Met het ondertussen alweer negende deel van The Bootleg Series duiken Bob Dylan en zijn platenfirma diep in het verleden van de — toen nog — singer-songwriter. The Witmark Demos laten een jonge artiest horen die klaar staat om de rest van de mensheid met zijn talent te confronteren.
Speelde Bob Dylan ongeveer een jaar geleden nog voor Kerstman door met Christmas In The Heart tot ieders verbazing en misschien wel een licht afgrijzen een kerstplaat uit te brengen, dan is het nu tijd om de rollen om te keren. Met een stroom aan Dylanreleases maakt Sony zich klaar om in aanloop naar de feestdagen de centen van de fans hun kant te laten uitkomen.
De eerste acht Dylanplaten (alles tot en met John Wesley Harding uit ’67) worden, een jaar nadat The Beatles een gelijkaardige stunt uithaalden, in hun monoversie heruitgebracht. Uiteraard met verzorgd artwork en ladadi ladada.
Wie geen zin heeft héél veel geld uit te geven om een "nieuwe" versie te kopen van wat mogelijk al eeuwen in uw kast staat, en waarbij amper verschil te horen valt tussen de oude en de nieuwe uitgave, maar toch "nieuw" Dylan-werk in huis wil halen, kan zijn heil zoeken bij The Bootleg Series Vol. 9 The Witmark Demos: 1962-1964.
Zoals de misschien net iets te lange titel aangeeft, is het nieuwe deel van The Bootleg Series opgebouwd uit demo’s die Dylan opnam tussen ’62 en ’64, zij het echter niet louter voor publishing company Witmark & Son, maar ook voor Leeds Music. Maar goed, een kniesoor die daar moeilijk over doet. Was deel vier, met het fameuze "Royal Albert Hall Concert" immers niet in een andere zaal opgenomen? Soms kan een beetje geschiedkundige verwarring geen kwaad, zeker niet waar het grote namen uit de muziekwereld betreft. Mythes opbouwen of in stand houden: dat soort dingen.
Doordat The Witmark Demos, chronologisch gezien, parallel loopt met de eerste vier studioplaten van Dylan, de albums voor hij een elektrische gitaar omgordde op Bringing It All Back Home, voelt de collectie tegelijk nieuw én vertrouwd aan, wat een vreemd maar aangenaam gevoel is.
Het gaat immers om nieuw, of semi-nieuw, materiaal van een artiest die helemaal aan het begin van een imposante carrière staat en die op dat punt een jonge wolf is, druk doende zichzelf te bewijzen als songwriter.
Mochten er om onduidelijke reden nog twijfels bestaan over de songschrijfkunsten van de man, dan wordt hier het bewijs geleverd dat hij niet van de minsten is. Deze demo’s geven de kans fly on the wall te spelen op een, zo voelt het toch aan, luie zondagmiddag waarop Dylan zijn gitaar grijpt om te laten horen wat hij in zijn mars heeft of, beluister wat dat betreft de prachtversie van "When The Ship Comes In", zich aan de piano zet en met enkele leuke deunen warmte in een kille New Yorkse flat brengt.
Schijnbaar uit de losse pols weerklinken liefdesnummers als "All Over You" en "Baby, I’m In The Mood For Love", maar evengoed zijn zoekende versies van "The Times They Are A-Changin’" — ook aan de piano — en "Don’t Think Twice, It’s All Right" opgenomen.
Hoewel voor het grootste deel opgebouwd uit onuitgegeven materiaal bevat The Witmark Demos hier en daar een bekend nummer, zij het zelden in een bekende versie. Zodoende heb je bij deze release, in tegenstelling tot het mono-project, het gevoel waar voor je geld te krijgen. Net zoals op de allereerste Bootles Series lijken ook hier songs op te staan die, zoals "Seven Days" op Volume 2, mettertijd kunnen uitgroeien tot persoonlijk gekoesterde nummers. Wie dat met outtakes en demo’s voor elkaar krijgt, verdient het dat zijn werk voortdurend opnieuw wordt uitgebracht, al was het maar om onder de aandacht te blijven en nieuwe zieltjes te winnen. Zelfs als dat dan moet met twijfelachtige releases zoals de mono-box.
