uit een trieste kroeg en daarboven de zwaar bewerkte parlandostem van Lynch zelf: het nummer is een doodenge trip die je enkel kan ondergaan. De inktzwarte sfeer past volledig binnen het filmuniversum van de regisseur, met zijn destabiliserende donkerte waar je je vinger niet op kan leggen.
De zon kan nu eenmaal niet altijd schijnen.