2011 kan bezwaarlijk een slecht jaar worden genoemd op het vlak van ambient. Zo brachten onder meer Tim Hecker, A Winged Victory For The Sullen, Oneohtrix Point Never en The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble sterke platen uit die op z’n minst met één been in het genre staan. Als u het ons vraagt is de prijs voor beste ambient-release van het jaar echter weggelegd voor Deaf Center’s Owl Splinters.
Die groep toonde al dat ze een van de interessantste bands in het genre zijn met hun ijzersterke debuutplaat Pale Ravine, ondertussen alweer zes jaar oud. In de tussentijd hebben de twee leden Erik Skodvin en Otto Totland zich voornamelijk beziggehouden met soloprojecten (respectievelijk Svarte Greiner en Nest). Owl Splinters pikt echter gewoon weer de draad op waar Pale Ravine hem neerlegde. Donkere ambient, dreigende vervormde strijkerslagen, dreunende traag aangeslagen piano-akkoorden, en dergelijke meer. Nee, geen robuuste stijlverandering hier, maar meer van hetzelfde. Zij het dat dit in de context van deze muziek allerminst een probleem te noemen is.
Het sterkste punt aan Owl Splinters is vooral dat het album niet aanvoelt als een doorslagje van Pale Ravine, terwijl het in essentie wel gewoon in hetzelfde territorium ligt als die debuutplaat. Opvallend is dat Owl Splinters veel meer de instrumenten centraal plaatst en minder op texturen focust. Zo neemt Totlands piano behoorlijk vaak de leiding, in het korte “Time Spent” zelfs zo goed als volledig met een korte impressionistische compositie die zonder blozen naast het verzamelde werk van neoklassieke pianisten als Max Richter en Nils Frahm kan staan. Elders worden Totlands pianopartijen wel begeleid door de onder effecten bedolven cellopartijen en laptop-geluidsgolven van Skodvin. Neem nu bijvoorbeeld “The Day I Would Never Have”, aanvankelijk nog ingeleid door een galmende pianopartij, die langzaamaan overspoeld wordt door Skodvins dreunende cello en met e-bow behandelde gitaargolven, wat uiteindelijk in een drone van jewelste uitmondt. Zonder twijfel hoofdtelefoonmateriaal.
Veel meer valt er uiteindelijk niet te zeggen over Owl Splinters dan dat het een uitstekende plaat is. Wie zijn avonden (want zonder twijfel is dit een plaat die het best tot zijn recht komt in de schemering en de volle nacht) graag vult met donker gedreun, maar met tegelijkertijd een affectie voor sterke melodieën, kan er dan ook prat op gaan dat Owl Splinters zijn of haar cup of tea zal zijn.
