Wie wordt tegenwoordig nog geil van een nieuwe Motörhead-plaat? In zijn vijfendertigjarig bestaan liet de legendarische Engelse band maar liefst twintig albums op de wereld los, maar het is al van 2004 geleden dat Motörhead ons nog eens kon opjutten.
Toegegeven, we hebben het soms moeilijk met de heavy-metalbompa’s. Tijdens concerten van pakweg Iron Maiden of Judas Priest lenen hun eeuwige klassiekers zich perfect tot amusante sing-a-longmomenten, maar waarom teisterde Ozzy Osbourne ons onlangs met een abominabele plaat? De belabberde kwaliteit van het recentste werk van Motörhead zal zeker niet liggen aan de verminderde potentie. Bandicoon Ian Kilmister — Lemmy voor de wereld — huldigt op zijn vijfenzestigste nog steeds de veelwijverij en live klinkt Motörhead nog altijd faster and louder than anything else.
Ook de brave medemens zonder patchvest begrijpt dat Lemmy’s slagzin, “We are Motörhead and we play rock and roll!”, zijn muziek en levensstijl samenvat. Overkill, Bomber en Ace Of Spades, allemaal op zijn minst dertig jaar oud, oefenden een onmiskenbare invloed uit op generaties punk-, metal- en hardcorebands. Lemmy & co brachten vanaf de jaren tachtig tweejaarlijks een nieuw album uit. Beestig, denk je dan, maar na Bastards (1993) oogt het parcours van Motörhead bijzonder wisselvalig. Enkel Inferno (2004) kon nog echt boeien.
The Wörld Is Yours bevat tien sneden hapklare heavy rock-‘n-roll en duurt nog geen veertig minuten. “Born To Lose”, “I Know How To Die” en “Get Back In Line” — hebben de songtitels eigenlijk nog nut? — zijn typische, stampende en smerige Motörhead-nummers. De ingrediënten kent u intussen wel: de rauwe strot en pompende bas van Lemmy, de rollende drums van Mikkey Dee en het riff- en sologeweld van Phil Campbell.
Uiteraard mag een nieuwe live-anthem niet ontbreken. “Rock ‘n’ Roll Music” is een ode aan Lemmy’s way-of-life. “Rock ‘n’ roll Music is the true religion/Never let you down you can dance to the rhythm”, bromt de bronstige zestiger. Wij zien al het bier vloeien tijdens Motörheads volgende concert op Belgische bodem. Tijdens de smaakvolle solo van Campbell is het weer shaken geblazen. Net als “Waiting For The Snake” straalt het nummer pure Motörhead-kracht uit. Niet meer, maar ook niet minder.
Ditmaal — thank god! — geen overbodige ballade of akoestisch rustmoment, maar The Wörld Is Yours ontbeert wel keihard beukwerk. In “Brotherhood Of Man” doen Dee, met een krachtig openingssalvo, en de nog vuiler klinkende Lemmy nochtans behoorlijk hun best, maar het nummer gaat ten onder aan liters Jack Daniels en sloffen sigaretten. Ten slotte laat enkel nog “Outlaw” het beest in ons los. Op het einde dreigt zelfs een overkill aan rock-‘n-roll.
Met alle respect voor de werklust van de drie Engelse bonken, maar kwantiteit staat niet altijd voor kwaliteit. Motörhead blijft volharden in de herhaling en de conservatieve fans hebben niet liever. Wij snuisteren voortaan wel in de platenbakken van ma en pa.