"In haar blanke lichaam huist, illegaal of niet, een woest bewegende zwarte. Selah Sue zingt precies zoals het hoort: af en toe, of ze het wil of niet, de ogen dicht. Haar lichaam wil zich zo graag blank gedragen, maar als de stembanden trillen, strekt ze haar armpjes, beweegt ze haar hoofd. Naar Selah Sue kijken als ze zingt, ontroert net zoals Billy Holiday ontroert."
Zo sprak de onnavolgbare Nico Dijkshoorn (een persoonlijke held) onlangs in "De Wereld Draait Door" vlak nadat Selah Sue er al voor de -tigste keer een minuutje had gespeeld. Enige zin voor milde overdrijving is Dijkshoorn niet vreemd, maar het zegt meer dan eender welke ronkende openingsalinea die platen als deze — voorafgegaan door een knalluide buzz die alleen torenhoge bijenkorfkapsels lijken te kunnen genereren — doorgaans beschrijft. En een alinea die u zelf kunt schrijven met kernwoorden als: optredens – nog geen plaat uit – hype – internationaal – Prince. Vergeet er vooral niet een paar keer "zelfs" bij te toeteren, en een paar uitroeptekens. Ah ja.
Vandaag lijken er in zulke gevallen nog maar twee opties: er heel vlotjes in meegaan — het is Belgisch (sorry, Vlaams, want dat lijkt hipper tegenwoordig) dus het is fantastisch — óf snuiven dat er al acts genoeg tussen onze purperen heides bezig zijn met het kopiëren van hun Grote Voorbeelden, dat ze de tijd en creativiteit (en het budget) ontberen om een eigen smoel te hebben — oppassen of Customs voelt zich wéér aangesproken. Mag de waarheid eens gewoon ergens in het midden liggen? Maar kijk, het wordt bedtijd en de waarheid wil graag lepeltje liggen met de eerste mogelijkheid.
En dat komt door Putseys’ love it or hate it-eigengereidheid (on-Vlaams, het lef!) waardoor ze de juiste en, in haar situatie, minst evidente keuzes heeft gemaakt. Authenticiteit is het kernwoord: Farhot (die samenwerkte met Nneka) en Patrice werden gekozen, hippe producers als T-Pain en Dr. Luke (Britney Spears, Katy Perry) leerden dat ’No’ ook in het vocabularium van 20-jarige meisjes kan zitten. Met een artistiekerige tongval dan nog die wel meer in Leuvense studentencafés te horen is. Dat waren ze niet gewoon. Daardoor blijven de songs centraal staan en worden ze niet door allerhande hippe geluidjes de beperkte houdbaarheid in gekatapulteerd.
Een olifantendracht moet het voor Farhot en Patrice niet geweest zijn. De plaat was op een week tijd ingeblikt, mede doordat Putseys de afgelopen twee jaar ontzettend gegroeid en gerijpt is. Dat bleek al op "Please", dat Cee-Lo Green ook op zijn laatste plaat zette (vanzelfsprekend ook op dit debuut een hoogtepuntje), en dat laat zich horen op de plaatversies van eerdere singles "Raggamuffin" en vooral het met uitstekende arrangementen opgesmukte "Black Part Love". Het meisje met de gitaar heeft een geweldig musicerende band rond zich vergaard en voelt er zich hoorbaar uistekend bij.
Selah Sue is daardoor een melting pot van genres — net als haar voorbeeldplaat The Miseducation Of Lauryn Hill — waarin haar zangstijl die nog steeds vaak aanleunt bij ragga en hiphop vooral in een modderbad van soul en funk rolt. Met een glansrol voor bassist Christopher Meredith (die niet toevallig op Hills plaat heeft meegespeeld) zodra openingssong "This World" uw oorschelp binnensluipt. Fijn dat Selah Sue door dat alles definitief niet in het vakje singer-songwriter te murwen is. Ook stevig gedoseerd is Putseys’ stem, uiterst gevoelig voor overkill maar een zeldzaamheid eens efficiënt gebruikt. Wie samen met Triggerfinger in een moordcover van "Mercy" Duffy weer huilend het hoekje in stuurt en zich nestelt in de door elektronica bezwangerde afsluiter "Just Because I Do" als een kat op een warme schoot, moet gouden jaren tegemoet gaan.
Dat Putseys de songs die ze schreef tijdens haar woelige puberteit (ach kom, een pleonasme voor eenieder) per se op haar plaat wilde, is ook zo’n niet evidente keuze die de mantel der liefde uit de droogtrommel doet halen. Voor "Explanations" bijvoorbeeld, dat, ook tekstueel, nu wat kig klinkt. Misschien krijgt ze daar nog spijt van. Hetzelfde geldt voor "Crazy Vibes", een argument waar de snuivers onder u op café deze (pn) even naar z’n Chimay doen grijpen voor hij een tegenargument afvuurt. Maar die zijn er in overvloed: "Peace Of Mind", "Summertime", "Crazy Sufferin Style" zijn er slechts een paar extra bovenop bovengenoemde. Daar zit u dan.
Selah Sue is typisch zo’n debuut waar nu al de grote woorden voor worden bovengehaald — toch verslikt in de koffie tijdens het ontbijt toen in een krant stond dat dit een klassieker als Tracy Chapmans debuut wordt. Om dan over een paar jaar, wanneer de bevestiging volgt met pas echt een gewéldige plaat — en die komt er — hier wat neerbuigend over te doen. Twee keer bollocks. Dit debuut bevestigt (geen geringe prestatie) en zet haar op weg om in een verschroeiend tempo te blijven groeien. Zo’n debuut dat gewoon bewijst dat zo’n talent niet elk jaar te lande opstaat. Benieuwd wat Dijkshoorn haar over een drietal jaar toedicht. En of hij het dan nog rechtstreeks aan haar kan richten.
