Het internet zit vol verrassingen. Zo staat op de MySpace van de New Yorkse noiseband Girls Against Boys, ene (’VJ’) An Lemmens tussen de top friends en hoewel frontman Scott McCloud België aandoet om zijn uitstekende akoestische plaat onder de alias Paramount Styles te promoten, begrijp je dat we eerst om verheldering moesten vragen.
enola: Wat doet An Lemmens in godsnaam tussen jouw top friends?
Scott McCloud: "Oh, ik weet eigenlijk niet wie dat is… Internet is een interessant medium voor nieuwsgierige mensen als ik, maar je moet er ook mee kunnen werken (lacht). Toen ik die MySpace opstartte, was zij de eerste die me een friend request stuurde en ik zag geen reden om haar eraf te gooien. Early bird gets the worm.(lacht). Ik vermoedde al dat ze een soort ’celebrity’ was, aangezien ze veel foto’s van zichzelf post, maar ik dacht, oh yeah, ze is knap, ik hou haar erop."
enola: Ok, dan is het goed. Je hebt net een uitstekende plaat uitgebracht onder de naam Paramount Styles, wat je omschrijft als een semi-soloproject. Waarom wilde je solo gaan?
McCloud: "Ik wilde eigenlijk nieuwe dingen uitproberen door mezelf beperkingen op te leggen. Ik heb in zoveel harde rockgroepen gezeten, met luide drums, zware gitaren, distortion, maar de ideeën leken opgedroogd en ik moest op zoek naar iets nieuws. Ik kon ook piano beginnen spelen zijn, bijvoorbeeld. Ik wilde zien of ik iets zou kunnen aanvangen met de meest minimale bezetting."
"Paramount Styles noem ik een ’semi-soloproject’ omdat andere muzikanten heel wat hebben bijgedragen aan het uiteindelijke resultaat: Alexis Fleisig (drummer bij Girls Against Boys, tw) heeft de drums ingespeeld, Richard Fortus, een goeie vriend van me, die lang bij Psychedelic Furs speelde en nu bij Guns N’ Roses zit —which is kind of weird—, heeft enkele briljante gitaarstukken op de plaat gezet; hij is mijn favoriete gitarist aller tijden. En dan heb je nog Angela McClusky die op één nummer zingt ("Come to New York", tw). Zij is een fantastische zangeres, met een heel krachtige evocatieve stem. Ik liet haar maar op een nummer meedoen, want ze blaast me gewoon weg met haar stem. Ik heb nog meer materiaal met haar opgenomen, maar dat hebben we nog niet uitgebracht; en haar man Paul Cantalon speelt ook op enkele nummers mee."
"Een perfect voorbeeld van wat ik bedoel is eigenlijk die instrumental met Paul ("One Last Surprise", tw), mijn favoriet op de plaat. Dat nummer is gewoon Paul op piano en ik op akoestische gitaar, er is geen click track, achteraf werd niks met de computer gecorrigeerd, we spelen het gewoon straight live en het voelde zo goed om het op die manier aan te pakken. Ik hou van de kleine dingen in die song, zelfs kleine foutjes die Paul maakt, omdat het zo echt klinkt, daarom hou ik van dit project."
enola: Hoe heb je het songschrijven aangepakt?
McCloud: "De producer heeft een paar suggesties naar voor geschoven, maar voor de rest heb ik alles op mezelf geschreven en daarvoor heb ik mijn manier van werken wel moeten aanpassen. Naast de beperkingen van een akoestische gitaar, heb ik me aan de ene kant opgelegd om songs te schrijven met méér akkoordenwissels en aan de andere kant om heel minimale songs te maken die in een rechte lijn gaan uitwaaieren. Voor bepaalde nummers gebruik ik opzettelijke brede akkoorden, die in Girls Against Boys niet zouden kunnen, om te zien hoe het klinkt. En ik was tevreden, het klinkt wel cool toch? (lacht)"
"Akoestisch spelen is moeilijker dan in een rockband te zitten, maar ik had nood aan een nieuwe loop in mijn leven, een uitdaging. We spelen af en toe nog wel eens shows met Girls Against Boys en ik hou van die sonische compulsieve muziek, de wall of sound van de band, maar met Paramount Styles en de akoestische gitaar wordt mijn verbeelding meer geprikkeld. Als je jezelf uitdaagt, ontwikkel je vanzelf ideeën. Nu was het een uitdaging om diverse nummers te schrijven, die niet allemaal op elkaar lijken, meer dan louter big chords of fingerpicking. Dat speak/singing thing, wat ik ook bij Girls Against Boys doe, klinkt op dit volume zo intiem — ik zit vaak bijna te fluisteren — dat het ongeoorloofd is om te overdrijven met allerlei geluidjes hier en daar."
enola: Enkele nummers ("The Crazy Years", "Come to New York") zijn erg nostalgisch van toon, had ik het gevoel.
