Vooruit, Gent, 7 november 2010
Reeds zes jaar geleden woonde ik voor het eerst een
optreden van Tindersticks bij. Als puber en fan van het hardere
werk, konden de Britse droogstoppels me maar matig bekoren. Enkele
jaren en vergaande evoluties qua muzieksmaak later, leerde ik hen
echter alsnog met terugwerkende kracht te appreciëren. Ik besloot
dan ook de band aan een ultieme test te onderwerpen. Zouden de
nette heren uit Nottingham mij anno 2010 wel kunnen overtuigen met
hun liveshow?
Maar vooraleer we dit spannende mysterie verder uitwerken, steek ik
graag eerst nog een pluim in David Kitt’s warrige
haardos. De man toonde zich namelijk een waardig voorprogramma, met
zijn weemoedige gitaarpop zonder franjes. En al zal ik nu ook weer
geen dagen lang wakker liggen van zijn klassieke songs,
degelijkheid en gevoel voor melodie behoren zeker tot zijn troeven.
Geen wonder dat Kitt, die al sinds 2008 als opwarmer meetourt met
Stuart Staples en de zijnen, vandaag ook als vast lid mee mag doen
met de band.
Terug over naar Tindersticks dan. De hoofdact was
zonder meer steengoed en maakte z’n intussen torenhoge
livereputatie meer dan waar. Gedurende anderhalf uur werd vooral
geciteerd uit het recente ‘Falling Down A Mountain’, maar voor fans
van het eerste uur was er gelukkig ook nog plaats voor wat ouder
lekkers. De meest opvallende constante daarbij was de fenomenale
frontman, die eruitzag als een ware gentleman en met zijn magisch
fluisterende stem de volle zaal wist te betoveren. Maar ook de rest
van de groep zat keurig in het pak en speelde de ziel uit zijn
lijf.
De titeltrack uit hun jongste album deed het uistekend als opener.
‘Black Smoke’ bewees dan weer dat de er bij Tindersticks
tegenwoordig ook al eens gelachen mag worden. ‘Peanuts’ klonk
verder ook zonder de Canadese Mary Margaret O’hara prima. Het
ingetogen en oprecht ontroerende ‘Keep You Beautiful’ was echter
zonder twijfel het mooiste moment in hun set. Een eenvoudige doch
prachtige belichting stond deze en andere pareltjes bij, om bij elk
nummer een passende visuele omkadering te creëren, en een stil en
perfect afgeregeld geluid liet toe ook zonder gehoorbescherming
volop te kunnen genieten.
De oude rotten lieten zo zien dat zij nog altijd de sleutel
bezitten tot een perfecte harmonie tussen warme soul en bloedmooie
fluisterpop. Wat een leuk concert moest worden, werd aldus een
adembenemende ervaring. En ik veranderde van een wankelende
agnosticus in een rotsvast overtuigde believer. Il
faut le faire!
‘Falling Down A Mountain’ is uit bij 4AD
