Deze eerste alinea is louter bedoeld om de grote groep
ongeduldige mensen van tijdsverlies te besparen. Indien u nooit
enige affiniteit hebt gehad met het bebaarde fenomeen Dave Grohl,
klik dan gerust weg. No hard feelings. Beste blijvers,
volhouders en fans: grote verrassingen staan u niet te wachten,
niet van deze recensie maar ook niet van het album. ‘Wasting
Lights’ bevat aardig wat testosteron, de songs zijn lekker genoeg
om eens goed te brullen maar daar houdt het op. Grohl en zijn
kompanen hebben er drie jaar aan gewerkt, maar het klinkt echter
als het meest voorspelbare uit hun volledige carrière. ‘Wasting
Lights’ is grotendeels een waste of time. Sterker nog, de
kans is zelfs groot dat u vorige albums zoals ‘Echoes, Silence, Patience
and Grace‘, ‘In Your Honor‘ en
‘One by One‘
toch een stuk beter vindt.
Voor diegenen die na de eerste alinea toch doorbijten, hier zijn
een aantal redenen waarom u beter was gestopt met lezen.
1. Dave Grohl is na al die jaren nog steeds een matige
tekstchrijver. Niet dat deze soort van rockmuziek heel diepgaande
denkwerelden vereist, maar het zou fijn zijn mocht het eens the
obvious overstijgen. ‘Rope’ doet eerder schaterlachen dan
oprecht ontroeren: “Give me some rope I’m coming loose, I’m hanging
on you”. Het literaire hoogtepunt komt echter bij ‘Back and Forth’:
“I’m looking for some back and forth with you”. Tja, daar valt
weinig over uit te wijden. Het enige moment waar het enigszins snor
zit, is ‘Arlandria’: een gruwelijke naam maar daarbuiten zit de
tekst wel aardig in het ritme ingebed. “Hush hush, settle down /
Bottom up, don’t make a sound.”
2. De eeuwige terugkeer van het gitaargeweld. Het heeft
altijd goed geklikt, die stevige riffs in combinatie met
het harde gebrul. Akkoord, de Foo Fighters hebben er zelfs een
volledige songbook mee vol geschreven die een
festivalweide in lichterlaaie kan brengen. ‘Wasting Lights’ blijft
echter te afhankelijk van die one trick pony. Het eerste
deel van het album laat weinig aan de verbeelding over. De tracks
worden doorgaans met een leuke vondst geopend maar daarna wordt
steeds hetzelfde stramien herhaald. De ijle gitaarklanken van
‘Bridge Burning’ maken de luisteraar warm voor een vlammende
melodie – even lijkt dat er wel in te zitten – en dan loopt het
fout bij het refrein. Idem voor ‘Rope’ en ‘Rosemary’: er valt
weinig op te merken aan de manier waarop de Foo Fighters hun tracks
inleiden maar dat beklijvende start-momentum blijft nooit
hangen.
3. Het refrein van een aantal luttele woorden dat
stééds herhaald wordt. U kent vast het fenomeen: de artiest heeft
een briljante ingeving en verzint een leuke titel of gedachte. Het
grote probleem is dan om te vermijden dat die ene flard het
volledige nummers overheerst. Bij ‘Wasting Light’ is het zo dat u
nimmer of nooit zult worden verrast tijdens het refrein. Sterker
nog, de chorus is vaak gewoon een krachtige expressie van
de titeltrack: Grohl schreeuwt “Arlandria” op ‘Arlandria’, mijmert
nostalgisch “One of these days” op ‘These Days’ en dat symptoom
herhaalt zich bij de meerderheid van de nummers.
4. Een obsessie met het verleden. Het nummer ‘Times
Like These’ (uit 2002) klinkt na al die jaren nog steeds
fantastisch en is een heerlijke song om op te cruisen. Op
‘Wasting Lights’ krijgt de luisteraar echter drie (!) nummers na
elkaar voorgeschoteld die op een of andere manier wel een ode aan
het verleden of de ver vervlogen tijd is. Fijn dat Grohl zich
ogenschijnlijk laat inspireren door de vanitas, een thema
uit de kunstwereld dat de aandacht vestigt op de vluchtigheid van
het leven. Al valt het te betwijfelen dat hij er zo hard over heeft
nagedacht. De drie nummers in kwestie (‘These Days’, ‘Back and
Forth’ en ‘A Matter of Time’) zijn tenenkrullend slecht, matige
kopieën van oude nummers en bieden geen toegevoegde waarde aan het
album. Hoeft ondergetekende nog te vermelden dat een nummer openen
met “Once upon a time (…)” niet echt de meest geniale ingeving
is?
5. De ingeving om een aantal leuke ideeën helemaal
achteraan het album te gooien. ‘Miss the Misery’ start als een ode
aan Led Zeppelin en is een van de weinige nummers dat niet het
gaspedaal nodig heeft om te werken. Niet dat Grohl erin slaagt om
eens een rustig nummer te maken, doch is het een stap in de goede
richting. ‘I Should Have Known’ biedt een klein aha-moment omdat
het de luisteraar eindelijk eens oprecht geboeid houdt. Voor het
eerst lijkt er eens een grammetje emotie in de tekst en de melodie
aanwezig te zijn. De Foo Fighters houden er een ander geluid op na,
wat toch een bemoedigend teken is. Alleen jammer van de beperkte
lyrics (bereid u voor om “I should have known” toch zo’n twintig
keer te horen), want anders was dit het enige grote lichtpunt van
het album. Afsluiter ‘Walk’ brengt geen verrassing meer. Of ja,
toch nog een beetje nostalgie: “do you remember the days”. Een
verkeken kans dus.
De Foo Fighters hebben met ‘Wasting Lights’ een album
uitgebracht dat eerder de luisteraar op de proef stelt dan enige
vorm van aangenaam luisterplezier gunt. De teksten zijn pover, de
weinige leuke ideeën worden in de kiem gesmoord en het stevige
gitaargeweld heeft stilaan zijn houdbaarheidsdatum overschreden.
Grohl blijft een toffe pee, alleen doet hij nog krak
hetzelfde als tien jaar terug. Stilstand is achteruitgang, zegt men
dan.