McCloud: "Ja, daar gaat het helemaal om. Op muzikaal vlak wilde ik tot de essentie raken en ondervinden wat ik nog in muziek te zeggen heb. Maar ik begon over allerlei dingen in mijn leven te denken, zodat het uiteindelijk erg persoonlijk werd. "Come to New York" is daar inderdaad een goed voorbeeld van. New York komt wel vaker voor in onze songs, maar nu wilde ik ontdekken waarom ik er ooit naartoe was verhuisd. Het is niet gewoon een coole plek om te zijn, maar je kan er vooral een nieuw leven uitvinden voor jezelf, je kan dingen verbeelden en die dingen worden meteen waar, via je verbeelding. Dat was New York voor mij destijds."
enola: Die song deed me erg denken aan Jay McInerney’s roman Bright Lights, Big City; die handelt ook over het verbeelden van een nieuw leven in de ervaring van New York.
McCloud: Right, dat is zeker iets waar ik naartoe wilde. Weet je, ik speel al zo lang muziek dat ik het gevoel had het punt te missen waarover het echt gaat en dat is een reden waarom ik naar de akoestische gitaar greep: om me te dwingen in te zien wat ik wil zeggen; just what is it? (lacht). Het duurde een tijdje tot ik er raakte, maar het komt eigenlijk neer op het verhalen van fundamentele ervaringen. Met dit album heb ik mijn leven van muziek voorzien, op geen al te sentimentele manier."
"Met ouder worden, besef ik dat heel mijn leven een jacht is geweest. Heel mijn leven ben ik op zoek geweest naar shiny things. Dat kan roem zijn, geld of gewoon feestjes, er is zoveel om naar te streven in New York, maar ik denk niet dat het zo’n goed idee is om je hele leven te blijven jagen. Uiteindelijk wordt dat maar een afleiding, een dwaas tijdverdrijf, maar ik heb het heel lang gedaan, daar moet ik eerlijk in zijn. Met Girls Against Boys probeerden we een soundtrack te maken voor onze levens in de stad, net als die Bright Lights, Big City doet, en uiteindelijk is dat ook wat ik met Paramount Styles heb gedaan: het is het nachtleven, boeiende gesprekken, en alles wat integraal is aan New York."
enola: Toch ben je ontgoocheld in Amerika: je plaat heet niet zomaar Failure American Style?
McCloud: "Die titel heb ik gekozen om verscheidene redenen. Het werkt inderdaad ten eerste op een politiek niveau: ik braak van de Amerikaanse politiek, I mean, ik ben naar Parijs verhuisd omdat ik George W. Bush niet kon uitstaan, ik verwacht dringend veranderingen zoals zovelen. Maar die titel werkt ook op een ander vlak: zoals ik zei, wilde ik tot de kern raken van wat ik met muziek wil zeggen en terwijl ik terugkeek op mijn leven vroeg ik me af of het tot nu toe een succesverhaal is geweest of een mislukking."
"Deze plaat is in feite op verschillende momenten mislukt. Het heeft lang geduurd om ze te maken en in die zin is die titel ironisch. Ik zeg in feite ’dit is een mislukking’, maar wat betekent falen? Mislukken is proberen, je kan terugblikken en alleen maar mislukkingen zien omdat niet alles perfect blijkt gelopen te zijn, of je kan trots zijn dat je ten minste dingen hebt gepoogd. Dat onderscheid is belangrijk en je valt vlug van het ene in het andere. Niemand geeft ooit zijn mislukkingen toe, niemand loopt rond met een anti-cv en zegt: "look, here’s what I did, that totally sucked (lacht). Dat was belangrijk om bepaalde zaken die me stoorden aan muziek maken, uit te klaren. Ik heb voor mezelf bepaald dat ik er niet mee moet inzitten: falen is ok."
enola: Het betekende de ondergang voor Kurt Cobain toen grunge een modefenomeen werd en hij niet langer oprecht in zijn muziek kon geloven.
McCloud: "Ja, en dat is aartsmoeilijk om mee om te gaan. Girls Against Boys heeft natuurlijk nooit die status bereikt. Kurt Cobain werd in een korte tijd tot een parodie van zichzelf gemaakt, een circus freak, maar die roemfetisj is vreemd: we willen allemaal iets bekends bereiken en maken het tot een deel van onze eigen identiteit. Ik herinner me nog goed dat ik op een bepaald moment met Girls Against Boys niet langer andere groepen kon checken tijdens concerten, omdat té veel mensen met me wilden praten. Ik voelde me natuurlijk gevleid, maar tegelijkertijd kan zoiets je brein ernstig beschadigen. Je kan geobsedeerd raken met wat de mensen over je denken en je dreigt paranoïde te worden, maar je kan niet meer stoppen met over jezelf te lezen. Het is the kiss in a curse of fame, iedereen wil het, die ’shiny things’, maar het is niet wat je denkt dat het zal zijn. Het hoort bij de roem, maar we kunnen onze tijd toch creatiever benutten? Als mensen."
Paramount Styles geeft op 24 mei een optreden in Cactus in Brugge.
