Uitkijken naar een nieuwe Wyatt, of zelfs een plaat waarop hij de credits moet delen, gebeurt altijd met een meer dan gemiddelde anticipatie. Daar zijn voldoende redenen voor: ’s mans onregelmatige opnameschema heeft gezorgd voor een vrij beperkt oeuvre (klein in afmeting, groots in zeggingskracht), maar veel belangrijker dan dat is natuurlijk de volstrekte uniciteit van die albums, die hypnotiserende wereld die gestuurd wordt door kinderlijke verwondering en eindeloze creativiteit.
Er is natuurlijk meer aan de hand dan dat simpele, maar oprechte spel met het bekende en het vreemde, denk maar aan de vele politieke uitspattingen en ongenoegens die aan bod kwamen op ’s mans albums, maar dat hij ze steeds opnieuw weet te verkopen als schijnbaar unieke staaltjes verbeelding, strekt hem tot eer. Na meer dan vier decennia muziekmakerij is Wyatt een kwaliteitsmerk die z’n gelijke niet kent. Ook op deze samenwerking met componist/multi-instrumentalist Gilad Atzmon (hier vooral te horen op saxofoon en (bas)klarinet) en componist/(alt)violist Ros Stephen, geen onbekenden voor wie zijn werk van nabij gevolgd heeft, wordt nu en dan gezorgd voor betoverende muziek.
Opmerkelijk is dat minder dan de helft van de elf songs bestaat uit eigen werk en dat de rest voor een groot stuk bestaat uit kapotgespeelde jazzklassiekers die hier in een nieuwe jasje gestoken worden. Die jazz is in Wyatts oeuvre alleszins niet nieuw: hij heeft altijd al een zwak gehad voor de topjaren van het genre, smokkelde jazztics op allerlei manieren, de ene al slinkser dan de andere, binnen in z’n muziek en speelt zelf ook een aardig stukje trompet. De versie van "Laura", waarvan de definitieve versie opgenomen werd door Charlie Parker, wordt hier ingeleid door het Sigamos strijkkwartet. En dan duikt die stem op, die verrassend hoge, erg beperkte, maar meteen herkenbare alt, die het nummer naar het grensgebied tussen kamermuziek en jazzballade begeleidt.
Na die zeemzoete opener volgt het ’eigen’ luik, met vier composities waarvoor Atzmon, Stephen, Wyatt en diens vrouw Alfreda Benge (die opnieuw tekende voor het herkenbare artwork) zorgen voor een recreatie van die wereld, die als een droom onder narcose pas z’n troeven lijkt vrij te geven na meerdere beluisteringen, hier door een combinatie te bekokstoven van lichte klassiek, Arabische elementen, flikflooiende jazz en Wyatts betoverende poëzie. "Lullaby For Irena" maakt z’n titel volledig en machtig bezwerend waar, "The Ghosts Within’" verzoent de droompop van Air met drone-elementen en bombast, terwijl "Where Are They Now" zorgt voor het eh?-moment op … for the Ghosts Within, met z’n hiphopbeat en het verbale vuurwerk van Shadia Mansour en Abboud Hashem, die voluit de Palestijnse kwestie aansnijden. Zelfs in een resoluut op de verleiding mikkende plaat krijg je toch nog die politieke knik.
Er passeert nog een mooie versie van "Maryan", een nummer dat Wyatt schreef met de Belgische jazzgitarist Philip Catherine, maar daarna zijn het opnieuw standards die het voor het zeggen hebben, en niet van de minste. "Round Midnight" klinkt met z’n gefluit en accordeon eerder alsof het wil verwijzen naar een Parijse ochtend en tijdens "Lush Life" krijgen we Wyatts trompetspel nog eens te horen. "In a Sentimental Mood" is, volledig volgens verwachting, nogal gesuikerd (al laat Atzmon ook geweldige dingen horen op klarinet), maar het is nog niks in vergelijking met afsluiter "What A Wonderful World", de übermelige geruststelling die door Louis Armstrong de hitparade ingezongen werd. En één keer raden: het werkt. Wyatt kan sentimenteel zijn zonder te irriteren, hij weet een onschuld en optimisme in het nummer te steken die zeldzaam en volledig vrij van cynisme zijn.
Het mooist van al is echter de song die hij dertig jaar geleden al opnam (en toen belandde op de compilatie Nothing Can Stop Us): Chics "At Last I Am Free", dat amper drie minuten duurt en door z’n stemmenstapelingen en immens gedetailleerde instrumentatie een perfecte vertegenwoordiger wordt van de wazige, in ochtenddauw glinsterende Wyattwereld, waar het vertrouwde misleidend wordt verpakt en het onbekende een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefent, een charme die wordt gecreëerd door een vrijage van stem, strijkers en basklarinet. Hoewel dit dus geen Wyattalbum pur sang is, is het volledig doordrongen van zijn unieke stempel en een absolute must voor wie de carrière van een van de meest opmerkelijke figuren uit de rockgeschiedenis ook maar een beetje wil volgen.
Het album is verkrijgbaar in een editie die vergezeld wordt van een DVD met een 30 minuten durende "Making of"
