De hardste Foo Fighters was de eerste plaat, en die kwam er na de dood van Kurt Cobain. De rauwheid van toen vind je niet op worp nummer elf, maar je voelt wel opnieuw het soort emoties dat we sinds dat debuut nog maar af en toe kregen. Op But Here We Are vinden we ze op alle tien de songs, en dat is genoeg om ons wakker te maken.
Zeggen dat 2022 wat minder was voor Dave Grohl, is als zeggen dat de regering Vivaldi het af en toe moeilijk heeft. In maart verloor hij drummer en zielsgenoot Taylor Hawkins, later dat jaar moest hij ook afscheid nemen van zijn moeder Virginia. Wie zijn boek The Storyteller las, weet hoeveel hij van haar hield, en welke grote rol zij in zijn leven gespeeld heeft. Al het verdriet vindt zijn weg naar But Here We Are.
‘Waiting to be rescued / To bring me back to life’: opener “Rescued” is meteen een song waarvan je voelt dat hij eruit moést . “Under You” volgt, en is een traditionele Foo Fighters-track over het verwerken van de dood van één van je dierbaren. ‘Sometimes I don’t know what to do’ zingt Grohl. In “Hearing Voices” laat hij in een ingetogen einde zijn gewoonlijke gebrul links liggen voor een zacht gemompel: ‘we moeten verder’, lijkt hij te willen zeggen en dus klinkt de titeltrack larger than life.
Even tijd om het gaspedaal los te laten, en met “The Glass” krijgen we een fragiele boodschap. ‘And just like that / I was to live without it’. Het nummer kan slaan op de relatie tussen Hawkins en Grohl, maar kan ook refereren aan het gemis van zijn moeder. ‘Everything or nothing at all’ krijst Grohl een nummer later op “Nothing At All”, waarin hij radeloos naar antwoorden blijft zoeken.
De muziek spreekt voor zich, is gebalder dan wat we de afgelopen vijftien jaar op ons bord kregen. In “Show Me How” doet dochter Violet mee op zang en het klinkt perfect. De jonge Grohl wringt zich niet naar de voorgrond, maar biedt mooi tegengewicht aan de droefenis van haar vader en zijn vraag ‘Where are you now?’ Waarna de vader effectief vrede lijkt te nemen in “Beyond Me” met een ‘Forever you are free’.
‘Foo Fighters’ staat er op de hoes van But Here We Are, maar net als op het debuut had er net zo goed ‘Dave Grohl’ kunnen staan. Hawkins dood betekende immers dat de frontman alles opnieuw zelf in mepte en producer Greg Kurstin – ondertussen voor de derde keer van de partij – een zo goed als half afgewerkte plaat kon afleveren als startpunt. Het zal zijn bandmakkers ongetwijfeld worst wezen. Op dit album voelen en vullen ze hun frontman perfect aan, en bewijzen ze verre van dood te zijn. Het resultaat is misschien wel de beste Foo Fighters-plaat in vele jaren.
Vijftien maand nadat Hawkins dood werd aangetroffen in die hotelkamer in Colombia, staat Foo Fighters nog altijd overeind: But Here We Are. Het is een titel die alles zegt.
