Twee jaar geleden al tipte goddeau u Selah Sue als tip voor 2009. Omdat er eerst op het buitenland moest worden gewerkt, liet een plaat wat op zich wachten, maar nu mogen alle zeilen bijgezet worden. Haar titelloze debuut ligt volgende vrijdag in de winkel en biedt een terugblik op een moeilijke jeugd. “Ja, het is al lang geleden, maar ik wil die periode niet onder de mat steken.”
enola: Laten we beginnen met de technische kant van de zaak. Waarom koos je Farhot en Patrice als producers?
Selah Sue: “Ik wou heel erg graag met Farhot werken. Hij heeft de plaat van Nnekka geproducet en ik was gek op de beats die hij voor haar heeft gemaakt. Hij wilde gelukkig ook graag met mij in zee en stelde zelf voor om er Patrice bij te halen. Dat was geen slecht idee. Farhot is heel goed in het vet laten klinken van de dingen, in het creëren van beats, terwijl Patrice eerder een man van de melodieën is, die goeie muzikanten kon vinden om de plaat in te spelen,… Die combinatie was dus goed, elk had zijn eigen taak: Patrice stuurde samen met mij de muzikanten aan, terwijl Farhot in zijn kamertje aan de beats zat te sleutelen.”
enola: Wat heb je van hen geleerd?
Selah Sue: “Muzikaal heb ik zelf al vrij hard mijn eigen mening, dus op dat vlak zal niemand me veel wijsmaken. Maar op het vlak van hoe ik met muziek moet omgaan, wat wel en wat niet werkt, daar heb ik wel wat van hen kunnen opsteken. Al blijf ik erg koppig op artistiek gebied: ik doe niets wat ik niet voel.”
enola: Hoe moeilijk was het dan om de stap te zetten van solo-optredens naar spelen met een groep?
Selah Sue: “Dat was het moeilijkste wat ik tot nu toe heb moeten doen. Ik heb immers geen opleiding genoten op dat vlak, dus mijn gitaarspel is superintuïtief. Dat gaat soms sneller, soms trager, maar nu met de groep moet ik echt leren in het ritme spelen. Niet simpel. Ik heb ook echt moeten leren hoe ik me moest gedragen in de groep; wat ik met mijn handen doe als ik zing, nu ik geen gitaar meer speel… Controleverlies? Ja, dat vheb ik vooral moeten leren aanvaarden. Als ik liever wil gaan jammen, moet ik me nu toch aan het samenspel houden. Dat is niet gemakkelijk. “
Ben je een bazige bandleider?
Selah Sue: “Niet echt. Soms kan ik wel echt richtlijnen geven, maar evengoed ben ik ook gewoon lazy en laat ik dat aan iemand anders over. Ik ben echt wel meer one of the guys. Ik vind het vooral belangrijk dat we een toffe kliek hebben. Misschien vind ik dat wel te belangrijk nog. “
enola: Hoe is het dan om bij AKS, het drum’n’bassproject van je vrienden, “slechts” het zangeresje te zijn?
Selah Sue: “Dat is zalig. Een heel gemakkelijke positie: zij zorgen voor de muziek en ik kan wat jammen met mijn stem. Het doet deugd om met die mannen mee te spelen,en ik wil dat blijven doen. (zucht) Ik heb daarvoor moeten knokken bij mijn platenfirma en management, maar ze weten het nu wel. Nu AKS wat aanslaat, zijn hun ogen op dat vlak ook wel opengegaan. Ik heb die afwisseling heel hard nodig.”
enola: Je plaat is al vrij breed van palet, maar die drum’n’basskant zit er nog niet in. Denk je dat je dat spanningsveld nog verder kunt oprekken onder de naam Selah Sue? Nog diverser gaan en ook dat incorporeren?
Selah Sue: “Dat ben ik zeker. Ik weet nu al dat ik voor mijn tweede plaat met Squarepusher zou willen samenwerken. Het is compleet onrealistisch — het is zelfs de mannen van Outcast niet gelukt — maar dat is mijn grote droom momenteel. Ik ben in geen tijden meer zo fan van iemand geweest. Ik ben momenteel over het algemeen wel gek op wat er op het Warplabel verschijnt; Flying Lotus, en zo. Dat ligt allemaal al vrij ver van mijn plaat af, maar bon, die is dan ook al acht maand geleden ingeblikt en de songs zijn nog veel ouder.”
enola: Hoe moeilijk is het dan om nu nog honderduit over die oude songs te moeten praten voor de promo? Staat het ver van je af?
Selah Sue: (kreunt bevestigend, maar herpakt zich) “Het is nog altijd een erg belangrijk deel van mij. Die plaat kijkt terug op de tijd dat ik nog heel hard in de clinch lag met mezelf. Die nummers gaan altijd iets blijven betekenen voor mij en dus wil ik dat blijven representen.”
enola: Nooit gedacht om je eerste plaat te skippen en pas je tweede hoop songs op te nemen?
Selah Sue: “Ach, neen. Ik vind dit ook waardevol. Soms vraag ik me wel eens af ‘mijn God, wat heb ik daar gedaan?’, maar ik vind dat je je eerste creaties niet moet gaan wegmoffelen. ’t Was ook belangrijk dat dit mijn debuut was. Zodat je echt mijn evolutie kunt volgen. Veel mensen relativeren de puberteit heel erg, maar voor was die echt wel zwart. Het was de meest ingrijpende periode in mijn leven tot nu toe. Dus ik ga dat nooit als zomaar jeugdsentiment afdoen.”
enola: Wat ging er dan zo mis?
