Bijna twintig jaar na hun split schraapte Sub Pop het ganse oeuvre van The Vaselines bij elkaar. Twee schijfjes leverde dat op: eentje met de reguliere releases, een tweede met demo’s en live-stuff. Enter The Vaselines is daarmee niet alleen een fijn carrière-overicht, maar evengoed een collectie verrassend fris klinkende songs.
Schaduwberoemdheid, meer hebben The Vaselines nooit bereikt. Zowat half de wereld kan hun "Jesus Wants Me For A Sunbeam" meezingen, al is dat niet hun verdienste. Een zekere Kurt Cobain rakelde tijdens de unplugged-sessie van zijn bandje Nirvana een aantal cultnummers van het gezelschap uit Glasgow op, met als gevolg dat niet alleen David Bowie enkele plaatsen steeg op de ranking of cool van het jonge volkje, maar dat ook buiten hun eigen indie-nerdkringen volslagen onbekende acts als Meat Puppets en Vaselines hun songs plots een nieuw, wijdverspreid, leven zagen beginnen. Eerder hadden de Nirvana-fans overigens al kennis kunnen maken met "Molly’s Lips" en "Son Of A Gun", twee Vaselines-nummers die op de Hormoaning EP en Incesticide-compilatie beland waren.
Hoewel de nummers ook in hun originele versies goed in het gehoor lagen, zijn Eugene Kelly en Frances McKee, de twee oer-Vaselines, er nooit ver mee gekomen. Daarvoor heeft hun band simpelweg niet lang genoeg bestaan. Opgericht in 1986 – het jaar waarin indie een geluid krijgt met de C86-cassette – wanneer het tweetal, dat afzonderlijk van elkaar actief was in bands als Child Molesters (zij) en The Famous Monsters (hij), met elkaar aan de praat raakt op een feestje. Meer is heus niet nodig voor het ontstaan van een band, de huidige tv-formats ten spijt. Dàt en kennissen met een klein label – het naar een Ramones-nummer verwijzende 53rd & 3rd in dit geval – en je bent vertrokken.
Twee EP’s (Son Of A Gun en Dying For It) en één langspeler –(Dum Dum) dat is de Vaselines-oogst die volgde tussen 1987 en 1990, goed voor net geen twintig nummers, die ook nu nog steeds bevreemdend aandoen. Wat The Vaselines brengen, is immers niet bepaald moeilijke, of zelfs maar harde muziek te noemen. Maar het was ook niet bepaald pop. Het was iets ergens in het midden, ongrijpbaar. Neem "Son Of A Gun", dat start met een ruizige gitaar, als een kettingzaag die op gang getrokken wordt. En plots is die brok lawaai een meezingbare feelgoodtrack geworden.
Om het nog wat verwarrender te maken, schuwt de band de expliciete lyrics niet, en brengt het dergelijke teksten bij voorkeur op uiterst melodieuze wijze, bijna als een kinderwijsje. Het resultaat: ook nietsvermoedende moeders neurieën "Rory Rides Me Raw". Wanneer op dezelfde debuut-EP bovendien ook nog eens Divines "You Think You’re A Man" in een elektro-wave kleedje gestoken wordt, is het verdomd moeilijk de band serieus te nemen. Wanneer het gezelschap uiteindelijk in de week dat debuutplaat Dum Dum verschijnt de handdoek in de ring gooit, is de verwarring compleet.
Of het nu allemaal serieus bedoeld was of niet, The Vaselines hebben een beperkt, maar boeiend oeuvre nagelaten dat ook nu nog steeds zeer beluisterbaar is. Niet alleen omwille van zijn historische waarde in het grote sociologische verhaal van de opkomst van alternatieve pop eind jaren tachtig (jaja), maar simpelweg omdat, ondanks de hele we-nemen-dit-niet-ernstig-dus-doet-u-vooral-ook-geen-moeite-houding, The Vaselines nummers maakten die in al hun simplisme zeer genietbaar waren. Sub Pop was zo vriendelijk het verzamelde werk van The Vaselines op een schijfje te pleuren en onder de noemer Enter The Vaselines in een fraaie verpakking, en voorzien van een tweede schijfje met demo’s en live-opnamen, uit te brengen. Een hebbeding zouden we het niet noemen, maar gezien de onrechtstreekse impact die The Vaselines hebben gehad, zou het zonde zijn dat de band niet meer is dan zomaar een voetnoot in de muziekgeschiedenis.
Sinds 2006 treden The Vaselines sporadisch nog eens samen op. Een Belgisch concert staat voorlopig niet op de agenda.
