Heel eventjes leek de Vooruit op een donkere club uit het Schotland van eind jaren tachtig. The Vaselines kwamen hun nieuwe plaat voorstellen en deden dat met de gretigheid van een jong bandje dat er van overtuigd is dat dit het optreden van de waarheid wordt.
The Vaselines in het land, wie had dat tien jaar geleden durven voorspellen? The Vaselines was immers dat Schots bandje waar Kurt Cobain zo zot van stond, maar dat al een eeuw had opgehouden met bestaan, eigenlijk al voor debuut Dum-Dum in 1990 goed en wel in de winkel lag. Maar zoals Eugene Kelly en Frances McKee vorig jaar vriend en vijand verbaasden door met Sex With An X zowaar een tweede album uit te brengen, zo maakt het duo vanavond, geruggesteund door de drummer van 1990s en Stevie Jackson en Bobby Kildea van Belle & Sebastian, zijn opwachting in de Balzaal van de Vooruit voor wat een van de gezelligste concerten van de laatste jaren moet zijn.
The Vaselines is immers een punkband die nooit punk geweest is. De songs knallen bij momenten, maar zijn tegelijk ook steeds extreem poppy en dat roept na een goed uur de vraag op waarom de zaal amper voor de helft gevuld was. Niet dat dat de band leek te deren. Vooral McKee leek in een zeer goede bui. Combineer dat met het algemeen opgewekte karakter van de gebrachte songs en de omschrijving “ontwapenend” dient zich vanzelf aan om dit concert samen te vatten.
Want hoe geweldig is het eigenlijk om die twee veertigers te zien opgaan in het spelplezier, spelend alsof hun bandje net voor het eerst op het podium staat. “Sex With An X” klinkt bijvoorbeeld als een koddige variant op Californische pop die gespeeld wordt door een groepje dat al zijn zakgeld heeft samengelegd om eindelijk een distortionpedaal te kunnen kopen. “Dying For It” van zijn kant roept dan weer zwartwitbeelden van Buddy Holly op, afgespeeld op een stokoude televisie die met het tempo aan het knoeien gaat.
Gelukkig zijn The Vaselines slim genoeg om te weten dat fijne, hoekige pop alleen niet genoeg is om een set lang te boeien. Zo wordt het tempo enkele keren flink omlaag gehaald, zoals bij “Jesus Wants Me For A Sunbeam”, waarbij het kernduo om beurt een strofe voor zijn rekening neemt en daarmee het nummer een zeker sacraal karakter geeft.
Als niet veel later “Molly’s Lips” langskomt, krijgt het speelse karakter opnieuw de bovenhand. De leden van voorprogramma Sworven — een alleraardigste band overigens — worden op het podium uitgenodigd om hun kleren uit te trekken en een danspasje te wagen, een aanbod waarvan gelukkig enkel het laatste aanvaard wordt.
Daarmee is de toon definitief gezet: dit is rockmuziek in zijn meest complexloze variant. Er is geen enkel reden om dit serieus te nemen, zoals ook blijkt wanneer de band de mist in gaat op het einde van “Sex Sux (Amen)”. De vibe die The Vaselines overbrengt is er echter eentje die barst van de levenslust en laat dat net iets belangrijker zijn dan technische perfectie.
Daarom ook dat voor de bisronde geen betere song dan het van Divine geleende “You Think You’re A Man” gekozen kon worden. Het halve disconummer is compleet silly, maar zonder dat het laag bij de grond wordt — een evenwichtsoefening die weinig bands aankunnen — en dit nummer brengt het meesterlijke van The Vaselines weer naar boven. Ja, dit was onnozel, maar wie in zijn onnozelheid kleine meesterwerkjes als “I Hate The 80s” op een geloofwaardige manier kan brengen, die kan op zeer goedkeurend geknik rekenen.