Selah Sue: “Een enorme identiteitscrisis. Bakken twijfels over wie ik wilde zijn en hoe ik overkwam, onzekerheid. Ik was erg zelfkritisch, heb er jaren over gedaan om mezelf te leren aanvaarden. Sommige mensen gaan daar makkelijker door, maar voor mij was dat echt afzien.”
enola: Je reflecteert op je plaat dan ook veel over de donkere kant in jezelf. “Peace in mind is the only way to discover, you’re a murderah”, zing je zelfs.
Selah Sue: “Die donkere kant is heel dankbaar geweest om teksten te schrijven. Melodieën kan ik ook bedenken als ik me goed voel, maar teksten valt me veel moeilijker. Nu ik me de laatste jaren beter voel, moet ik echt gaan zoeken naar wat ik nog kan schrijven. Een conceptplaat over de politieke situatie in België dan maar? Shit, neen. (lacht) Daar heb ik niet zoveel zin in.”
enola: Het heeft lang geduurd voor je deze plaat hebt gemaakt, terwijl je zou denken dat het ijzer hier zo heet was dat het wel gesmeed mocht worden.
Selah Sue: “In België was het echt niet nodig dat het zo lang duurde. Iedereen was er klaar voor, ik incluis, maar in andere landen moest er echt nog meer grondwerk gebeuren. Ik ben internationaal getekend en de platenfirma wilde eerst nog werken op Frankrijk en Nederland. Dat was nog nodig en nu dat is gebeurd kon de plaat uitkomen. Nu ja, ik had echt niet aanvaard om de release nog langer uit te stellen.”
enola: En toch is je opgang, zeker in het begin, heel snel gegaan. Heb je zelf ooit het gevoel gehad dat je op een galoperend paard zat dat je niet meer onder controle had?
Selah Sue: “Neen, ik heb ook nog nooit het gevoel gehad dat ik echt zo groot ben. Ik relativeer dat te pletter, hoor. Ik denk dat ik gewoon veel geluk heb gehad, en wat juiste keuzes heb gemaakt. Nu moet ik er gewoon van genieten dat ik me met muziek kan bezighouden, en dat er mensen zijn die er van houden. Maar ik besef wel dat het niet zal blijven duren, of dat er na deze pieken zeker dalen zullen komen.”
enola: Ben je bang voor een backlash? Men is al zo lang aan het rondtoeteren dat je een grote belofte bent, dat heel wat mensen klaarstaan om je debuut streng te bekijken.
Selah Sue: “Neen, eigenlijk niet. Je hebt altijd voor- en tegenstanders. Ik ben me daar bewust genoeg van; ik kan daar wel mee om. Ik kan kritiek goed plaatsen, dat gaat ’s avonds niet mee mijn bed in. Als je wat bekender wordt, word je nu eenmaal een sociaal product waar mensen een mening over willen hebben. Ik heb nog nooit een groep gekend die alleen maar voorstanders had.”
enola: Je krijgt veel kritiek omdat je je als blank meisje van een Jamaicaans patois bedient. Nooit gedacht “dat zal ik dan maar laten”?
Selah Sue: “Neen, totaal niet. Ik kan begrijpen dat mensen daar vragen bij hebben, omdat ik wit ben, maar het is niet alsof ik ook dat geloof predik of zo. Ik doe dat alleen maar omdat het heel gemakkelijk zingt. Het klinkt cool. Of ik zeker ben dat ik daar juist in schijf? Dat is het moeilijke hé, dat weet ik niet. Het is mijn moedertaal niet, maar tegelijk is het ook een vorm van poëzie dus ik ga er van uit dat het niet helemaal juist moet zijn. Ik sta het mezelf wel toe om fouten te maken. Maar neen, ik heb nog nooit reacties gekregen van ‘native speakers’ dat ik fout zat. (lacht)”
enola: Een paar jaar geleden, toen je nog maar een jong aanstormend talent was, begon je vol overtuiging studies psychologie. Spijt dat je die ondertussen hebt opgegeven?
Selah Sue: “Totaal niet. Het fascineert me nog altijd, maar eenmaal die muziektrein vertrokken was, ben ik daar met veel goesting in meegegaan. Het studentenleven lag me ook niet zo; ik werd daar echt lui van, ging niet naar de les, en voelde me er ook niet helemaal gelukkig. Ik ben hier echt om muziek te maken, denk ik dat geeft me een doel en houvast. Ik vind psychologie nog altijd interessant, maar je leert uiteindelijk nog het meest door onderweg mensen te ontmoeten en er mee te praten. “
“Die fascinatie heeft overigens niets te maken met die moeilijke puberteit. Als kind al zei ik dat ik psychologe wilde worden. Bizar hé? Ik ben altijd een kind geweest dat over de dingen nadacht. Hoe mensen in elkaar zitten, en hoe relaties werken heb ik altijd al interessant gevonden. Niet dat ik me een outsider voelde, ik had altijd wel genoeg vriendinnen, maar ik heb me wel genoeg alleen gevoeld met mijn zwarte gedachten ja. Zeker de laatste jaren van de middelbare school voelde ik me eerder een observator die het allemaal maar bekeek. Als songschrijver geen oninteressante positie.”
enola: Tot slot: geniet je van het leven on tour?
Selah Sue: “Ja dat is wel aan mij besteed. Ik geniet er wel van om op veel plaatsen in de wereld te komen, lekker te eten ’s avonds en dan een goed optreden te geven. Bordeaux vond ik zo zalig om te spelen. Schitterende stad. Ook mijn eerste keer Dour was onvergetelijk, omdat ik zelf ook altijd naar dat festival ging. Het publiek was superstil en hing aan mijn lippen. Echt geweldig. “
Selah Sue ligt op 4 maart in de winkel. Voor haar derde concert in de AB op 13 maart zijn nog tickets verkrijgbaar.
