Lord, give us back Mark Sandman, we’ll give you Lemmy. En dat met alle respect voor Lemmy, want als er iemand voorbestemd is om op een podium te sterven, dan is het wel Lemmy. Terwijl een doorsnee muzikant al die medische signalen zou beschouwen als overtuigende redenen om met pensioen te gaan, blijft de wandelende rock-‘n-rollgod, die steeds meer begint te lijken op Dr. Death, hardnekkig z’n ding doen. En dat is maar goed ook.
Album #22 intussen, met een cover waar ook XXXX op prijkt. Veertig jaar bestaat Motörhead intussen. Veertig jaar is Lemmy een toonbeeld van hoe het niet moet, gezond leven (en dan laten we nog buiten beschouwing wat er voor 1975 allemaal uitgevreten werd), maar hij is intussen ook de karikatuur voorbij. Lemmy is larger than life, en een beetje zoals Chuck Norris: hij bepaalt zelf hoe laat het is, wanneer het tijd is voor een tour, een plaat, een cruise of een koerswijziging. En dat laatste: nooit. De voorbije twintig jaar was dit een van de zekerheden van de rock-‘n-roll.
De stem is heel wat van z’n vitaliteit kwijtgespeeld (anderzijds: hoeveel negenenzestigjarigen kent u die het beter doen?), het even grappige als coole machogewauwel (songtitels als “Teach Them How To Bleed” en “Tell Me How To Kill” passen perfect in een intussen eindeloze lijst) dat neergepend lijkt om ooit op shirts te belanden: het blijft er maar uit gulpen en druipen. Idem met de muziek. Raggende bastaarden tussen gortdroge hardrock en vunzige punk (noem het in godsnaam geen metal, want dan gaat Lemmy vuurspuwen), met hier en daar een forse dosis bluesy boogie-rock en een enkele keer een akoestische gitaar of een ballade.
Maar, we hoorden al erger. Meer nog: Bad Magic is misschien wel het beste dat Motörhead maakte sinds Inferno, en dat was het beste sinds… ja, 1916 of zo? Echt consistent is de plaat daarom nog niet. Ballade “Till The End” is een stinker. Met onzin als “In my years my life has changed / I can’t turn back the time / I can tell you just what made me change” is het moeilijk om de kaken niet op elkaar te klemmen en de ogen dicht te knijpen in een constipatiegrimas. De boogierock van “Fire Storm Hotel” zal het her en der goed doen bij enkelemotard-bendes, maar is al te flauw, dertien-in-een-dozijn-spul.
En dan zijn er ook nog die onnozel grommende reutels in “Choking Your Screams” (Lemmy als evil bompa, iets waar hij nog mee weggeraakte op “Nightmare/TheDreamtime”, maar dat is ook alweer een kwarteeuw geleden) en een paar mid-tempo pompers die er niet echt bovenuit steken. Maar anderzijds is er ook genoeg stuff voorhanden om als vanouds de vuisten in de lucht te gooien en volledig over de rooie te gaan. De vlammende, in your face speedrock van “Thunder & Lightning” (openingslijn “What do you want from your miserable life?” zet meteen de toon) en “Teach Them How To Bleed”, de denderende Diddley-ritmes van “Evil Eye” in treinmodus, dat zijn de songs die je meteen live wil horen. Of de volumeknop een forse zwik naar rechts doen geven. VEGEN!
Of “Shoot Out All Of Your Lights”. Het is vermoedelijk ook al van “The One To Sing The Blues” geleden dat een drumsolo tot zo’n goede Motörhead-song leidde. En dan nog een paar speciaaltjes: “The Devil” lijkt rondgehangen te hebben in de buurt van een paar stoner/sludgeplaten, zo moddervet klinkt het riffwerk van Campbell en Lemmy. Groot is dan ook de verbazing als je leest dat de gitaarsolo van Brian May (Queen) komt. Wat de afsluiter betreft, zijn we er nog niet helemaal uit. Heeft de wereld echt nog een nieuwe versie nodig van “Sympathy For The Devil”? Het is allemaal wat lomper en luider dan het origineel, maar er wordt ook niet te veel rond de pot gedraaid. They are Motörhead, they play rock & roll en ze maken er een bloederige lap van. Zoals verwacht. Prima dan.
Conclusie dan maar? Simpel: een paar dingen die minder goed werken, maar die zijn deze keer in de minderheid. Voor de rest is dit een uitstekende, betrouwbare Motörhead. Het knalt met een verbeten, bijna infantiele koppigheid, maar is in z’n beste momenten eigenlijk onweerstaanbaar (die bas, man, die bas). Rock-‘n-roll die nog altijd een pak overtuigender is dan het spul dat dezer dagen onder die noemer verkocht wordt. Als een muilpeer die je ziet aankomen, maar alweer niet kan tegenhouden. Geen idee of het live nog iets wordt (de berichten zijn niet bepaald hoopgevend), maar op Bad Magic wilde het nog even lukken.